Snel rende ik weer naar de douche waar ik de inhoud van mijn maag in de wc spuugde. Khalid kwam de douche in en keek mij bezorgd aan. Lang kon ik niet versteld staan van zijn bezorgdheid aangezien de misselijkheid weer omhoog kwam en ik voor de tweede keer de inhoud van mijn maag in de wc spuugde. Hij hielp mij overeind, maar ik trok mij direct los. Het enige wat ik aan had was een hemd en een korte broek, aangezien ik alleen dit van Khalid kreeg. Hij keek mij onderzoekend aan, toen hij naar mijn buik keek begon hij te fronsen. 'Je buik is dikker geworden.' Niet oplettend wat hij zei probeerde ik de vieze smaak in mijn mond weg te krijgen met het water uit de kraan. 'Yasmina' zei hij waarschuwend. Ik draaide mij om en keek hem emotieloos aan. Hij pakte zijn telefoon en zette hem bij zijn oor. 'Zorg dat Ayoub hier zo snel mogelijk komt met een zwangerschapstest en zijn spullen. En neem Houssein en Achraf ook mee.' Met grote ogen keek ik hem aan en voelde alles om mij heen draaien. Ik pakte snel de wastafel vast, voordat ik op de grond zou vallen. Nee nee, ik kan niet zwanger zijn.
*Een uur later*
De woorden van Ayoub bleven zich herhalen, ik wist niet of ik blij moest zijn of het erg moest vinden. 'Ze is zwanger, maar niet van jullie 3, omdat ze nu al 4 maanden zwanger is, dus kan het niet van jullie zijn. De baby is te klein, omdat ze niet goed eet of drinkt, de kans op overleven voor het kind word steeds kleiner.' Khalid ging woest de kamer uit, de rest volgde hem zonder mij nog 1 blik waardig te geven. Ik was zwanger van Yassine, als ik mij niet hier bevond, zou ik gelukkiger zijn dan ooit. Yassine hield altijd al van kinderen, dit nieuws zou hem de gelukkigste man van de wereld gemaakt hebben. Ik heb sinds het nieuws niks meer van Khalid gehoord. Ergens had ik een naar gevoel, alsof hij iets van plan was. Ik zette mijn hand op mijn buik en bedacht mij dat ik moeder werd en dat ik het met niemand kon delen. Ik zou mijn ouders zo blij gemaakt hebben met dit nieuws, maar of ik ze überhaupt ooit nog ga terug zien is de vraag. Het baarde mij wel zorgen dat het kind te klein is en wist dat ik nu wel echt meer moet gaan eten als ik wil dat het in leven blijft. Ik begon na zoveel weken eindelijk weer zin in het leven te krijgen.
*2 dagen later*
Khalid kwam de kamer binnen en keek mij emotieloos aan. Hij opende zijn mond en wilde wat zeggen. Hij sloot hem weer toen de kamerdeur geopend werd en zijn naam geroepen werd. Hij keek mij nog 1 keer aan en liep vervolgens weg. Mijn hart begon weer zijn normale ritme terug te krijgen. Dat was vreemd, wat wilde hij? Ik dacht dat hij het bed weer met mij zou delen. Ik zuchtte en ging maar onder mijn dekens liggen nog steeds hopend dat Yassine mij zou vinden en mij uit deze hel zou halen.
Later die avond voelde ik een hand over mijn voorhoofd gaan, hij verplaatste zich naar mijn haren en bleef daar. De kusjes die vervolgens in mijn nek werden gegeven gaven mij een vertrouwd gevoel, toen ik mijn ogen opende zag ik het gezicht van Yassine. Geschrokken bleef ik hem aankijken en voelde de tranen achter mij ogen prikken. Ik ging rechtop zitten en bleef hem bevroren aankijken. Met trillende vingers raakte ik zijn gezicht aan, hopend dat hij echt was. Hij glimlachte, pakte mijn hand vast en gaf er een kus op.
Ik sloeg mijn armen om zijn nek en begroef mijn gezicht er huilend in. 'Yassine ik.. Ik' 'Sst het is nu allemaal voorbij.' Ik liet hem los en keek hem in zijn ogen aan. 'Yassine ik ben zwa..' Voordat ik mijn zin kon afmaken hoorde ik een schot en zag ik dat mijn witte hemd rood werd. Geschrokken keek ik naar Yassine de borst. Yassine lachte naar mij en viel vervolgens achteruit op de grond. Met grote ogen keek ik omhoog en zag Khalid met een pistool in zijn hand mijn kant op komen. 'Nu is het kind van hem aan de beurt.' Hij richtte de pistool op mijn buik.' Gillend probeerde ik mijn buik te beschermen, maar tevergeefs, hij haalde de trekker over en schoot in mijn buik.
