Bebeğim 6 aylık.
Bir oğlum olacaktı. Ona daha ne isim vermem konusunda düşünmemiştim ama bebeğim babasının hatıralarını taşısın istiyordum. Babası şuan başka bir kadın ile nişanlanmış olabilirdi, belki de ileri de kendisine tam anlamıyla kan bağı olmayan kardeşleri katılacaktı. Belki değil, kesinlikle olacaktı. Çünkü bu kaçınılmazdı. Baekhyun evleniyordu. Ellerimi hafif çıkıntı oluşturmuş karnıma koydum. Seul'den ayrılıp ailemin yanına yerleşmiştim. Kazayla bile olsa Baekhyun'u görmek istemiyordum. Ne karnımı görüp şüphelenmesini istiyordum, ne de onu görüp aklımı karıştırmayı. Kısa ve güzel olarak kalmıştı her şey. Şimdi o bitmişti. Karnıma yediğim tekmeyle gülümsedim, hareketlenmeye başlıyordu. Evet kısa ve güzel olarak bitmişti. Bana yanında bu güzel hediyeyi bırakarak.
Bebeğim 9 aylık.
Babası yarın evlenecekti ve ben elim kolum bağlı bir şekilde düğününü televizyon ve internetten takip ediyordum. Karısı fazla güzeldi. Keşke dedim, keşke annesi kendisi zorla evlendirilmek gibi bir ızdırabı yaşamışken oğluna bunu yapmasaydı. Keşke baba ve anne sevgisinden uzak büyüyen oğluna hak gördüğü bu kaderi, torununa da baba sevgisinden uzak olarak yaşatmasaydı. Taehyun... Oğlum bana babasını sorduğunda ne diyecektim? Küçükken sevgim elbet ona yeterdi ama büyüdüğünde, ergenliğe girdiğinde kendine örnek alacak bir baba aradığında gözleri. İşte tam o an. Ben oğluma ne diyecektim? Doğumuma çok az bir süre kalmıştı. Şişmiş karnıma koydum ellerimi. Artık içerisi ona dar geldiğinden fazla hareket etmiyordu, yani öyle demişti doktor. "Babacık belki yanımızda olma şansını elde edemedi ama, annecik hep yanında olacak Taehyun."
Bebeğim 1 günlük.
Gözlerimi yorgunlukla aralarken hala çektiğim acı kasılmama neden oluyor ve çığlık atmamak için kendimi zor tutuyordum. Sooyoung yanımda otuz iki diş sırıtırken en kenarda oturan anneme baktım. Gözlerim bebeğimi arıyordu ama göremeyince Sooyoung'a döndüm. "Sooyoung. Bebeğim nerde?" Sooyoung cevap vermek için ağzını açmışken içeriye kucağında maviler içerisinde kedi yavrusu gibi görünen bir şeyle hemşire girdiğinde gülümseyerek ona bakıyordum. Ne tepki vermem gerektiği konusunda bir fikrim yoktu, ne yapmam gerektiği konusunda da.
"Bu minik bebek fazla acıkmış annesi." diyerek ağlayan oğlumu kucağıma koydu hemşire. Nasıl tutmak gerektiğini bilmiyordum. Kollarıma fazla küçüktü. Destek alarak doğrulup sırtımı yasladım yatağın başlığına. Kokusunu bolca içime çekip ilk defa minicik bir öpücük kondurdum saçlarına. Kulağına "Annen seni hep koruyacak bebeğim, şimdi sakin ol." diye fısıldadığımda sanki beni anlıyormuş gibi ağlayışları daha da yavaşladığında göğsümü çıkarıp beni emmesi için ona izin verdim. Ekstra bir çaba harcamama gerek kalmamıştı zaten. Sanki bunu defalarca yapmış gibi hemen emmeye başlamıştı.
Kafamı kaldırıp Sooyoung'a baktım. Onunda benden farkı yoktu. Gülümsemekle ağlamak arasında gidip geliyordu. Ondan hamileliğimi kimseye söylememesini istemiştim. Bir Chanyeol biliyordu. O da bağırıp çağırıp ardından bana sarılmıştı. Kimse bilmesin istiyordum çünkü bilirlerse Baekhyun'un kulağına giderdi ve bu istediğim son şeydi. "Chan nerde?" diye sordum. Çünkü henüz daha hiç görmemiştim.
"Dışarda" dedi Soo. "Bebeği emzirmeni bekliyor." Kafamı eğip bebeğime baktım. Çoktan uyumuştu. Hemşireye 'Ne yapmalıyım?' der gibi baktığımda gelip bebeğimi benden aldı ve yanımda ki beşiğe koydu. Her şey çok daha güzel olacaktı, umarım.
Bebeğim 1 yaşında.
"Junmyeon banyo yaptırmamız lazım getir onu!" Ben banyo da Taehyun'un suyunun sıcaklığıyla, şampuanlarıyla falan ilgilenirken Taehyun banyo yapacağını anlayıp ağlayarak Junmyeon'a kaçmıştı. Junmyeon'da onu getirmiyordu.
