I didn't expect this

Hoofdstuk 40

Pov. Alexa
Ik word wakker en heb geen idee waar ik ben. Ik heb geen idee wat er is gebeurd. Het laatste dat ik weet is dat ik Michael ging zoeken op de fuif. En nu zit ik vast in een muffe kamer met één klein raam. Een klein bureau met een stoel achter en dan het bed waar ik op zit.

Ik schrik op als de deur krakend open gaat. "Hallo Alexa, lang geleden. niet?" Zegt de jongen in de deur. Ik kan hem alleen niet goed zien dus knijp mijn ogen tot spleetjes. Hij doet de deur dicht en komt naast me op het bed zitten. Nu bekijk ik de jongen nog eens. Oh my...

"Tom?" Vraag ik verbaasd. "Dat ben ik inderdaad." Zegt hij grijnzend. "Waarom doe je dit?" Vraag ik nog steeds verbaasd. "Je broer." Zegt hij simpel. "Mijn broer? Waarom? Je haatte hem om wat hij had gedaan." Zeg ik dan. "Dat is waar maar ik heb met hem gepraat." "Je hebt hem bezocht in de gevangenis?" Onderbreek ik hem en hij knikt.

"Dus we hebben gepraat en ik heb hem vergeven. En ik ga hem nu helpen. " Zegt hij met een grijns. "Hoezo helpen?" Vraag ik met een schrik in mijn stem. "Ik ga ervoor zorgen dat je je broer vergeeft en dat je ervoor zorgt dat hij de gevangenis eerder mag verlaten." Zegt hij. "Nooit!" Roep ik. Voor ik het weet krijg ik terug het doekje voor mijn mond.

Pov. Ashton
Ik sta op en ik zie Alexa nergens. Ik heb een mega kater en wandel naar de keuken. Ik neem een pilletje en heb dan door dat het stil is. Heel stil. Ik ga de kamer door en vind nergens Alexa. Mischien is ze bij iemand anders inslaap gevallen. Ik ga bij iedereen langs kijken.

We staan nu allemaal in mijn en Alexa's kamer. "Waar kan ze zijn?" Vraagt Daisy met tranen in haar ogen. "Ik heb geen idee maar als ik niet dronken was geweest had ik haar in het oog kunnen houden. Dan was ze nu niet weg." Zeg ik en de tranen beginnen te stromen. "Hey, het is niet jou schuld." Zegt Mackenzie die naast me komt zitten. Ze neemt me in een knuffel.

Pov. Alexa
Ik word wakker en zie een bord naast me staan. Er ligt een boterham op een er staat een glas water op. Ik pak het glas en drink er een beetje van. Ik wil net het glas terug zetten als ik een briefje zie liggen. Ik lees het meteen.

Hey Alexa, het spijt me dat ik je terug bewusteloos heb gedaan. Maar je moest zwijgen. Ik heb kleren voor je klaar gelegd op de stoel. We gaan naar de politie. Je weet wat je moet doen.

Ik kijk naar de stoel en pak de kleren. Het zijn gelukkig gewone kleren. Ik doe de kleren aan en kijk in de spiegel. Ik ben erachter gekomen dat er nog een deur is waar de badkamer is.

Ik kleed me aan en ga dan op het bed wachten. Na een vijf minuutjes is hij er.

"Wat zie je er beeldig uit. Je broer zal het geweldig vinden." Zegt hij en ik kijk hem chagrijnig aan.

We lopen nu het politiebureau in. We gaan terug naar het apart kamertje.

"Je weet wat je moet doen." Zegt Tom dan. "Ik ga dat nooit doen." Zeg ik boos. "Dat ga je wel." Zegt hij en we houden een klein staar wedstrijdje.

Het eindigt als de deur open gaat. Een verwaarloosde jongen komt binnen. Zijn haar zit warrig, hij heeft blauwe plekken overal. Hij ziet er gewoon niet uit. Hij ziet er helemaal anders uit als de vorige keer. Hij ziet er uit alsof hij echt spijt heeft.

"Alexa?" Zegt hij verbaasd en ik knik bevestigend. "Wat is er met jou gebeurd?" Vraag ik en wijs naar zijn blauwe plekken. Net als hij wilt antwoorden krijgt hij een bloedneus.

"Zeg alsjeblieft dat dit een act is." Zeg ik smekend. Hij schud zijn hoofd. "Ik heb leukemie Alexa. Ze kunnen niks meer doen. Ik mag binnenkort vrij voor van mijn laatste dagen te genieten. En voor goed gedrag." Zegt hij. "Ik haat je voor wat je hebt gedaan maar je bent nog steeds mijn broer en ik hou van jou." Zeg ik.

Dan geef we elkaar een knuffel. "Ik vergeef je." Fluister ik dan huilend in zijn oor. Daardoor knuffelt hij mij nog harder.

