AGAIN // h.s

PART 5: Üzgün Niall

Herkes şaşkınlıkla onlara bakarken, ben hiçbir şey hissetmeden öylece bakıyordum. Ne hissetmem gerekiyordu ki? Sadece şaşırmıştım. Demek bir sevgilisi vardı.. Ne güzel. Sanırım hepimizin bu ilişkiden yeni haberi oluyordu. 

“Ah, dostum. Bu çok ani oldu!" diyerek ortamı yumuşatmaya çalıştı Liam. Sahi ortam neden bu kadar gergindi?

"Sen onu seviyor musun ki Harry?" Niall'ın üzgün sesi herkesin dikkatini dağıtırken, bunu anlamayan tek kişi Harry'ydi sanırım. Niall kızarmıştı. Mavi gözleri tuhaf bakıyordu. 

“Rosa ile deniyoruz. Nasıl geliştiğine bakacağız.” Dedi Harry. Niall’lın Rosa'yı beğendiğini fark etmemişti bile. 

“Ah, tebrik ederim.” Dedi Niall ve zoraki bir biçimde gülümsedi. Ardından telefonuna baktı ve izin isteyip masadan kalktı. Telefonun çalmadığını biliyordum. Sadece ağlamak üzereydi ve bunu onların önünde yapamazdı. Bahane bulmuştu işte. Hızla masadan kalktı ve koşarak dışarı çıktı. Bir süre ne yapmam gerektiğini düşünmeye çalıştım fakat aklıma onun peşinden gitmekten başka bir şey gelmedi. Ayağa kalktığımda bana soran gözlerle baktılar. Harry’nin kaşları hafif çatıktı. Ne olduğunu anlamaya çalışır gibi bakıyordu.

“Meg?” dedi Liam.

“Nereye?” diye devam etti Zayn.

“Şey, ben.. Niall’a bakacağım.” Diyerek dışarı çıktım. Daha fazla soru sormalarını istemiyordum. Hemen Niall’ı bulmalıydım. Tanrım! Harry nasıl bu kadar düşüncesiz davranabiliyordu? Bir şeye sinirlendiği belliydi. Sinirlendiğinde gözünün hiçbir şeyi görmediğini de yaptığı şeyden rahatlıkla anlayabiliyordum. Yoksa en yakın arkadaşının hoşlandığı kişiyle çıkmazdı. En azından ben öyle umuyordum. Ağaçların kapladığı yolda yürümeye başladım. Yaklaşık 5 dakika yürüdükten sonra Niall’ı bir ağacın gövdesine yaslanır şekilde buldum. Yavaşça yanına yaklaşırken, derin nefesler aldığını fark ettim. Yanına oturduğumda yavaşça bana baktı ve hafifçe gülümsedi. 

“Niall iyi misin?" Dudaklarını birbirine bastırırken, parmaklarını saçlarına daldırdı ve karıştırdı. 

“Hayır, Megan. Onları öyle görmemeliyim. Bu iyi değil.”

“Harry bir şeye sinirlenmişe benziyordu.” Onun söylediğinden tamamen farklı bir şey söylediğimi bana garipçe baktığında fark ettim. Yine de sesli bir nefes verdikten sonra konuştu.

"Sanırım Francisco'yu görmek onu sinirlendirdi. Francisco bir zamanlar Harry'nin sevgilisine göz dikmişti ve kızla aralarındaki şey Francisco'nun yatağında son buldu. Harry bunu öğrendiğinde nasıl tepki vermiştir, her halde tahmin edebiliyorsun." Anladım dercesine kafamı salladığımda gülümsemeye çalıştı.

"Sen o kızı seviyor musun?" Gözlerini bana dikti ve kafasını iki yana salladı.

"Artık değil. Şu an neden burada oturduğumu bile bilmiyorum. Rosa'ya karşı birşey hissetmek istemiyorum çünkü arkadaşımın sevgilisi." Gülümsedikten sonra yaklaştı ve fısıldadı.

"Sana bir sır vereyim mi? Ben bir kız için sevmeyeceğim diyorsam sevmem." Gözlerimin kocaman açıldığına eminim.

