AGAIN // h.s

PART 1: Çakma Malik

Bradford'un sessiz ve bana göre huzurlu olan sokaklarında yürürken çaresiz hissediyordum. Bu sokak bana eskisinden daha ıssız görünüyordu. Hayatımda kimsenin kalmadığını düşünürsek böyle hissetmem olasıydı, özellikle bir hafta önce ailemden kalan son kişiyi, annemi kaybettiğimi düşünürsek böyle hissetmem deli saçması değildi. Ya da depresyonda hissedip sadece yaşam fonksiyonlarını yerine getirdiğimi düşünürsek bu hislerimi çok olağan karşılamalıydım. Sonuçta şu an burada, bu sokakta kimsesiz bir şekilde yürüyorum. Teyzemin yanında bir sığıntı gibi hissettiğim gerçeğini ise bana sürekli hatırlatan bir yalnızlığım vardı. Bu şekilde daha fazla ne kadar dayanabilirim emin değilim. Eskisi gibi mutlu günlerime yeniden kavuşabilir miyim bilmiyorum; fakat bunu hiçbir şeyi istemediğim kadar istiyorum. Sonuçta hayattaki en değerli şeylerini kaybetmiş ve teyzesinin yanında kalmaya başlamış fakat yaklaşık birkaç saat sonra kuzeninin yanına yollanacak tek kişi ben değildim. Kaldırımda sallanarak düşüncelerime odaklı ne kadar yürüdüm emin değilim. Yüksek sesli gök gürültüsü ve kararmaya yüz tutan havaya bakarak irkildim. Düşüncelerimin garipliğini yüzüme vuracak şekilde bir kez daha şimşek çaktığında adımlarımı hızlandırmaya başladım.  Bu kendime kızmaya başlamama da vesile olmuştu çünkü düşüncelerimi ruh halimin şekillendirmesine izin vermemem gerekiyordu. Teyzem de amcam da beni çok seviyorlardı. Ben de onları çok seviyordum ve içimde kaybımın ortaya çıkarmış oldugu hüzün ve öfkemi yönlendirmem gereken kişiler asla değillerdi. Bana bu zorlu süreçte daima destek olmuşlardı ve şimdi de kuzenim benim için bir destek kapısı daha aralıyordu. Tüm bu üzüntümün yaninda hissetmem gereken bir duygu varsa bu da minnetti. Sanki kafam bir kutuydu da içindekileri sallayarak dökmek istermişcesine kafamı yana sertçe sallayarak düşüncelerimden kurtulmaya çalıştım. Dar kotumun cebinden telefonumu çıkarıp arayana baktığımda, teyzemin aradığını gördüm. Merak etmiş olmalıydı fakat son bir haftadır yaptığım tek faaliyetin annemin mezarına gidip gelmek olduğunu düşündüğümde bunun uçuk bir ihtimal olduğu gerçeğiyle yüzleşmiştim.

"Teyze?"

"Tatlım? Amacına ulaştın, teyzen tüm valizini halletti. Her hangi bir hazırlık hakkında seni düşünmekten kurtardığım için kendini şanslı hissetmen gerektiğini biliyorsun." Tatlı gülümsemesini suratına oturttuğunu buradan bile hissedebiliyordum. Malik ailesinin genelinde olan bu gülüşü kıskanmıyorum çünkü bende bir Malik sayılırım ve benimde kendi çapında güzel bir gülümsemem var.

"Kendimi ne kadar şanslı hissettiğim hakkında en ufak bir fikrin bile olmadığına emin olabirsin, teyzeciğim. Ayrıca birkaç dakika içinde evde olacağım. Pencereden bakarsan beni görebilirsin. Görüşürüz." Telefonda konuşmayı sevmediğimi biliyordu ayrıca suratına kapatmış olmamı dert etmeyeceğini bildiğimden yolun sonunda görünen eve doğru son hızda yürümeye devam ettim. Eve ulaşıp zile bastığımda bana kapıyı Yasir amca açtı.

"Merhaba amca." Yanağına küçük bir öpücük kondurup içeriye geçtiğimde salonda olduğuna dair bir ses çıkardı ve ekledi.

