Yassine:
Snel rende ik achter Yasmina aan. Iets vertelde mij dat dit niet goed zou aflopen als ik niet snel naar haar toe zou gaan. Ik zag de deur van mijn werkkamer op een kier staan, fronsend liep ik naar binnen en zag Yasmina met mijn pistool in haar hand. Met grote ogen zag ik hoe ze het geweer lade. 'Yasmina leg het geweer neer.' Ze draaide zich om en keek mij met betraande ogen aan. 'Ik..ik kan het niet meer, ik ben niks meer waard.' 'Yasmina, zet het neer.' Ze schudde haar hoofd en zette hem tegen haar hoofd aan. 'Yasmina als je schiet, schiet ik mijzelf ook neer.' Ze opende haar ogen en zag hoe ik mijn pistool uit mijn zak haalde. Ze schudde haar hoofd. 'Als jij dood gaat hoef ik ook niet meer te leven.' 'Waarom doe je dit.' Snikte ze. 'Ik ben.. Ik ben.' Ze gooide de pistool op de grond en liet zich op de grond vallen. Hartverscheurend lag ze op de grond te huilen. Ik liep snel naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen. 'Weet dat wat er ook gebeurd, je alles voor mij betekent, niemand kan jouw plek innemen.' Fluisterde ik in haar oor. Ik tilde haar op en bracht haar naar mijn douche waar ik haar rustig haar gang liet gaan.
Zuchtend liet ik mijzelf op bed vallen, ik zette mijn handen voor mijn gezicht en voelde mij machteloos. Ik wilde haar helpen en de oude Yasmina terug, maar ik kan haar niet helpen, ze is getraumatiseerd. Ik moet het beetje bij beetje zien op te lossen. Enkele minuten later zag ik haar de kamer binnenkomen met een jurkje tot haar knieën aan. Ik wilde haar lichaam zo graag tegen de mijne aanvoelen, maar kon het niet maken tegenover haar. Ik merkte dat ze mij niet durfde aan te kijken. Ik liep haar kant op en zette mijn vinger onder haar kin en duwde hem omhoog. 'Waarom durf je mij niet aan te kijken?' 'Ik schaam me zo.' 'Voor wat?' 'Ik wilde zelfmoord plegen, hoe kon ik?' Een traan verliet haar oog. Ik veegde hem met mijn duim weg en keek haar geruststellend aan. 'Alles komt goed, vertrouw mij. Ga maar slapen, morgen een nieuwe dag.' Ik wilde net de deur openen tot ze me terug riep, ik draaide mij om en keek haar vragend aan. 'Laat mij niet alleen.' Zei ze zacht. Ik knikte en deed de deur op slot. Ik liep met haar naar mijn bed toe en ging onder de dekens liggen. Ik wist niet of ik mijn arm om haar heen moest slaan of niet. Uiteindelijk voelde ik haar hoofd op mijn borstkas, beschermend sloeg ik mijn armen om mij heen. 'Ik laat je nooit meer gaan.' Fluisterde ik.
Yasmina:
Dat vertrouwde gevoel dat hij mij altijd gegeven heeft, is er nog steeds. Het is sterker dan de trauma die ik door Khalid aan de hele ontvoering overgehouden heb. Ik hou van hem en kan niet zonder hem. Zijn armen, dat is de enige plek waar ik mij veilig voel. Ik denk dat ik het een plek moet kunne geven, hoe moeilijk het ook is, maar door Yassine gaat alles veel gemakkelijker, ook al weet hij dat niet. 'Bedankt.' Fluisterde ik. 'Voor wat?' 'Voor alles.' 'Daar hoef je mij niet voor te bedanken.' Ik voelde dat hij zijn lippen even later voorzichtig op de mijne drukken, mijn hart begon sneller te kloppen. De beelden van Khalid die mij zoent kwamen terug, maar al snel vervaagden die beelden. Ik opende mijn mond en liet hem toe. Ik had hem gemist en dat merkte ik nu pas. Voorzichtig zoende ik hem terug. Hij duwde mij achteruit en wilde op mij komen liggen, maar ik zette mijn handen op zijn borst en duwde hem voorzichtig terug. Ik schudde mijn hoofd. Hij glimlachte voorzichtig en ging weer liggen, hij trok mij tegen zich aan. 'Ik zei dat ik je alle tijd zou geven, daar hou ik mij nog steeds aan.' Ik glimlachte en begroef mijn gezicht in zijn nek. Ik heb hem gemist dat zeker, maar mij volledig aan hem geven kon ik nog niet, simpelweg, omdat ik alles eerst een plaats wil geven en alles rustig aan wil doen. Hij drukte een kus op mijn haren en plaatste zijn hand op mijn buik. 'Ik beloof dat ik je gelukkig zal maken en dat ik de pijn die je gevoeld hebt zal laten verdwijnen.' Ik voelde het vertrouwde gevoel weer door mijn aderen heen stromen. Ik sloot mijn ogen en voelde mij zelf in slaap vallen. Een rustige slaap, zonder pijn, angst of verdriet.