Dan gaan we terug zitten. Nu pas valt me op dat hij tranen in zijn ogen heeft. "Wat is er?" Vraag ik bezorgd. "Ik ben gewoon blij dat je me vergeven hebt. Nu ik weet dat ik binnenkort sterf, realiseer ik me dat ik me als een klootzak gedroeg." Zegt hij. "Dat is waar. Maar wanneer mag je vrij?" Vraag ik hem dan. "Overmorgen." Mompelt hij.

"Kellin? Gaan ze eigenlijk nog iets proberen te doen?" Vraag ik fluisterend. Hij schud zijn hoofd. "Er is niks meer om er aan te doen en anders zou ik alleen maar sneller en vaker zwak zijn. Ik wil van mijn laatste dagen genieten en dus niet altijd in het ziekenhuis liggen." Zegt hij.  "Ik snap je. Als je vrij bent gaan wij nog samen dingen doen. En je moet naar een optreden komen kijken." Zeg ik enthousiast. "Met veel plezier." Zegt hij blij.

Dan komt een politieagent binnen die zegt dat we afscheid moeten nemen.

"Ik zie je snel weer." Zeg ik en geef hem een knuffel. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en dan moeten we weg.

"Daarom moest je mee komen en hem vergeven." Zegt Tom. Ik knik instemmend en val huilend in zijn armen. "Ik heb hem zo gehaat. En nu sterft hij binnenkort." Zeg ik snikkend. "Ik haatte hem ook Alexa. Tot ik het nieuws hoorde van je ouders toen moest ik hem bezoeken." Zegt hij en hij houdt me steviger vast. "Ik heb Ashton nodig." Zeg ik dan.

Hij knikt en we lopen naar een taxi. "Waarom heb je me eigenlijk meegenomen en niet gewoon gevraagd of ik mee kwam?" Vraag ik als we in de taxi zitten. "Dan had je niet meegegaan. Ook al had ik je alles verteld. Je zou me pas geloven als je het met je eigen ogen zou zien." Zegt hij en daar heeft een punt.

Als we eindelijk bij het hotel zijn loop ik meteen naar de kamer. Tom is me ondertussen aan het volgen. Ik wil op de deur kloppen als die word opengedaan.

"Hier is ze." Roept Mackenzie. Ik sta naar binnen en wordt meteen geknuffeld door Ashton.

"Tom?" Hoor ik Mackenzie dan vragen. "Alexa? Wat is er gebeurd?" Vraagt Ashton als we in de zetel zitten. Niemand heeft echt door dat Tom er is. Buiten Mack en ik.

"Dat kan Tom beter uiteleggen." Zeg ik dan kijkend naar hem. "Wie ben jij?" Vraagt Michael dan. "Ik ben Tom een goede vriend van Alexa, Lisa en Mackenzie." Zegt hij.

Ik knik ondertussen naar Mack dat ze naast me moet komen zitten.

"Wat is er nou gebeurd?" Dringt Ashton dan aan. "Op de fuif heb ik haar meegenomen omdat ze me anders nooit zo geloven. Sorry daarvoor. Maar ze moest het met haar eigen zien." Zegt hij. "Wat met haar eigen ogen zien?" Vraagt Lisa dan. Ik schud mijn hoofd naar Tom dat ik het uit leg.

"Mack. Tom heeft me meegenomen om met onze broer te praten. En ik heb hem vergeven. Overmorgen is hij vrij... ." Ze laat me niet uitpraten en stormt boos weg.

Iedereen kijkt me verbaasd aan. Zou ik ook doen. Ik had nooit verwacht dat ik hem zou vergeven. Maar ik moet hem vergeven nu. Hij sterft binnenkort en hij zag er echt slecht uit. Ik moest het gewoon doen.

"Alexa? Waarom heb je hem vergeven?" Vraagt Lisa dan. Ze kijkt me verdrietig en boos tegelijk aan. "Hij heeft leukemie. Er is niks aan te doen en hij sterft binnenkort. Ik heb hem gezien en hij zag er echt slecht uit. Overal blauwe plekken en hij heeft twee keer een bloed neus gehad. Ik moest hem gewoon vergeven." Zeg ik huilend.

Lisa komt naar mij gelopen en geeft me een knuffel. "Ik zou net hetzelfde hebben gedaan." Zegt ze dan. "Waar is Mack?" Vraag ik dan. "Tom is met haar gaan praten. Dat komt wel goed." Zegt ze en ik geef een knikje.

Dan ga ik naar Ashton en rol me helemaal tegen hem op. Ik heb hem gewoon nodig nu. Hij is één van de belangrijkste personen in mijn leven.

"Ik hou zoveel van je Alexa." Zegt Ashton dan. "Ik ook van jou. Je zou eens moeten weten hoeveel." Zeg ik terug en kus hem.

Iedereen is naar zijn eigen kamer gedaan. Mackenzie snapt het nu ook maar is nog steeds een beetje boos op me.

Ik draai me nog eens om in mijn bed. Ashton slaapt al en ik kan de slaap niet vatten. Ik begin liedjes te nëurien en val dan toch inslaap.