Blood's Magic

«Οι απαντήσεις»

    Τελικά βρισκόμασταν σε ένα δεντρόσπιτο. Περίεργο αν φανταστεί κανείς πως στο εσωτερικό του υπήρχε χώρος για πέντε άτομα και το ύψος της οροφής ήταν περίπου δύο μέτρα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν βγήκαμε έξω ότι αυτό το μικρό καταφύγιο ήταν η τέλεια κρυψώνα! Είχε πολύ καλή στρατηγική θέση και ήταν καλά καμουφλαρισμένο, αφού τα δέντρα έκρυβαν την ύπαρξή του, γιατί είχε διακοσμηθεί αναλόγως!

Μόλις βγήκαμε ,λοιπόν, εγώ έκατσα λίγο και κοίταξα την θέα. Ήταν υπέροχα εκεί πάνω. Κάποια στιγμή γύρισα να κοιτάξω το αγόρι. Εκείνος με κοιτούσε ήδη! Πάγωσα στην θέση μου και κοκκίνισα.

Έπειτα από αυτήν την αμήχανη στιγμή αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από το δέντρο. Εγώ δυστυχώς ποτέ δεν έμαθα να σκαρφαλώνω, άρα και η κατάβαση έμοιαζε βουνό στα μάτια μου. Αυτός βλέποντας την δειλία μου προσφέρθηκε να με βοηθήσει.

- « Έλα, θα σε βοηθήσω εγώ.»

- « Όχι, το 'χω...» είπα, διότι ο εγωισμός μου δεν με άφηνε να δεχτώ την βοήθεια του.

Όπως ήταν φυσικό, αφού πρώτα έφτασα μέχρι την μέση του δέντρου γλίστρησα. Θα είχα πέσει αν εκείνος δεν με έπιανε. Με πήρε στην πλάτη του και κατεβήκαμε μαζί.

Όταν έφτασα στο έδαφος δεν μπορούσα να τον κοιτάξω. Ένιωθα μεγάλη ντροπή.

- « Ούτε ένα ευχαριστώ, που δεν σε άφησα να πέσεις, κυρία "το έχω";» είπε ειρωνικά, γελώντας.

Εκείνη την στιγμή για καλή μου τύχη είδα την Λούση. Ήταν δεμένη σε ένα δέντρο. Είχε το πόδι της δεμένο. Μάλλον το αγόρι την είχε φροντίσει όσο ήμουν αναίσθητη.

Έτρεξα κοντά της προσπερνώντας τον. Ασχολήθηκα για κάμποση ώρα μαζί της. Τόση ώρα εκείνος με παρατηρούσε. Τον έβλεπα με την άκρη του ματιού μου, που με κοιτούσε και γελούσε.

Όταν σηκώθηκα, αφού έλυσα την Λούση, γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια. Μου ανταπέδωσε το βλέμμα και έπειτα γύρισε να φύγει.

- «Έλα, πάμε.» είπε

Περπατήσαμε για λίγο σιωπηλοί.

- « Λοιπόν...» είπα « Εσύ ξέρεις το όνομά μου, αλλά εγώ δεν ξέρω το δικό σου...»

- « Άντριαν» απάντησε αυτός.

- « Α... εμ ... θα μπορούσες να μου εξηγήσεις τι συνέβη χθες;»

- « Ναι.» , ήταν η μόνη του απάντηση.

- « Λοιπόν θα μου πεις ;»

- « Τι θες να μάθεις ;»

- « Σοβαρά τώρα; Μου επιτέθηκαν, με μαχαίρωσαν και με απήγαγαν. Και εσύ απλά ρωτάς τι θέλω να μάθω; Αλήθεια ;»

Εκείνος δεν μιλούσε, οπότε τον ρώτησα.

- « Ποιοι ήταν αυτοί οι τύποι ;»

- « Δεν μπορώ να σου πω...»

- « Γιατί ;» , ρώτησα γεμάτη θυμό.

- « Διότι δεν μου επιτρέπεται.»

- « Οοο... Τέλεια! Και τι ακριβώς σου επιτρέπεται να πεις εσύ που υποτίθεται θα μου τα εξηγούσες όλα;» , είπα με μια ανάσα.

- « Πάντα έτσι μιλάς ;»

" Στ' αλήθεια μου την δίνει ο τύπος. Μάλλον δεν θα τα πάμε καθόλου καλά"

- « Δεν απαντάς...»

- « Εντάξει... Λοιπόν, καταρχάς το μόνο που πρέπει να ξέρεις για αυτούς τους άντρες είναι ότι είναι επικίνδυνοι ...»

- « Για αυτό τους σκότωσες ;»

Η μεγάλη μου γλώσσα δεν κρατήθηκε. Είχα μείνει ακίνητη στην θέση μου και κοιτούσα με πείσμα την πλάτη του. Εκείνος γύρισε να με κοιτάξει.

- « Ναι... εννοώ όχι ...είναι μπερδεμένο...»

Ήμασταν και οι δύο ακίνητοι. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο στα μάτια.

- « Τι στο καλό εννοείς ; Σκότωσες κάποιον και δεν ξέρεις τον λόγο ; Θα έπρεπε να...»

Εκείνος έμοιαζε αναστατωμένος. Υπήρχε κάτι διαφορετικό στην στάση του και τα μάτια του έμοιαζαν μαύρα.

- « Δεν τους σκότωσα γιατί είναι απλά επικίνδυνοι. Τους σκότωσα επειδή ήταν επικίνδυνοι ΓΙΑ ΣΕΝΑ.» , είπε φωνάζοντας τα τελευταία λόγια.

Γύρισε να φύγει.

- « Περίμενε!» , του φώναξα και έτρεξα προς το μέρος του.

Εκείνος σταμάτησε απότομα και εγώ παραλίγο να έπεφτα πάνω του. Γύρισε γα άλλη μια φορά και με κοίταξε.

- « Νόμιζα ότι βιαζόσουν...» , είπε ειρωνικά.

- « Βιάζομαι, αλλά θέλω απαντήσεις.»

- «Και θα τις έχεις. Αύριο όμως.»

- « Μα....»

- « Φτάσαμε. Λοιπόν φύγε τώρα και θα τα ξαναπούμε»

- « Πότε ;»

- « Σύντομα. Θα έρθω εγώ να σε βρω ...και Πρόσεχε!»

- « Ε; Γιατί ;» , ρώτησα μπερδεμένη

- « Γιατί είσαι ξεχωριστή!»

Είπε αυτά και άρχισε να απομακρύνεται.

...

ұ_WtS;5ݮDk)DKXmKsHEu71T;?9^.\~A