Blood's Magic

« Δεν είμαι εχθρός σας.»

Βαλεντίνα

Άνοιξα τα μάτια μου και το κεφάλι μου βούιζε. Προσπάθησα να εστιάσω. Βρισκόμουν σε ένα μικρό δωμάτιο με πορτοκαλί τοίχους. Παντού γύρω μου υπήρχαν φωτογραφίες. Είχα να βρεθώ σε αυτό το μέρος καιρό.

Παραπατώντας σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα. Εκεί βρήκα την μαμά μου.

- « Είσαι καλά; Πώς νιώθεις ; Πονάς πολύ; Μήπως θες κάτι να σου φέρω;»

- « Σταμάτα , πολλές ερωτήσεις. Τι κάνουμε εδώ;»

- « Δεν ήξερα που αλλού μπορούσαμε να πάμε και ο Άντριαν δεν ήταν καλά..»

- « Μισό.... Είναι εδώ ο Άντριαν;» είπα και πήγα τρέχοντας στον ξενώνα, ξεχνώντας τον πονοκέφαλο που είχα.

Άνοιξα την πόρτα και μπούκαρα μέσα. Δεν ήταν κανείς εκεί. Γύρισα να φύγω και τότε έπεσα πάνω σε κάποιον.

- « Τι τύχη να σε συναντήσω.» μου είπε ο Άντριαν με ένα διαβολικό χαμόγελο.

Φορούσε μια φόρμα, αλλά χωρίς μπλούζα και τα μαλλιά του ήταν ακόμη βρεγμένα.

- « Τι κάνεις εσύ εδώ;» ρώτησα αποσβολωμένη

- « Εμμμ.... Έκανα ένα ντουζάκι. Μήπως ήθελες να κάνουμε μαζί;» είπε κλείνοντας μου το μάτι

Εκείνη την στιγμή μια περίεργη ιδέα έκανε βόλτες στο μυαλό μου. Του χαμογέλασα στραβά και πλησιάζοντάς τον, ακούμπησα τα χέρια μου στο γυμνό του στήθος και πλησίασα το πρόσωπό του.

- « Ναι , αμέ! Την επόμενη φορά φώναξέ με.» του είπα και του έκλεισα το μάτι.

Γύρισα να φύγω καθώς είχα πετύχει αυτό που ήθελα, εκείνος είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Κάνοντας μια στροφή γύρισα και τον κοίταξα.

- « Αααα!!! Και βάλε κάτι επάνω σου. Θα κρυώσεις.» του έκλεισα άλλη μια φορά το μάτι και πήγα στην κουζίνα.

................................

- « Βαλεντίνα! Που ήσουν τόση ώρα;» με ρώτησε η μαμά μου με το που μπήκα στην κουζίνα

- « Στο δωμάτιό μου. Πώς και άφησες τον Άντριαν να έρθει εδώ, νόμιζα πως τον μισούσες...» ρώτησα γεμάτη περιέργεια

- « Βασικά της εξήγησα πως δεν είμαι εχθρός σας...» είπε ο Άντριαν, που στεκόταν στην πόρτα.

Πήγα να ρωτήσω περισσότερα, αλλά με διέκοψε η μαμά μου.

- « Λοιπόν Άντριαν... πώς ήξερες τι να κάνεις για να σώσεις την Βαλ;» ρώτησε η μαμά μου τον Άντριαν « και Βαλεντίνα τι είναι ο μοβ θάνατος και πώς ήξερες τι να πεις στον Άντριαν;»

- « Βλέπω μαμά κατευθείαν στο θέμα.» είπα στην μαμά μου, που με κοίταζε γεμάτη απορία

- « Βαλεντίνα...» με προειδοποίησε κουνώντας το δάχτυλό της

- « Εντάξει λοιπόν, Άντριαν γιατί δεν ξεκινάς;» τον ρώτησα με ένα διαβολικό χαμόγελο

- « Α ώστε να ξεκινήσω εγώ ε; » είπε κάνοντας τον πληγωμένο

- « Ας ξεκινήσει κάποιος! Όποιος θέλει.» είπε η μητέρα μου και ξεφύσησε αγανακτισμένα

- « Θα ξεκινήσω εγώ!» είπε ο Άντριαν « Λοιπόν ήξερα τι να κάνω γιατί πίσω στην αγέλη ,μου είχε δείξει κάποια βασικά κόλπα η θεραπεύτρια  μας.»

- « Και τι είναι ο μοβ θάνατος; » ρώτησε η μητέρα της

- « Είναι το ακόνιτο.»

- « Στάσου! Ακόνιτο! Αυτό έλεγε το μπουκαλάκι!» φώναξα ενθουσιασμένη

- « Πιο μπουκαλάκι ;» ρώτησε ο Άντριαν ανυπόμονα

- « Όταν βγήκες από την ντουλάπα και ήρθες δίπλα μου ένιωσα σαν να μεταφέρθηκα κάπου...»

- «Πού Βαλεντίνα» ρώτησαν και οι δύο μαζί

- « Ήμουν σε ένα μικρό μοβ δωμάτιο. Υπήρχαν πολλά παλιά βιβλία και μπουκάλια με διάφορα υγρά. Ένα από αυτά λεγόταν ακόνιτο. Πήγα να το ανοίξω να δω τι ήταν και τότε εμφανίστηκε η γυναίκα και μου είπε πως δεν θα το άνοιγε στην θέση μου.

- « Ποια ήταν αυτή ;» με ρώτησε η μαμά μου

- « Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως ήταν όμορφη με μαύρα μαλλιά και μοβ μάτια. Φορούσε ένα λευκό φόρεμα. Μου είπε πως αυτό το μπουκάλι με το ακόνιτο που κρατούσα είναι θάνατος και πως έπρεπε να κλείσω το παράθυρο, ήθελε να με προειδοποιήσει για το βέλος.... το κατάλαβα μετά. Μου είπε να ακούσω όλη την ιστορία και πως όταν πονάω πολύ να σου πω πως είναι ο μοβ θάνατος. Είπε πως ήξερες τι να κάνεις.» είπα και έδιξα τον Άντριαν

Αφού τελείωσα την εξιστόρηση κανείς δεν μιλούσε. Όλοι σκέφτονταν αυτά που είχαν μόλις ακούει . Την σιωπή έσπασε η μητέρα μου.

- « Άντριαν τι ξέρεις για αυτό ;»

- « Δεν έχω ιδέα για το ποια είναι. Όμως για να καταφέρει να σου δείξει αυτό το όραμα πρέπει να ανήκει στους εκλεκτούς.»

- « Ποιοι είναι οι εκλεκτοί ;» ρώτησα

- « Οι εκλεκτοί είναι λυκάνθρωποι με ιδιαίτερες δυνάμεις. Πολλοί έχουν ακούσει για αυτούς αλλά κανείς σχεδόν δεν έχει δει κάποιον. Είναι τρομερά σπάνιο να έχεις τέτοια δύναμη.» απάντησε ο Άντριαν

Η μητέρα μου κούνησε καταφατικά το κεφάλι της συμφωνώντας με τον Άντριαν.

- « Μα γιατί να με βοηθήσει ;» αναρωτήθηκα δυνατά

- « Ίσως για τον ίδιο λόγο που βοήθησε και εμένα.» είπε ο Άντριαν τόσο σιγά που δεν τον άκουσε η μαμά μου. Εγώ όμως το άκουσα!

h