"Şaka yaptığını söyle." Böyle birşey mümkün olamazdı. Bir insan nasıl duygularını kontrol etmeyi başarabilirdi ki? 

"Şaka yapmıyorum Megan. Sanırım beyaz çoraplarım bunun için var." Gülmeye başladık. Söylediğinde ciddi gibi görünüyordu. Samimi tavırlarından dolayı onu sevmiştim.

"İyi ki geldin." dediğinde gülümseyerek gözlerimi gözlerine diktim. 

"Evet, bende seninle tanıştığım için memnunum. Umarım burada herşey daha iyi olur." Bir kahkaha attı. 

"Umarım Londra'ya alışırsın güzelim. Burası büyük bir yer." Ayağa kalkarken onu da yanımda çekiştirdim. Ve hızlı hızlı geri dönmek için çabalarken, ona yemeklerimizin soğumuş olma ihtimalinden bahsettim. 

"Bunun olmasına izin veremem! Koş Meg!" Kahkaha atarak ona yetişmeye çalışırken, hayatımda ilk defa onu gülümsettiğim için kendimle gurur duydum ki, normalde kendimle gurur falan duymam. 

***

“Kamp mı? Ciddi olamazsınız!!” diye sızlandım çocukların arkasından. Ama beni dinlemiyorlardı. En kısa zamanda kamp yapacaklarmış,mış!  Grubun en arkasında ellerimi cebime sokmuş, mızıldanıp duruyordum. Tıpkı küçük çocuklar gibi .

“Mızıldanmayı kes Meg!” diye bağırdı Eleanor. Louis'in koluna girmiş, Louis ona birşey anlatırken hem dinliyor hem de bana bağırıyordu. Ah, bu kızda ki kafayı yaşamak istiyorum gerçekten. 

“Katılıyorum!” diye onayladı Perrie. Zayn'in aksine bana baktı ve koca bir kahkaha patlattı. 

“Nerede sizin kadın dayanışmanız!” Kollarımı iki yana açarken, isyan ettiğim açıkça belli oluyordu.

“Şu an burada olmadığı kesin.” Dedi Rose kıkırdayarak. Harry’de bu laf üzerine güldü. Cevap vermedim. Onlardan tarafa bile bakmadım. Bakmayacaktım. Onun seviyesine düşmeye ne gerek vardı? Yanımdaki gölgeyle duraksadım. Çocuklar yürümeye devam ediyordu. Döndüğümde ise yerimden sıçradım.

“F? Senin ne işin var burada? Beni mi takip ediyorsun?!” diye tıslayınca Niall arkaya baktı.

“Hayır.” Diyerek yürümeye başladı. Ona yetişmeye çalışınca, Niall tek kaşını kaldırıp önüne döndü. Cevap vermedim ve gözlerimi devirmekle yetindim. Ona karşı son sevgi kırıntılarımda birkaç saat önce uçup gitmişti. Artık ona karşı sadece bir antipati besliyordum. İsterse dünyanın en yakışıklı erkeği olsun. Artık umurumda değil. Ona yanımdan gitmesini söyleyecekken ayağım taşın üzerine geldi ve acı içinde bağırdım. Çocuklar aniden bana döndüğünde yeri boylamak üzeydim ki Francisco beni tek hamlede kucağına aldı.

“Ne kadar dikkatsizsin Megan!" Zayn hızla yanıma gelirken, burnundan soluyordu. 

“Aman. Tanrım. Ayağım!”  Ağzımdan ağlamaklı bir inleme çıkarken, Zayn suratını buruşturdu.

“Gideceğiniz yere kadar taşıyayım seni.” Diyerek yürümeye başladı. Zayn itiraz edecekken Perrie onu kolundan çekerek yanına aldı. Anlaşılan tek kavga çıkmamasını isteyen ben değildim. Francisco Harry'nin yanından geçerken Harry'nin gözlerini kısmış nefretle ona baktığını gördüm. Birisine bu kadar nefret besleyecek kadar çok mu sevmişti o kızı? 

 "Hey, elimi çok sıkıyorsun Harr..” Rose’un sözlerinin devamını, uzaklaştığımız için duyamadım ama duydugum kısım bileğimin acısına rağmen beni gülümsetmişti.