Blood's Magic

«Τα σχέδια άλλαξαν.»

   Ο πρωινός ήλιος μου ζέσταινε το πρόσωπο. Στην αρχή ένιωθα τις ακτίνες του σαν χάδι, όμως σύντομα έγιναν ενοχλητικές. Αποφάσισα λοιπόν πως ήταν ώρα να ξυπνήσω. Άνοιξα τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν ο χώρος γύρω μου. Αυτό δεν ήταν το δωμάτιό μου... Κοίταξα δίπλα μου και είδα τον Άντριαν να κοιμάται. Τότε τα χθεσινά γεγονότα επανήλθαν στην μνήμη μου.

Ο λύκος, το σύμβολο, το βέλος, η μαμά μου... Εγώ να μπαίνω στο δωμάτιο του Άντριαν και να του ζητάω να κοιμηθεί μαζί μου...

Χωρίς να το θέλω μου ξέφυγε ένας λυγμός. Τότε τα μάτια του Άντριαν άνοιξαν.

- « Καλημέρα!» μου είπε και χασμουρήθηκε

- « Καλημέρα.» είπα κοιτάζοντας την πληγή στο χέρι μου. Είχε σχεδόν φύγει.

- « Είσαι καλύτερα;» ρώτησε κοιτάζοντάς με στα μάτια.

- « Ναι, νομίζω... σε ευχαριστώ.»

- « Για πιο πράγμα με ευχαριστείς Βαλεντίνα;» ρώτησε κάνοντας τον ανήξερο.

- « Που με βοήθησες.» απάντησα και ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν.

- « Δεν ήταν τίποτα...»

- « Ήταν πολλά...» του απάντησα και του έπιασα το χέρι

Εκείνος μάλλον παραξενεύτηκε, διότι αναπήδησε, χωρίς όμως να με αφήσει. Ήταν έτοιμος να πει κάτι όταν ακούστηκε η φωνή της μαμάς μου στον διάδρομο.

- « Άντριαν είσαι ξύπνιος;»

Σηκωθήκαμε και οι δύο από το κρεβάτι και κοιταχτήκαμε.

- « Και τώρα τι;» ρώτησα φοβισμένη

- « Τίποτα. Δεν κάναμε κάτι κακό.» είπε με ένα πονηρό χαμόγελο

- « Όχι αλλά θα ρωτήσει γιατί κοιμηθήκαμε μαζί και δεν πρέπει να της πούμε τίποτα.»

- « Γιατί να μην της μιλήσουμε;»

- « Γιατί θα ανησυχήσει. Υποσχέσου μου πως δεν θα της μιλήσεις.»

- « Καλά, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να το μάθει.»

- « Ωραία! Και τώρα τι κάνουμε; Τι θα της πούμε;»

- « Ξάπλωσε.» είπε ο Άντριαν

- « Πλάκα κάνεις;» ρώτησα μπερδεμένη

- « Όχι. Απλά ξάπλωσε και περίμενέ με. Πρέπει να μιλήσω στην μαμά σου. Εσύ κάνε ότι κοιμάσαι.»