"Trisha'nın davranışlarını mazur gör. Senin Zayn'in yanında olacağın fikri onu heyecanlandırıyor." Sanırım bir haftadır ilk defa gerçekten güldüm. Bana göz kırptı.

"Neden?" Bana göre son zamanlarda sorduğum en mantıklı soruydu.

"Seni seviyor ve Zayn'in yanında mutlu olacağını düşünüyor. Umarım orada daha iyi olursun. Şimdi gel ve amcana bir kucak ver." Çıktığım merdivenleri son hızda indikten sonra ona kocaman bir kucaklama verdim. Birkaç dakika önce hissettiğim sığıntılık hissi şimdi bana çok uzak geliyordu. Bu düşüncenin ise ruhumu hafiflettiği hissetmek beni tebessüm ettirmişti.

🦋

Burasının bu kadar kalabalık olabileceğini tahmin etmemiştim. Zayn'in burada olduğunu biliyordum; insanlar -özellikle kızlar- Zayn'in adıyla çığlık atıyorlardı. Daha önce böyle bir şeye hiç canlı olarak şahit olmamıştım. Bir an benim için çığlık atan insan topluluğu hayal ettim. Bu öyle garip ve korkutucuydu ki ne hissedeceğim konusunda elim ayağıma dolaşmıştı. Öyle ki çığlık atanların arasından geçmeye çalışan insanlar 'Bunlar delirmiş!' bakışlarıyla kalabalığın arasından kulaklarını tıkayarak çıkıyorlardı. Ne diyebilirim ki? Sanırım aynı davranışı sergilememek için kendimi zor tutuyorum. Gürültü kaldıracak durumda olmadığımın farkındalığıyla ilerlemeye devam ettim. Yolu da hesaba kattığımda başıma saplanan ciddi ağrı beni sıkıntıya sokuyordu.
Kolumda hissettiğim el ile yerimde irkilirken hızla arkamı döndüğümde siyahlar giyinmiş bir adamla karşılaştım.

"Megan Katie Nicole?" Bana babamın soy adıyla hitap eden adama başımı sallamakla yetindim.

"Ben Andy. Zayn'in korumasıyım." Etrafına kısa bir bakış attı. "Çok kalabalık olduğu için giremedi. Seni arabada bekliyor. Bu taraftan." Eliyle geçmem için işaret ettiğinde onu takip ettim. Neden ona inandığımı bilmiyorum. Fakat görüntüsü beni onunla gitmem için yeteri kadar ikna etmişti. Zaten onunla gitmekten başka bir çarem de yoktu; burası fazla kalabalıktı.

"Zayn!" Arabaya bindiğimde bana sıkıca sarıldı. Rahatlıkla derin bir nefes aldım. Son gördüğümden bu yana her bakımdan cok değişmiş, adeta kendini yenilemiş görünüyordu. Saçları uzamıştı ve yüz hatları keskinleşmişti. Gözleri her zamanki sıcaklığıyla parıldıyordu ve beyaz dişlerini gösterecek şekildeki Malik gülüşü dayanılmazdı.

"Seni özledim Meg" Beni kollarıyla bir kere daha sıktıktan sonra geri çekildi ve bir süre beni inceledi.

"Bende öyle Zaynies" Ona her zaman böyle seslendiğimde yaptığı gibi kaşlarını çattı.

"Tanrı aşkına, bana böyle seslendiğinde kendimi barbie bebekler gibi hissediyorum." Kafasını yana eğerek yakındığında ellerimi teslim olurmuş ve üzgünmüş gibi havaya kaldırırken gözlerim ona böyle seslenmekten asla vazgeçneyeceğimin sinyallerini veriyordu. Henüz Londra'da olmaya ve çılgın hayran topluluğunun yarattığı etkiden sıyralamadan Zayn'in cümlesiyle vücudumdaki gerilimin arttığını hissettim.
"Çocuklar evde bizi bekliyor ve seninle tanışmak için sabırsızlanıyorlar Çakma Malik"