Gillend sprong ik overeind, de tranen bleven verder stromen over mijn wangen. Ik probeerde mijzelf te kalmeren met dat alles nep was en het maar een droom was, maar de gedachten aan een doodde Yassine en de kogel in mijn buik wilde maar niet weg gaan. Mijn kamerdeur werd geopend en ik zag Khalid met een bedrukt gezicht mijn kamer inkomen, hij deed de lamp en keek mij onderzoekend aan. 'Waarom gilde je vroeg hij geïrriteerd.' 'Ik.. ik had een nachtmerrie.' Hij gooide de deur dicht en deed hem vervolgens op slot met de sleutel. Hij kwam mijn kant op en keek mij emotieloos aan. Dit betekende niks goeds. Hij trok de deken in 1 beweging van mij af. 'Wat.. wat ga je doen.' 'Het is iets te lang geleden dat we samen 'de liefde hebben bedreven' zei hij. 'Maar ik ben zwanger dat kan je niet doen.' 'Niet van mij, dus daar gaan we een verandering in brengen.' Ik bleef hem niet begrijpend aankijken en hoopte dat hij mij niks aan zou doen. Hij kwam het bed op en trok mij omhoog. Hij tilde mij op en legde mij op zijn schoot. Trillend van de angst liet ik alles toe, omdat ik wist dat hij mij anders iets aan zou doen. Zijn hand gingen over de binnenkant van mijn been heen. Hij zette zijn lippen in mijn nek en baande een weg naar mijn borsten. Ik voelde de misselijkheid weer omhoog komen. Geen misselijkheid door de zwangerschap, maar misselijkheid van zijn lippen op mijn lichaam. Hij duwde mij achteruit en kwam weer op mij liggen en trok mijn t-shirt en korte broek uit en bekeek mij goed. 'Na alles ben je alsnog zwanger van hem.' Ik slikte. Hij gooide zijn kleren ook door de kamer heen, maar hield iets in zijn hand, ik kon niet zien wat het was, dus bleef ik hem afwachtend aankijken wat hij nu eigenlijk wilde doen. Het ding wat hij in zijn hand had zette hij aan de kant en trok mijn lingerie ook uit. Ik kon het echter geen lingerie noemen, aangezien het niks van de verbeelding overliet en het meer liet zien dan mijn lingeries deden. Toen ik zijn lippen tussen de binnenkant van mijn benen voelde en wist waar hij naar toe wilde, trok ik ik mijn benen op. Met fronsende wenkbrauwen keek hij mij aan. Niemand had dat tot nu toe bij mij gedaan, dus dan zou hij het al helemaal niet mogen doen. 'Ik zou als ik jouw was meewerken yasmina.' Ik schudde mijn hoofd en schoof meer naar achter. Hij begon zijn geduld te verliezen, hij pakte de ding op. Toen hij zijn hand omhoog deed zag ik dat het een spuit was, met grote ogen bleef ik er naar kijken, hij wilde het kind in mijn buik doden. Ik sprong direct recht op en wilde wegrennen. Hij zag wat ik wilde doen en trok mij terug het bed op en hield met zijn ene hand mijn handen vast en in zijn andere hand zat de spuit. 'Asjeblieft, doe wat je wilt met mij, maar maak het niet dood.' Hij lachte eventjes en drukte zonder nog een antwoord te geven de spuit in mijn buik, de vloeistof maakte hij leeg en smeet de spuit vervolgens tegen de muur aan. Het had een verlammend effect, waardoor ik niks meer kon doen dan voelen hoe het kleine lichtpuntje in mijn leven ook van mij afgepakt werd. Hij kon doordat ik niet meer kon bewegen alles doen. 'Ik had je ook buiten bewustzijn kunnen brengen, maar ik wil dat je alles meemaakt zodat je niks meer van Yassine bij je hebt.' Hij verrichte zijn daad en liet zich naast mij vallen door vervolgens op te staan en zich weer aan te kleden. 'Ik had liever bij je willen zijn om je lief te kozen, maar je geliefde wacht op een belletje. Ik doe hem de groeten van jou en je doodde kind.' Hij knipoogde naar mij en verliet de kamer en liet mij samen met mijn 4 maanden oude doodde kind achter in de duisternis.'
