Blood's Magic

«Επανένωση»

Άντριαν

       Κρυβόμουν, όπως πάντα στις σκιές του δάσους, προσέχοντας το σπίτι της. Ευτυχώς έχω καλή όραση και η απόσταση δεν επηρεάζει την δουλειά μου.

       Γύρω στις οχτώ βγήκε από το σπίτι της και πλησίασε το δάσος. Εκείνη την ώρα το φεγγάρι έκανε την εμφάνισή του και το σκοτάδι κάλυβε τα πάντα, καθώς ο ήλιος έφευγε από τον ορίζοντα. Μιλούσε στο τηλέφωνο με κάποιον.

- « Τι λες καλέ; Με ποιον θα είσαι ;» την άκουσα να λέει.

Μετά από λίγο χλόμιασε. Έμοιαζε μπερδεμένη.

       Την ακολουθούσα πίσω από τις σκιές, χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από πάνω της. Ήμουν τόσο απορροφημένος που κλότσησα μία πέτρα, η οποία έπεσε πάνω στα ξερά φύλλα, κάνοντας έναν μικρό θόρυβο.

Ήλπιζα η Βαλεντίνα να μην το άκουσε.

Κρυμμένος πίσω από ένα δέντρο, κοίταξα προς την μεριά της και την είδα να πλησιάζει την κρυψώνα μου.

       Δεν γινόταν αυτό. Δεν μπορούσα να της μιλήσω. Το συμβούλιο θα με σκότωνε. Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς, προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα μπορούσα να της πω, όμως δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα, καθώς την ένιωθα να πλησιάζει, ώσπου...

      Δεν την ακούω πλέον. Ξανακοιτάζω και την βλέπω να κατευθύνεται προς την μεριά του δρόμου. Αυτό είναι καλό...

      Μια έντονη όμως μυρωδιά μου άλλαξε γνώμη. Από ένα χιλιόμετρο μακριά μπορούσα να καταλάβω πως η φίλη της Βαλεντίνας πλησίαζε. Όμως δεν ήταν μόνη. Αυτός που ήταν μαζί της ήταν ξένος. Αυτός δεν είχε καμιά δουλειά εδώ.

Δίχως να το πολυσκεφτώ εγκατέλειψα την κάλυψη του δάσους και πλησίασα γρήγορα και αποφασιστικά την Βαλεντίνα...

Βαλεντίνα

" Αυτό δεν είναι καλό." Σκέφτηκα.

Κάποιος είναι ανάμεσα στα δέντρα. "Αν είναι ο Άντριαν θα τον σκοτώσω..."

     Πλησίασα προς την πηγή του ήχου θυμωμένη, αλλά και με κάποιες επιφυλάξεις, διότι δεν ήξερα αν ήταν όντως αυτός.

     Μου ήρθε μήνυμα στο τηλέφωνο, από την Λίνα. Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά προς το δάσος, άλλαξα κατεύθυνση, με προορισμό το σημείο. Θα ασχολιόμουν μαζί του κάποια άλλη στιγμή.

......

      Ξαφνικά, άκουσα έναν θόρυβο πίσω μου. Γύρισα απότομα και είδα τον Άντριαν να με πλησιάζει. Ήμουν έτοιμη να τον βρίσω, αλλά εκείνος δεν σταμάτησε στιγμή. Με σήκωσε και με έριξε στην πλάτη του σαν σακί και με πήγε στο δάσος γρήγορα.

     Με άφησε κάτω, και με κόλλησε σε ένα δέντρο, πιέζοντας το σώμα μου με το δικό του. Έκλεισε το στόμα μου με το ένα χέρι του, ενώ με το άλλο κράταγε το πίσω μέρος του λαιμού μου.

     Τον κοίταζα σαν χαμένη. Ασκούσε μια πρωτόγνωρη επιρροή πάνω μου, που με μάγευε. Εκείνος με κοιτούσε άγρια ενώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα χείλη του που βρίσκονταν τόσο κοντά μου. Τόσες μέρες τον σκεφτόμουν και θύμωνα μαζί του, αλλά τα βράδια τα όνειρα μου ταξίδευαν μέχρι το δάσος και τα όμορφά του μάτια!

     Ξύπνησα από τον λήθαργο μου και προσπάθησα να ξεφύγω από το κράτημά του. Ήταν όμως πολύ δυνατός. Ένιωθα τους μυς του να σφίγγονται, καθώς το σώμα του ήταν πλέον ολόκληρο πάνω στο δικό μου.

      Νιώθοντας σαν το θήραμά του, του έριξα την πιο θυμωμένη ματιά μου, παρακαλώντας τον ,ταυτόχρονα, σιωπηλά.

Άντριαν

    Αχ αυτό το βλέμμα! Μοιάζει τόσο εύθραυστη. Με κοιτάζει με παράπονο και ζητάει απαντήσεις με τα μάτια της.

   Δεν το πιστεύω αυτό που θα κάνω. Πρέπει να έχω χάσει το μυαλό μου. Αν μαθευτεί θα με σκοτώσουν.

Ηρεμώντας την αναπνοή μου προσπάθησα να της μιλήσω.

- « Βαλεντίνα, λυπάμαι! Δεν μπορούσα να σου μιλήσω, αλλά τώρα παρά το ρίσκο θα το κάνω...»

Εκείνη προσπαθούσε να φύγει μακριά μου, κοιτώντας με παράλληλα στα μάτια.

- « Άκου με προσεκτικά. Θα πάρω το χέρι μου από το στόμα σου, αλλά δεν θα φωνάξεις, εντάξει ;»

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και πήρα το ρίσκο.

Δεν περίμενα πως θα ήταν τόσο ήσυχη... και δεν ήταν.