Yassine werd aan twee kanten vastgehouden door zijn jongens. Een deel van zijn borst en een deel van zijn schouder was bedekt met verband. Zijn gezicht was flink toegetakeld. Nadia hield mij stevig vast. Nasser kwam de kamer inlopen, zijn hand was ook bedekt met verband. Hij zag de tranen en de schrik die duidelijk van mijn gezicht af te lezen was en liep direct naar mij toe. Hij trok mij omhoog en sloeg zijn armen stevig om mij heen. De tranen stroomden over mijn wangen. 'Sst, er is niks aan de hand.' 'Hoe kan je dat zeggen.' Snikte ik. 'Hij zit onder het verband.' Ik pakte zijn arm voorzichtig vast en keek naar zijn hand. 'Wat is er gebeurd.' Fluisterde ik. Hij sloeg zijn armen weer om mij heen en ging met zijn hand over mijn haar heen. 'Het is beter dat je zo min mogelijk weet.' Ik trok mij los en keek hem boos aan. 'Het lijkt wel alsof jullie mij niet vertrouwen, terwijl ik hier middenin zit. Ik ben ontvoerd, ik word hier gevangen gehouden en als er wat gebeurd is het beter dat ik er niet vanaf weet? Ik ben het spuugzat. Mijn gevoel had gelijk gister. Yassine wilde vertrekken en mijn gevoel vertelde mij hem niet te laten gaan en kijk wat er gebeurd is? En zelfs dan willen jullie het mij niet vertellen.' Nasser wilde mijn arm vastpakken, ik zette een stap achteruit en keek hem met samengeknepen ogen aan. 'Waag het niet, ik..' 'Yasmina ophouden.' Ondanks zijn toegetakelde gezicht en zijn gewonde bovenlichaam, kwam hij alsnog bedreigend over. 'Ga naar mijn kamer.' Ik schudde koppig mijn hoofd. 'Ik meen het.'
Yassine keek mij boos aan, ik wist dat hij zich aan het inhouden was, maar ik zei toch niks verkeerds?
Nasser pakte mijn hand vast en nam mij mee. Voor Yassine de deur stopte hij en zette hij zijn handen op mijn schouders. 'Ik heb altijd op je gepast en je gezien als mijn bloedeigen zusje, mijn zusje die geen pijn of verdriet mocht kennen. Ik heb die taak niet opgegeven, je betekent nog steeds heel veel voor mij en daar zal ook nooit een verandering inkomen. Geen enkel huwelijk, afstand of ruzie kan daar voor zorgen. Ik hou van je en wil je niet meer pijn doen en bezorgd maken dan nodig is.' Hij pakte mijn gezicht vast en duwde zijn lippen op mijn voorhoofd en veegde de tranen die onderhand al over mijn wangen stroomden weg. 'Zorg goed voor hem, jij bent de enige de hij op dit moment wil.' Hij lachte naar mij en liep weg. Nasser zal nooit veranderen en ik ben Allah tot de dag van vandaag dankbaar dat hij mijn neef is.
*15 minuten later*
Yassine werd de kamer ingebracht en voorzichtig op bed gelegd. 'Vanaf hier lukt het mij wel, bedankt jongens. Ze knikte en liepen de kamer uit. Twijfelend keek ik hem aan, ik wist niet of hij nog boos op mij was, dus bleef ik hem maar stom aankijken. 'Kom naast mij zitten.' Ik liep langzaam zijn kant op en ging naast hem zitten. Hij probeerde goed te zitten wat moeilijk lukte, dus hielp ik hem snel. Hij zette zijn vingers onder mijn kin en duwde mijn gezicht omhoog, zodat ik in zijn ogen keek. 'Waarom maak je het voor jezelf zo moeilijk. Je bent veel te mooi om zo vaak verdrietig te zijn.' Ik voelde mijn wangen rood worden, alleen Yassine kon mij dit gevoel geven, het gevoel alsof ik de mooiste ben. Hij glimlachte waardoor zijn kuiltje weer tevoorschijn kwam. 'Als we je iets niet willen vertellen heeft dat niet te maken met dat we je niet vertrouwen, maar dat we je niet onnodig bezorgd willen maken.' 'Je bent gewond geraakt en erg ook, hoe kan je mij niet vertellen wat er gebeurd is?' Vroeg ik snikkend. Hij veegde mijn tranen voorzichtig met zijn duim weg en keek mij diep in mijn ogen aan. 'Omdat ik zoveel van je hou en je niet met zoiets wil opzadelen.'
Yassine:
Ze keek mij verward aan, ze begreep niet wat ik ermee bedoelde. Ik bracht haar gezicht dichter naar die van mij. 'Ik hou van je, meer dan dit hoef je niet te snappen.' Voor ze antwoord kon geven drukte ik mijn lippen op die van haar, die ze maar al te graag in beslag nam. Voorzichtig ging ze op mijn schoot zitten en ging met haar hand voorzichtig over mijn gezicht heen. Met de ene hand ging ik onder haar truitje en mijn andere hand hield ik op haar been. Ik had niet genoeg aan dit, maar meer kon ik ook niet doen. Yasmina haalde haar lippen van de mijne en keek mij lang aan. 'Je gaat jezelf pijn doen als we nu verder gaan.' Ik keek weg. Ze stond op en liep naar de deur. 'Waar ga je heen?' Ze draaide de deur op slot, trok haar truitje uit en deed de lamp uit. Ik voelde het bed naast mij inzakken en voelde kort daarna haar hand op mijn borst. Ik sloot mijn ogen en genoot van haar aanwezigheid, want dat is het beste medicijn, wat je mij voor deze pijn kan toedienen. 'Yassine?' 'Hmm' 'Ik hou ook van jou.'
