Weken gingen voorbij en ik moest de realiteit accepteren, want het zou niet veranderen. Ik mistte mijn familie meer dan ooit, vooral de momenten met Nasser mis ik. Waarom kwam hij mij niet zoeken? Ik liep de gang op en was zo in gedachten verzonken dat ik het gedaante voor mij niet zag staan, waardoor ik tegen hem aan knalde. Ik verloor mijn evenwicht en ik was mij al aan het inbeelden hoe hard ik zou vallen, maar 2 sterke armen hielden mij stevig vast en trokken mij weer omhoog. Mijn handen belandde op zijn borstkas en de afstand tussen ons was klein. Ik keek op en keek in 2 donkere ogen, het was zo donker ik zou zeggen dat ze zwart waren. Hij keek mij met een schuine glimlach aan en verontschuldigde zich. 'Nee ik moet mij verontschuldigen ik kwam tegen jou aan.' We stonden nog steeds in dezelfde houding en er leek ook geen verandering in te komen. Hij bekeek mij en ik vervloekte mijzelf dat ik geen t-shirt had aangedaan en hier in mijn hemd rondliep, waardoor mijn borsten goed te zien waren. Hij bleef mij maar aankijken en ik wendde mij gezicht ook niet weg, waardoor we elkaar maar bleven aanstaren. 'Yasmina' geschrokken lieten we elkaar los een woedende Yassine stond daar en keek moordend naar de onbekende jongen. De onbekende jongen grijnsde 'ik denk dat ik maar terug ga naar de rest.' Hij knipoogde naar mij en liep langs Yassine heen. Yassine kwam met grote stappen op mij afgelopen en duwde mij samen met zichzelf een kamer in. 'Waar ben jij mee bezig en waarom loop je zo rond?' De woede was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Mijn hart klopte letterlijk in mijn keel, maar ik was niet van plan dat te laten zien, dus keek ik hem vastberaden aan. 'Jij hebt zelfs nu nog steeds niks over mij te zeggen, dus haal het niet in je hoofd dat te proberen.' Hij pakte mij bij mijn arm beet en wilde net wat zeggen tot we schietgeluiden hoorden. Geschrokken deinsde ik achteruit. Yassine trok zijn pistool' blijf hier' zei hij kort en liep de deur uit. Ik hoorde geluiden van mannen dichterbij komen en vluchtte de kast in. Direct drong de geur van Yassine mijn neusgaten in, wat mij direct de bevestiging gaf dat ik mij in de kamer van Yassine bevond. De deur knalde open en ik hoorde de mannen de kamer binnenlopen. 'Vind haar en lever haar direct aan mij dat meisje gaat vandaag officieel een vrouw worden.' Hij lachte samen met zijn mannen en liep weg. De mannen zochten de kamer door, ik hield mijn adem in. Ik vreesde voor mijn leven, dit heb ik nog nooit eerder gehad. Ik hoorde een schot en vervolgens een pijnlijk geschreeuw, direct daarna gebeurde precies hetzelfde. Ik hield mijn hand voor mijn mond om niet te schreeuwen. De deur werd open getrokken, ik uitte een angstige gil en keek in 2 bruine kijkers. Het waren de ogen van Yassine, hij trok mij de kast uit en pakte mij bij mijn hand vast en rende de gangen met mij door. We kwamen buiten uit, ik moest wennen aan de buitenlucht, want ik had dit in weken niet geroken. Yassine duwde mij de auto in en we scheurden weg, ik keek opzij en zag Yassine strak voor zich uit kijken. Ik voelde mij trillen over mijn hele lichaam en kon mij nog steeds niet beseffen wat er net gebeurd is, ik sloot mijn ogen en leunde met mijn hoofd naar achter en besefte dat Yassine mijn leven had gered en dat ik door hem hier nog op de aarde was.
We waren aangekomen in het nieuwe huis, wat nog groter was dan het andere. De ramen van de auto waren donker waardoor ik niet eens normaal naar buiten kon kijken. Het leek alsof ze verwacht hadden dat die schietpartij van net zou plaatsvinden en ze een soort back- up huis klaar moesten hebben, het is eigenlijk meer een villa, maar dat terzijde. Yassine was in zijn slaapkamer en ik die van mij. Het was even zoeken om zijn slaapkamer te vinden, maar uiteindelijk vond ik hem. Ik klopte op de deur en liep vervolgens naar binnen. Yassine zat op het bed zonder t-shirt en was bezig met zijn telefoon, hij keek mij verbaasd aan en ging direct staan. Ik liep naar hem toe en ging voor hem staan. 'Is alles goed?' 'Ja ja alles gaat goed, maar ik uh.. uh wilde je eigenlijk bedanken voor het redden van mijn leven.' Hij knikte, lachte voorzichtig en ging vervolgens zitten op zijn bed. 'Daar hoef je mij niet voor te bedanken.' Ik schudde mijn hoofd. 'Daar hoor ik jou zeker voor te bedanken.' Ik zag een wondje op zijn wang en ging voorzichtig met mijn vingers eroverheen. Zijn ogen bleven gericht op die van mij en het voelde alsof alleen wij bestonden. Zijn hoofd kwam steeds dichterbij, maar voordat er echt iets kon gebeuren werd zijn badkamerdeur geopend en zag ik een meisje in haar lingerie de kamer inlopen. Ik deed direct een stap achteruit, hij keek mij met een blik aan alsof het hem speet, maar dat deed mij op dit moment niks. Ik draaide mij om en liep zonder wat te zeggen de kamer uit. Dom om te denken, dat hij misschien wat voor mij zou voelen, zeg nou zelf Yasmina waarom zou hij jou kiezen als hij al die meisjes kan gebruiken zonder enkele zorgen?
