'Amir jij opent de deur, Nasser en ik geven je rugdekking. De rest weet zijn taak verpest het niet.' Iedereen knikte en ging een kant op. Amir begon wat aan het slot te prutselen en opende de deur. Met onze pistolen die scherp stonden liepen wij naar binnen. Ik hield de jongens tegen en ging tegen de muur aan staan. Twee jongens liepen langs ons, voordat ze actie konden ondernemen doorboorden onze kogels hun lichaam al.
'Yassine, Khalid is gevlucht voordat we aan konden vallen.' 'Kan niet, niemand heeft ons gezien.' 'Na enkele minuten had hij ons al door.' Gefrustreerd sloeg ik met mijn vuist tegen de muur aan. 'Zeg me niet dat hij Yasmina heeft meegenomen.' Redouan schudde zijn hoofd. 'Als het goed is niet.' 'Waar wachten jullie dan nog op vind haar.'
'Yassine ze is hier.' Als een gek rende ik er naar toe en zag het levenloze lichaam van Yasmina op de grond liggen. Samen met Nasser en Amir renden we er naar toe. Mijn hart mistte een slag, ze was erg toegetakeld. Ik zag de woede en pijn die ik zelf voelde in de ogen van Nasser en Amir. Ik tilde haar snel op en met Nasser en Amir die mij rugdekking gaven rendden wij naar buiten. Eenmaal in de auto scheurde wij weg. Ik zag dat Yasmina haar ogen probeerde te openen 'Yassine?' Voorzichtig ging ze met haar handen over mijn gezicht heen. 'Ben je het echt?' De tranen begonnen over haar wangen te stromen. 'Sst, ik ben er nu, alles is voorbij. Ga maar slapen.' Ik drukte mijn lippen op haar voorhoofd en direct daarna sloot ze haar ogen weer en viel in slaap.
*1 dag later*
Voorzichtig opende ik mijn ogen, de pijn die er door mijn lichaam heen ging was onbeschrijfelijk, de klootzak had mij goed toegetakeld. Ik probeerde recht te gaan zitten en keek vervolgens om mij heen. Ik lag omgekleed en wel in een groot bed, voordat ik mijzelf meer kon afvragen werd de deur geopend en kwam Yassine met een wat oudere man binnen. De oudere man onderzocht mij en kwam tot de conclusie dat ik moest uitrusten tot de blauwe plekken en de pijn weg zou trekken. 'Het middeltje waardoor je kind is overleden is er ook volledig uit.' Hij keek mij spijtig aan en gaf Yassine vervolgens een hand en ging de kamer uit. Yassine deed de deur op slot en kwam naast mij zitten. Hij ging met zijn hand voorzichtig over mijn gezicht heen. 'Ik kan nog steeds niet geloven dat je er weer bent.' 'Waar zijn we?' 'Een nieuw huis, het andere was niet meer veilig.' Yassine kwam dichterbij en wilde zijn lippen op de mijne plaatsen, ik draaide mijn hoofd om en zette mijn hand op zijn borstkas, als teken dat hij niet verder moest komen. Yassine keek mij met pijn in zijn ogen aan, maar knikte uiteindelijk. Hij ging recht zitten en probeerde mij in mijn ogen aan te kijken, maar mijn blik bleef gevestigd op de grond. 'Yasmina, wat is gebeurd.' 'Ik wil er niet over praten.' 'Hoe bedoel je?' 'Precies zoals ik het zeg, het is allemaal nog te vers.' Hij zette zijn hand op mijn been, direct kwam Khalids handeling terug voor mijn ogen hoe hij met zijn handen over mijn benen ging. Ik sloeg Yassine de hand weg en schudde mijn hoofd. 'Yasmina, ik wil weten wat er gebeurd is. Ik heb maanden lang pijn geleden, maanden lang in onzekerheid geleefd, maanden lang wilde ik je lichaam weer tegen de mijne kunnen aanvoelen en je vertellen hoeveel ik van je houd. Ik dacht dat ik je kwijt was.' Fluisterde hij de laatste zin. De tranen stroomden over mijn wangen heen. 'Als je nou afstand had genomen van dat meisje had er niks kunnen gebeuren.' Fluisterde ik huilend. Yassine keek mij met open mond aan. 'Ik geef je nergens de schuld voor, ik wist niet eens of ik het zou halen, of ik levend of dood terug zou keren. Het kind was het enige lichtpuntje in mijn leven geworden en dat werd ook van mij afgepakt. Hij..hij.' Yassine keek mij bemoedigend aan. Ik schudde mijn hoofd en ging liggen. Yassine kwam achter mij liggen en sloeg zijn armen om mij heen. Hij voelde mij verstijven, maar stopte niet. 'Ik was zo blij toen ik hoorde dat ik vader zou worden, maar die blijdschap verdween direct toen ik hoorde dat hij hem al vermoord had. Al die beelden en foto's die hij gemaakt heeft. Als ik hem nu in mijn handen zou krijgen, zou ik hem met mijn eigen handen vermoorden. Je betekent alles voor mij, niemand heeft zo'n effect op mij gehad. Ik wil weten hoe je jou voelt, ik wil je alle tijd van de wereld geven, maar je moet ook snappen hoe ik mij voelde en nog steeds voel.' Ik draaide mij om en voelde zoveel liefde voor deze man. 'Geef mij tijd.' Hij knikte. 'Ik zorg ervoor dat je alles vergeet wat hij je aangedaan heeft.' 'Ik weet niet of dat gaat lukken.' 'Vertrouw je mij?' Ik knikte. 'Twijfel dan niet aan mij.' Ik ging recht zitten en keek hem met tranen in mijn ogen aan. 'Als je weet wat er allemaal gebeurd is wil je mij niet meer, je zal van mij walgen net zoals hoe ik van mij zelf walg.' Yassine keek mij geschrokken aan. 'Hoe kan je dat zeggen.' Ik stond op en draaide mijn rug zijn kant op. 'Omdat.. omdat zelfs jij dit niet zou accepteren.' Hij kwam achter mij staan en sloeg zijn armen om mij heen. Ik trok mij los en schudde mijn hoofd. 'Asjeblieft doe dat niet.' 'Yasmina het is klaar je bent veilig, er kan je niks meer gebeuren.' 'Je snapt het niet.' schreeuwde ik. 'Ik ben aangerand misbruikt en gebruikt door 3 verschillende jongens. Dacht je dat Khalid de enige was?' Ik begon te lachen en schudde mijn hoofd. 'Niemand gaat mij snappen, ik gun mijn ergste vijand dit niet eens. Ik ben niks waard.' Huilend zette ik mijn handen voor mijn gezicht.' Yassine bleef bevroren voor zich uit staren. 'Zie je.' Snikte ik. 'Je verdient veel beter dan ik.' Ik rende naar de deur en rende de kamer uit.' Ik moet weg hier, ik kan het niet meer, ik wil dood.
Ik rende een kamer in en zag een wapen op het bureau, ik liep er naar toe en pakte hem op. Ik wil weg, weg van hier, weg van alles.
