Tımarhanenin tam ortasındaydı. Ay ışığı pencerelerden sızıp mermer zeminde parlıyordu. Elizabeth Tohumuna kurban olan adamsa küçük adımlarla yürüyordu. Tımarhanenin bahçesine çıktığında küçük hovuza takıldı gözleri. Hovuzda tek Kuğu kuşu. Gözlerinin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhaba... Lütfen vote ve yorum bırakmayı unutmayın.
İyi okumalar güzellikler •-•
7.
Birkaç gündür ki tanıdığım adam için ağlamam normal miydi?
Albertino amca aylar, hatta yıllar klinikte kalacağını, orada tedavi olacağını açıkladıklarıdan beri düşünceler beynimi hapis etmişti. Onu ne görebilecekmişiz, ne arayıp nasıl olduğuna dair bir haber olacakmışız. Bir soru vardı: Albertino amca gibi o ilaçlardan yutanlardamı klinikte tedavi alıyor ya da haberleri olmamış hayata gözlerini ebediyen yummuşlar mıydı ?
Araba daha da hızlandı. Tıpkı göz yaşlarım gibi. Stefano şoför koltuğunda, Albertino amca ve doktor arka koltuklar da oturmuş konuşuyorlardı. Ben Stefano'nun yanında oturmuş, bir film lenti gibi gelip geçen ağaçlar, tramvay yolunda hızını en üst seviyeye ulaştırmış tramvayları izliyor ve dayanamayıp ağlıyordum. Gizli ağlamaktan gözlerinin kızardığına emindim.
Araba durduğunda ilk önce Stefano indi. Herkes indiğinde Albertino amcaya destek amaçla kollarına girdik. Stefano sağ kolunun altına girerken, ben sol kolunun altına girdim. Hastaneye kapılarını doktor açıyor, bize girmekte yardım ediyordu. Bir odaya girdiğimizde beyaz önlüklü, İtalyan erkeği duruşunu sergileyen doktor tekerlekli yatağı gösterip Albertino açmayı oraya koymamızı söyledi. Albertino amca tekerlekli yatağa uzanırken doktorlar bir birleriyle anlaşıp konuşuyorlardı.
İlk önce Albertino amcayı hastanede kanını yollayıp kliniğe göndereceklerine dair anlaştılar. Sonra bizimle beraber gelen doktor odanı terketti. Adını yeni öğrendiğim Oscar bey bizi kendi öz odasına yani, Albertino amcanın yattığı odanın içerisinde yerleşen odaya götüreceğini söyledi. Stefano odaya geçti fakat ben tekerlekli yatakta yatan gözlerini benden ayırmayan Albertino amcaya bakıyordum.
"Hanım efendi buyurun." doktorun sesini duyduğumda bakışlarımı ona çevirdim. Eliyle içeri geçmemi işaret ediyordu. Adımımı atıyordum ki, Albertino amca durmamı ve bana bir şeyler deyiceğini söyledi.
"Siz Stefano ile halledin. Benim Lorenzo ya diyeceklerim var." doktora baktığımda başını evet anlamında salladı. Fakat Stefano yumruğunu çıkmaktan elleri beyazlaşmış, gözleriyle beni yakıyordu. Gözleri mancınıktan fırlayan ateş toplarından farkı yoktu. Umursamadan Albertino amcanın yanına geri döndüm. Yatağın ucunda oturup soğumuş olan ellerini, ellerime kovuşturdum. Kapının sert kapanma sesiyle irkilerek bakışlarımı kapıya dayadım.
"Kıskandı. Onun için böyle yapıyor." Albertino amcanın sesi benim ona bakmamı sağladı.
"Lorenzo biliyorsun ki, ya bir kaç ay, yada yıl klinikte kalıp tedavi alacağım. " derin bir nefer alıp devam etti :
"Seni ilk gördüğüm an nasıl da büyük ve özel bir kalbe sahip olduğunu anladım. Bu yüzden, büyük ve çok narin bulunan bu kalbe mağazamı, evimi, Stefano mu bırakıyorum. En esası Stefano. Lorenzo benim için bir iyilik yap olur mu ?"
