I didn't expect this

Hoofdstuk 48

Pov. Alexa
Ik stap nerveus uit het vliegtuig. Ik moet naar Ashton. Ik moet hem helpen zoals hij mij heeft geholpen. Maar wat als hij boos op me is? En hij geen hulp wilt? Weten de anderen het? Helpen ze hem? Mijn hoofd ontploft bijna van al die vragen.

We staan voor hun hotel. Gelukkig staan er geen fans. De fans weten volgens mij niks van wat er gebeurd is. Ze weten volgens mij ook niet dat ik zelgmoord probeerde te plegen of met zekerheid dat Kellin dood is. "Alexa, stop alsjeblieft met zo te stressen." Zegt Mackenzie smekend en ik knik. Dan gaan we het hotel binnen. "Weetje welke kamer het is?" Vraag ik haar dan en ze knikt nu. "Kamer 217, op het tweede verdiep dus." Legt ze uit. We stappen de lift in en een irritant deuntje speelt. Wat serieus op mijn zenuwen werkt. Dan stopt eindelijk de lift. 213..., 215..., 217. We zijn er. Ik stop voor de deur en kijk angstig naar Mack. Ze geeft me een bemoedigend knikje en dan klop ik. "Wie is daar?" Hoor ik Luke vragen. Nu pas realiseer ik me hoe dicht ik bij hun sta. "Roomservice." Zegt Mack dan omdat ik toch niet ga praten. "Ga weg, we hebben niks besteld." Zegt Calum. "We hebben pizza." Zeg ik dan voor ik het door had. Meteen vliegt de deur open en daar staat Michael dan. Hij kijkt ons verbaasd aan. "Ik kan het niet." Zeg ik en loop weg. Natuurlijk moest ik weer tegen iemand botsen. "Sorry." Roep ik en loop verder. Maar de persoon houdt me tegen. "Alexa?" Hoor ik dan vragen. Die stem. Zo gebroken maar nog steeds zo mooi. Die stem zou ik altijd herkennen. Die herken ik uit de duizende. "Ashton." Zeg ik dan met een bibberende stem. We kijken elkaar even aan in de ogen en kussen dan. "Je weet het weer." Zegt hij enthousiast als we terugtrekken. Ik knik en kijk dan naar zijn pols. Dan kijk ik naar hem. "Wat is er?" Vraagt hij bezorgd. "Je snijd terug." Zeg ik op fluister toon. "Hoe weet je dat?" Zegt hij met een verbaasde stem. "De jongens hebben het zelfs niet door." Gaat hij dan verder. "Je hebt me eens verteld dat je die bandjes alleen aandoet als je snijd." Leg ik hem uit. Hij kijkt me schuldig aan en zegt dan "Het spijt me." . Ik schud mijn hoofd. "Het is mijn schuld. Als ik geen zelfmoord had willen plegen was dit allemaal niet gebeurd. Als ik meteen had verteld dat ik alles terug wist mischien ook niet." Zeg ik schuldig. Ik durf hem niet aan te kijken voor zijn reactie. "Je hebt je geheugen al langer terug? Waarom zei je niets?" Vraagg hij me dan en hij kijkt me in de ogen aan. "Ik wou alles op een rijtje krijgen. Ik mis een heel stuk uit mijn geheugen. Ik weet niet wat ik allemaal heb gedaan en gezegd toen. Het spijt me Ashton." Zeg ik en een traan verlaat mijn ooghoek. "Ik snap het. Ik ben blij dat je er nu bent." Zegt hij en hij veegt de traan weg. Ik kijk hem dankbaar aan. Maar nog steeds voel ik me schuldig. We kijken elkaar even aan en net voor onze lippen elkaar raken komt een woedende Lisa de kamer uitgestormd. Ze komt tussen mij en Ashton staan en draait zich naar hem. Nu staat ze met haar rug naar me. Gezellig. Hoor je de sarcasme? "Weet jij al dat ze al drie dagen haar geheugen terug had?" Zegt ze tegen Ashton zonder mij een blik waardig te geven. Ashton kijkt even naar mij en dan terug naar Lisa. "Ja dat weet ik. Waarom?" Vraagt hij haar dan. "weet jij ook dat ze normaal nog langer ging wegblijven." Zegt ze en deze keer kijkt ze me wel even aan. Ik denk dat het net één seconde was. Hij schud zijn hoofd. "Waarom ben je eigenlijk eerder teruggekomen? Want de drie dagen daarvoor had je ons ook niet nodig." Ze kijkt me recht in de ogen aan. "Ik had jullie wel nodig. Ik wou alleen eerst zekf alles in orde krijgen. En omdat het toch niet lukte alleen ben ik al teruggekomen." Zeg ik haar. Ik kijk even naar Ashton die me niet geloofd. Hem vertel ik sewes wel de waarheid. "Zal wel." Sist Lisa en ze loopt weg. Ik hoor haar nog net snikken. Dat heb be goed gedaan Alexa. Weer iemand zijn hart gebroken. Een pluimpje voor jou. Dan komt Luke eraan. Ge-wel-dig. "Waar is Lisa?" Vraagt hij als hij voor ons stopt. "Naar buiten gelopen. Zeg ik. Hij kijkt me even aan. "Ik vroeg niks aan jou." Zegt hij dan boos en kijkt dan naar Ashton. "Naar buiten gelopen." Zegt Ashton dan net hetzelfde als mij dus. "Dankje." Zegt Luke en loopt haar achterna. "Mischien kan ik maar beter terug gaan. Het spijt me van alles Ashton. Ik was beter nooit in je leven gekomen. We hadden elkaar beter nooit ontmoet. Dan was jij nu gelukkig. Nu heb je je tijd verspild aan dit wrak. Het spijt me echt heel hard Ashton. Maar beloof me één ding. Snijd alsjeblieft nooit meer." Zeg ik en de tranen beginnen over mijn gezicht te lopen. Ik heb geen zin om ze weg te vegen dus laat ze maar lopen. Hij wilt iets zegen maar ik loop al weg met mijn koffer. Terug naar huis. Ik was beter nooit naar Australië verhuisd. Ik was beter nooit naar hier gekomen. Ik was beter gewoon in België gebleven. Dan zou niemand last van me hebben. Dan zou ik niet zo iemand die aan je hangt en waar je niet vanaf kan geraken. Ik zucht eens en kijk naar de ondergaande zon. Ik brak Ashton. Ik heb ruzie met Lisa en Luke. En waarschijnlijk ook met de anderen. Ik loop naar een bankje en ga er even opzitten. Mischien moet ik gewoon een nieuw leven beginnen? Een nieuwe naam. Een nieuw land. Alles nieuw. Een nieuwe ik! Gewoon een nieuwe identiteit.

Einde deel 1 van I didn't expect this. ❤️