Blood's Magic

« Η γνωριμία με το αγόρι με τα χρυσαφένια μάτια»

Η επόμενη μέρα ήρθε! Έντονο το φώς της αυγής με χτυπούσε στο πρόσωπο.

"Αχ, θεέ μου! Τι πονοκέφαλος είναι αυτός!"

Η ζαλάδα υποχώρησε από ώρα, αλλά δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου... Νιώθω γαλήνια, άσχετα από τον πονοκέφαλο και τον πόνο στα πλευρά...

"Λες να πέθανα;... Μπα, οι νεκροί δεν πονούν, σωστά;"

Θα ήθελα πάρα πολύ τα χθεσινά γεγονότα να ήταν ένα όνειρο, αλλά ο θεός δεν μου έκανε την χάρη να ξυπνήσω στο κρεβάτι μου. Αντιθέτως μάλιστα! Νιώθω να είμαι ξαπλωμένη κάπου μαλακά, αλλά και τραχιά... Είναι Άχυρα!

"Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό... Πού είμαι; Τα μάτια μου παραπονιούνται, αλλά πρέπει να δω που βρίσκομαι."

Ανοίγοντας τα μάτια μου, καθώς ανασηκωνόμουν παρατήρησα δύο πράγματα. Πρώτον ήμουν όντως ξαπλωμένη σε άχυρα και δεύτερον το αγόρι από χτες βράδυ καθόταν λίγο πιο πέρα και με κοιτούσε.

Αυτή την φορά ήταν καθαρός, φορούσε μια μπλε μπλούζα και φαινόταν καθαρά ένα σκίσιμο στα λεπτά του χείλη. Αυτό το τόσο μικρό σκίσιμο, που είχε στα χείλη με έκανε να σκεφτώ πως δεν ήταν άτρωτος, όπως μου φάνηκε την προηγούμενη νύχτα.

Μόλις με είδε που σηκώθηκα, σηκώθηκε και εκείνος και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου.

Δίχως να το σκεφτώ πετάχτηκα πάνω στην στιγμή και με θαρραλέα βήματα έτρεξα. Έτρεξα, για να καταλάβω ότι δεν ήξερα πού ήμουν ή που μπορούσα να πάω. Έτρεξα όμως. Εκείνος γρήγορος σαν αστραπή βρέθηκε μπροστά μου, να μου κλείνει τον δρόμο. Είχα παγιδευτεί!

Ενώ όμως ήμουν παγιδευμένη το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η ταχύτητα που με έφτασε. Ή εκείνος ήταν υπερβολικά γρήγορος ή εγώ πολύ αργή.

" Δεν έχω χρόνο για χάσιμο, πρέπει να φύγω."

Ξαφνικά το αγόρι χαλάρωσε το σώμα του, αλλά δεν έφυγε από μπροστά μου. Άρχισε να μειώνει την απόσταση μεταξύ μας. Εγώ με κάθε του βήμα οπισθοχωρούσα όλο και περισσότερο.

Εκείνος μίλησε πρώτος... "Μα τι οικοδεσπότης!" με την γλυκιά αλλά και βραχνήφωνή του.

- « Ηρέμησε! Πρέπει να ξαπλώσεις. Έχεις χάσει πολύ αίμα και εγώ θα ...» προσπάθησε να πει, αλλά ...

- «Εσύ!... Ποιος είσαι εσύ;» τον σταμάτησα, απαιτώντας να μάθω.

- « Ηρέμησε Βαλεντίνα, θα σου τα εξηγήσω όλα, αλλά...» είπε αρχίζοντας να με πλησιάζει.

- « Όχι, άφησέ με ήσυχη» φώναξα οπισθοχωρώντας.

Με ξαναπλησίασε. Προσπάθησε να με ακουμπήσει πάλι. Λάθος του! Ξαφνιάζοντάς τον, παίρνοντας θέση επίθεσης, του έριξα μπουνιά και έτρεξα, προσπερνώντας τον. Εκείνος, απ' ότι φαίνεται ζαλίστηκε λίγο, αλλά βρίσκοντας πάλι την αυτοκυριαρχία του ξεκίνησε πάλι να με ακολουθεί.

Είμαι κοντά σε μια πόρτα!

- «Οχχχ!!!»

Σταμάτησα απότομα. Ένιωσα και αυτόν πίσω μου να παγώνει στην θέση του. Ζαλιζόμουν φρικτά και ένιωθα το αίμα από την πληγή μου να τρέχει. Γύρισα προς αυτόν... ένιωθα το αίμα μου καυτό. Αυτός με κοιτούσε ανήσυχα, παραμένοντας στην θέση του.

- «Τι στο διάολο μου συμβαίνει;» ήταν το μόνο που ρώτησα πριν λιποθυμήσω... στην αγκαλιά του.

...

",KȆ