Yasmina:
Mijn zicht was troebel, alles draaide om mij heen en mijn hart brandde. Dit alles leek een nachtmerrie, een nachtmerrie waar ik maar niet uit wil ontwaken. Het doet pijn zo intens veel pijn. Mijn man, die tegelijkertijd mijn beste vriend was en natuurlijk de liefde van mijn leven lag op het bed in een kritieke situatie, het is gewoon niet zeker of hij dit zal overleven. Ik schudde mijn hoofd en probeerde mijn gedachtes onder bedwang te houden, ik mag niet zo denken. Yassine zou mij niet in de steek laten, dat had hij mij beloofd.
Eenmaal in de wachtkamer zag ik Nadia, Nasser, Amir en 2 personen die ik in een lange tijd niet meer had gezien, de 2 personen die mij hebben opgevoed en mij sinds kleins af aan alle liefde en aandacht geschonken hebben die een kind van haar of zijn ouders hoort te krijgen. Als ik mijn jeugd in 1 woord moet beschrijven? Perfect, ja dat was het zeker. De tranen prikkelde in mijn ogen, ik werd weer wakker uit mijn trance en rende naar mijn ouders om snikkend in hun armen te vallen. Mijn moeders hand ging geruststellend over mijn rug en mijn vaders lippen bleven maar kusjes op mijn haar drukken. Ik snoof hun geur diep in mij op, ik voelde gemengde gevoelens. Liefde, onbegrip, pijn, maar vooral heel veel verdriet. 'Waarom' dat was het enige wat uit mijn mond kwam. 'Dat komt later, laten we ons nu richten op Yassine' hoorde ik mijn vader rustig zeggen. Ik knikte, ik keek naar de stoelen waar Nadia, Nasser en Amir zaten. Nasser stond op en trok mij in zijn armen. 'Het spijt mij, dat je dit moet meemaken' 'Niemand had dit zien aankomen, we kunnen hier ook niemand de schuld van geven' reageerde ik terug. Nasser was er ook niet zonder kleerscheuren uitgekomen en had een flinke schram op zijn gezicht en ik wist dat hij moeite had met lopen, ondanks dat hij het probeerde te verbergen.
Nadia keek mij met betraande ogen aan, ik wist dat ze net zoveel was geschrokken als ik. Amir trok mij naar zich toe, ik sloot mijn ogen en voelde voor een seconde rust. Ik opende mijn ogen en wilde net wat zeggen tot ik onderbroken werd door een verpleegster die ons meedeelde dat we weer naar Yassine mochten. Amir sloeg zijn arm om mijn nek en liep naast mij. Eenmaal binnen was Yassine direct te zien, het voelde alsof ik alles herbeleefde, van het moment dat Khalid binnen kwam tot het moment dat het schot dat eigenlijk voor mij bedoeld was opgevangen werd door Yassine. Lang had ik niet de tijd om erover na te denken, de apparaten die aangesloten waren aan Yassine de lichaam begonnen te piepen en te trillen. Ik rende geschrokken naar Yassine toe en bekeek met een kloppend hart alles toe en voelde de tranen in snelle vaart over mijn wangen glijden. De dokter en verpleegsters kwamen rennend binnen, de verpleegsters probeerde ons de kamer uit te duwen. Ik begon ruw tegen te stribbelen, ik mocht en kon hem niet alleen laten. Amir teelde mij op, huilend smeekte ik Amir om mij los te laten, maar tevergeefs. 'Het spijt me, ik had dit liever niet gedaan.' Verslagen liet ik mij in de stoel van de wachtkamer vallen.
Na ander halfuur kwam de dokter met een bedrukt gezicht de deur uit, we keken hem hoopvol aan, hij schudde zijn hoofd en keek ons aan op een manier, die ik nooit meer zal vergeten. Ik schudde mijn hoofd en voelde alles draaien, ik probeerde mijzelf nog vast te houden aan Amir, maar het was al te laat. De ijskoude vloer maakte kennis met mijn lichaam, die op dit moment voor de helft dood was, want Yassine had de helft van mijn hart met zich meegenomen en ik zou hem ook nooit meer terugkrijgen..
