I didn't expect this

Hoofdstuk 47

Pov. Alexa

Van papa moet ik een tijdje naar oma en opa. Omdat papa moet zingen voor veel mensen. Ik heb hem horen zingen en hij heeft echt een mooie stem.

Ik zit in het vliegtuig met een Mackenzie naast me. Ze zeggen dat ze mijn zus is. 

We rijden nu naar het huis van mijn oma en opa en ik herken het hier. Alleen weet ik niet van waar. Papa zal me vast eens foto's laten zien. Ja, dat zal het zijn. "Wij zijn bij ma...oma en opa." Zegt Mackenzie stotterend en ik knik. Ze pakt mijn hand vast en zo gaan we binnen. "Oma en opa zijn er nog niet. Ik zal je logeerkamer laten zien." Zegt Mackenzie dan en ik knik weer. Ze wilt eerst een witte deur met zwarte stickers op binnen gaan maar loopt dan toch verder. Ik volg haar en kom in een mooie kamer. "Ik zal je even alleen laten. Dan kan je je installeren." Zegt ze en weer knik gewoon. Ik pak mijn rugzakje en leg mijn kleren weg. Ik ben benieuwd naar die deur en wandel ernaar. Ik stop even en denk na of het wel slim is. Ik pak de klink vast en ga dan toch de kamer binnen. Ik kom in een kamer met blauw behang aan de muur. Eén muur is wit en daar zijn dingen  op geschreven en hangen foto's op. Ik bekijk de foto's één voor één. Sommige vind ik wel raar. Ik en papa kussen erop. Ik zie een gitaar staan en pak die op. Ik begin een liedje te spelen dat ik niet ken. Ik wist niet eens dat ik gitaar kon spelen. Ik krijg hoofdpijn en negeer het. Ik blijf door spelen en als het liedje gedaan is zet ik de gitaar terug. Ik sta recht en het word zwart voor mijn ogen.

Ik word wakker in mijn eigen kamer. Mijn ouders en Mackenzie staan bezorgd rond me. "Alexa, hoe gaat het met je?" Vraagt mam bezorgd. "Goed maar euhm...waarom ben ik hier?" Vraag ik dan. "Je weet terug wie je bent?" Vraagt Mackenzie opgewekt en ik kijk haar raar aan. "Dit moeten de anderen weten." Zegt ze maar ik hou haar tegen. "Ik wil eerst weten wat er gebeurd is. Ik weet nog dat ik zelfmoord wou plegen. Wat is er gebeurd?" Zeg ik geïrriteerd. Mijn ouders geven me een knuffel en gaan weg. Mack komt naast me op het bed zitten. "Je werdt wakker en je herkende de jongens en Maxelle niet meer. Je dacht dat Michael je vriendje was en je was een beetje boos dat hij en Kellin er niet waren. We hebben je die avond alleen gelaten omdat we dachten dat je rust nodig had en dan alles wel goed zou zijn de volgende dag. De dag erna ging Ashton naar je toe en je had een hersenbloeding gehad. Je dacht dat je zeven jaar was en dat Ashton je vader was. Omdat de jongens de tour niet meer konden uitstellen zijn jij en ik terug naar België gekomen. En gisteren vonden we je in je kamer bewusteloos en nu zijn we hier." Legt ze uit.

"Mag ik de anderen nu verwittigen?" Vraagt ze en ik schud mijn hoofd. "Ik wil eerst zelf alles op een rijtje zegen. Stuur maar dat het goed met me gaat. Zeg alsjeblieft nog niet dat ik terug alles weet." Smeek ik haar en ze knikt.

~Drie dagen later.

Ik heb de jongens nog altijd niet ingelicht. Nog steeds vind ik het raar. Ik mis een stuk in mijn geheugen. Ik mis Ashton. Dan denk je, dan kan je ze het beter toch zegen? Nee, ze zullen constant bezorgd zijn en me niet even alleen laten. Het is gewoon, ik wil alles zelf even uitzoeken. Ik kan het wel.

"Alexa, kom je mee naar het concert kijken?" Vraagt Mackenzie en ik knik. "Gaat het al wat?" Vraagt ze als ik naast haar ga zitten. "Het gaat goed met me. Ik irriteer me alleen dat ik een stuk mis uit mijn geheugen." Zeg ik geïrriteerd. "Mischien moet je het loslaten en verder gaan. Je daar niet meer druk over maken en genieten van het leven. Als je blijft stilstaan in de tijd ga je niet verder geraken." Zegt ze en ik zucht. "Je hebt gelijk. Maar geef me nog twee dagen." Zeg ik en Mack knikt. "Twee dagen, niet meer." Zegt ze en ik knik. "Dat is een deal." Zeg ik en we schudden elkaar de hand.

We zijn nu al een tijdje naar het concert aan het zien tot ze inzoomen op Ashton. Zijn arm. Nee, hij heeft terug de bandjes aan. Ik loop naar boven en pak mijn koffer meteen in. "Wat ben je aan het doen?" Vraagt Mackenzie. Ik negeer haar en doe druk verder met inpakken. Ze pakt mijn armen vast en kijkt me aan. "Wat ben je aan het doen?" Vraagt ze terug. "Ik moet naar Ashton." Zeg ik met tranen in mijn ogen en ga verder met inpakken. "Boek de eerste tickets naar de plaatst waar de jongens zijn." Zeg ik en Mackenzie knikt. Ik maak ook een koffer voor haar klaar omdat ik denk dat ze mee zal gaan.

"Nu ga je me zeggen waarom we zo meteen vertrekken" Zegt Mackenzie als we het vliegtuig instappen. "Ashton heeft zijn bandjes terug aan. Hij snijd terug Mack. Ik moet hem helpen." Zeg ik schuldig. "Je denkt dat het jou schuld is, niet?" Vraagt ze dan en ik knik. "Alexa, jij kon er niets aandoen dat je niet wist hoe oud je werkelijk was." Zegt ze en ze probeert me op te vrolijken. "Aah nee? Ik had ten eerste meteen iets kunnen laten weten dat ik terug alles wist. En als ik geen zelfmoord had willen plegen was dit nooit gebeurd. Niks hier van. Dus jawel Mackenzie. Dit is allemaal mijn schuld. Probeer het zelfs niet uit mijn hoofd te praten want het enige dat je dan doet is jezelf voorliegen. En dat is het laatste dat je moet doen." Zeg ik tegen haar en dan gaan we op onze plaatsen zitten. Ze zegt niks omdat ze weet dat ze me beter even kan laten doen. Ik doe mijn oortjes in en val dan al snel inslaap.