Blood's Magic

«Η επίσκεψη»

Άντριαν

Την κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα, μη μπορώντας να την πλησιάσω.

Οι φωνές των φίλων της, που την έψαχναν γέμισαν ζωή την ήσυχη νύχτα.

Σηκώθηκε όρθια κοιτώντας με παράλληλα στα μάτια. Έπειτα γύρισε το βλέμμα της προς την μεριά των φίλων της και τους παρατήρησε για λίγο αμίλητη, μέσα από τις σκιές.

Νόμιζα πως απλά θα έφευγε θυμωμένη, δίχως να μου μιλήσει, και φοβόμουν την πιθανότητα να μην θελήσει να με δει ποτέ ξανά. Εκείνη όμως γύρισε πάλι προς το μέρος μου και με πλησίασε γοργά.

- « Αύριο το πρωί στις οχτώ έλα στο σπίτι μου. Θα είμαι μόνη μου, όπως ξέρεις άλλωστε...» είπε και έφυγε.

Εγώ έμεινα να την κοιτάζω καθώς άφηνε την κάλυψη του δάσους και πλησίαζε τους φίλους της. Ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου και ξεκίνησα και εγώ προς την αντίθετη μεριά, μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά στο σκοτεινό δάσος.

Βαλεντίνα

" Δεν πιστεύω ότι το έκανα αυτό! " Κι όμως, τον κάλεσα στο σπίτι μου. Δεν με ανησυχούσε το ότι θα ερχόταν, με ανησυχούσε το ότι δεν ήξερα τι θα μου έλεγε και το πιο σημαντικό αν έπρεπε να τον ακούσω. Για κάποιο λόγο ένιωθα πως μπορούσα να τον εμπιστευτώ, αλλά δεν ήξερα αν το ένστικτό μου ήταν σωστό.

Σκεφτόμουν κάθε πιθανή κατάληξη της αυριανής μας συζήτησης, καθώς πήγαινα προς τους φίλους μου.

Εκείνοι με κοίταζαν περίεργα...

- Λίνα: «Μα καλά, πού ήσουν τόση ώρα ;» ρώτησε η Λίνα κοιτάζοντάς με το κουταβίσιο βλέμμα της, πριν με αγκαλιάσει σφικτά.

- Τζεικ: « Τι έκανες στο δάσος ;» ρώτησε με περιέργεια.

- Λίνα: « Όντως! Τι έκανες εκεί βραδιάτικα και μόνη σου ;»

- Τζεικ: « Ίσως να μην ήταν μόνη της...» είπε κλείνοντας μου το μάτι.

- Λίνα: « Μην λες μαλακίες... Θα μου το είχε πει...»

- Βαλ.: « Παιδιά φτάνουν οι υποθέσεις. Μια βόλτα πήγα.» είπα και βγάζοντας τον Άντριαν από το μυαλό μου αγκάλιασα τους φίλους μου.

Πήγαμε όλοι μαζί στο σπίτι μου και αφού πήραμε αναψυκτικά από το ψυγείο, ανεβήκαμε στο δωμάτιό μου.