Huilend lag ik in mijn bed. Het kind is weg, hij heeft het vermoord. Vroeg in de morgen kreeg ik buikkrampen en toen ik in de wc aankwam zag ik allemaal bloed uit mijn geslachtsdeel komen en wat er daarna gebeurde ging naar mijn weten te snel. Ayoub onderzocht mij en kwam tot de conclusie dat het met bloed was meegegaan en dat het dus dood was. Khalid keek strak voor zich uit en zei niet veel. Ze verlieten de kamer vervolgens en lieten mij en mijn pijn achter. In minder dan 24 uur kwam ik erachter dat ik zwanger ben en werd het een paar uur daarna vermoord. Ya Allah wanneer houd dit op?
Yassine:
Woest was ik, ik laadde mijn wapens en wilde de deur uitlopen richting mijn auto. Amir en Nasser pakte mij vast en duwde mij achteruit. Ik was blind, blind door de woede die er door mij heen ging.
Nasser: 'Als je nu gaat breng je alles waar we zo lang mee bezig waren in gevaar snap je dat?' Amir: 'Wij willen net zo graag als jij hem eigenhandig vermoorden, maar dat gaat niet zonder een plan. Als je jouzelf dood wilt hebben moet je nu gaan, maar daar help je jou en Yasmina allebei niet mee.' Ik rukte mij zelf los en liep naar mijn kamer. Ik 'was' vader, op de nadruk 'was'. Hij heeft ons kind vermoord zonder dat wij er samen van konden genieten. Hij heeft mijn vrouw verkracht, vernederd en geslagen en mijn ongeboren kind vermoord, dit ging mij te ver. Dit gaat hem zijn leven kosten, ik zorg er persoonlijk voor dat er een kogel door zijn hoofd word gejaagd. Dit zal snel afgelopen zijn, dat beloof ik je Yasmina zolang mijn naam Yassine is.
Yasmina:
Als ik dit wil overleven moet ik dit plan doorzetten. Ik bekeek mijzelf in de spiegel en voelde mij goedkoop, maar wat kan ik anders doen? Khalid kwam de kamer in en bekeek mij van top tot teen aan. 'Ik wil met je praten.' Probeerde ik zo normaal mogelijk te zeggen. Hij knikte, sloot de deur en liep mijn kant op. 'Ik heb nagedacht en.. en ik denk dat je gelijk hebt.' Hij keek mij niet begrijpend aan. 'Yassine gaat mij niet kunnen vinden en ik denk dat ik daarom maar het beste ervan moet maken, met jou.' Ik zag verbazing in zijn ogen, maar dat veranderde snel in wantrouw. Ik zette mijn hand op zijn schouder en kneep erin. 'Ik wil Yassine vergeten en dat kan alleen als jij hetzelfde wilt als ik.' Hij bleef mij zonder wat te zeggen aankijken. Ik moest het geloofwaardiger maken. Ik ging dichterbij hem staan en drukte mijn lippen op die van hem. Hij reageerde niet, hij geloofde het nog steeds niet. Ik ging met mijn ene hand door zijn haar heen en met mijn andere hand begon ik zijn blouse te openen. Hij tilde mij in 1 beweging op en gooide mij op bed. Hij kwam op mij liggen en zoende mij. 'Ik ben blij dat je toch tot zinnen bent gekomen.'
*1 week later*
Ik dacht dat het zou werken, maar Khalid speelde mee en wist dat ik loog, hij maakte gebruik van de situatie en gebruikte mij niet alleen lichamelijk, maar ook fysiek. Ik was dom, dom dat ik ooit met het plan ben gekomen. Ik dacht dat ik mijzelf hier uit zou kunnen redden, maar het tegendeel is bewezen. Deze week gaat mij de rest van mijn leven achtervolgen. Hij heeft mij meerdere keren vernederd en dingen laten doen die ik niet wilde, dat was vanaf het begin al zo, maar dit keer ging hij een level hoger. Hoe kan je zo harteloos zijn? Hij heeft mijn vertrouwen in de mens kapot gemaakt. Ik ben niet meer zeker van mijn leven, ik ben niet zeker of ik het ga overleven, maar waar ik wel zeker over ben is dat ik mijzelf nooit meer aan iemand ga kunnen geven zonder dat de beelden van Khalid mij achtervolgen.
