Een simpel leven leiden dat was het enige wat ik wenste, maar dat was blijkbaar teveel gevraagd. Ik probeerde mijzelf aan de leuning vast te houden en mijzelf omhoog te trekken. Ik liep wankelend naar de spiegel en keek in 2 goudbruine ogen die levenloos voor zich uitkeken. Mijn lange bruine haren zaten in een warrige knot. De tranen stroomden over mijn wangen waarom ben ik hier? Wat heb ik de mens aangedaan dat mij dit overkomt?
Ik zat goed vast hier.. De ramen waren met slot en grendel dicht gemaakt, de deur kon alleen via de andere kant open gemaakt worden en zelfs dat met behulp van een sleutel die alleen hij heeft. Ik hoef de reden van mijn aanwezigheid hier niet eens perse te weten als ik maar gewoon naar huis kan, want dit trek ik niet meer. Verloren liet ik mijzelf op de grond vallen. De tranen bleven maar over mijn wangen stromen. Dit heeft geen zin meer, ik kan mij beter van kant maken dan dat ik hier blijf. Oneerlijk zeg ik maar telkens.. Je zou denken dat dit nu het einde van mijn leven is, maar van binnen wist ik dat dit pas het begin is..
