Blood's Magic

« Δεν θέλω να μείνω μόνη.»

Άντριαν

Ήμουν ξαπλωμένος στο δωμάτιο που μου είχαν παραχωρήσει ,τις τελευταίες μέρες. Χρόνια είχα να κοιμηθώ σε ένα δωμάτιο που θα μπορούσα να θεωρήσω δικό μου. Η Σελίνα, η μητέρα της Βαλεντίνας , μου είπε πως για όσο μείνουμε σε αυτό το εξοχικό αυτό το δωμάτιο θα είναι δικό μου.

Με ξύπνησε ο ήχος της καρδιάς της. Από το παράθυρο έμπαινε το σεληνόφως, δίνοντας στον χώρο μια απόκοσμη όψη. Είχα ξεκουραστεί αρκετά , αν και πάλι δεν είχα την δύναμη να της μιλήσω...

Βαλεντίνα

Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Μπήκε στο δωμάτιό του πριν από πέντε ώρες και ακόμα να βγει. Η μαμά μου αφού τον μάλωσε που της μιλούσε στο πληθυντικό και απαίτησε να την λέει Σελίνα του είπε να πάει να ξεκουραστεί στο δωμάτιό του. Μάλιστα! Το δωμάτιο του!

Είμαστε εδώ δύο μέρες και έχω φρικάρει. Όλοι φέρονται σαν να μην νοιάζονται για το τι συμβαίνει. Έμαθα για έναν νέο κόσμο και κάθε φορά που αναφέρομαι σε αυτόν αλλάζουν θέμα. Ο Άντριαν δεν με κοιτάει καν και κάθε φορά που προσπαθώ να του μιλήσω, η μαμά μου με σταματά. Δεν ξέρω ακόμα τι συνέβη στο παρελθόν και τι είμαι, αλλά ένα είναι σίγουρο : είμαι ένα περίεργο άτομο. Ενοχλητικό θα έλεγαν κάποιοι. Πάντα ήταν το μεγαλύτερο ελάττωμά μου και η μεγαλύτερη αδυναμία μου. Πιστεύω όμως ότι μαθαίνεις πάρα πολλά όταν κάνεις ερωτήσεις. Και αυτό σκοπεύω να κάνω!

.....................................

Το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπά! Κάθε λογικός άνθρωπος θα το σήκωνε και θα έβριζε τον άνθρωπο στην άλλη γραμμή, αν δεν ήθελε να απαντήσει και εκείνος επέμενε. Όχι και εκείνη όμως. Η δουλειά της την καλούσε άλλη μια φορά.

Περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να απαντήσει. Δεν ήταν τρελή, απλά ήθελε όλα να κυλήσουν ομαλά. Ένιωθε μια παράξενη ελευθερία τώρα που ήταν νεκρή. Ένας ακόμα στόχος , άλλη μια επιτυχημένη αποστολή.

- « Ναι;» ρώτησε επιτακτικά το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά

- « Τι το θες το γαμημένο το τηλέφωνο αν δεν το σηκώνεις;» φώναζε ο άντρας από την άλλη γραμμή

- « Είχα κάτι δουλειές...» απάντησε με τον ίδιο τόνο η κοπέλα

- « Ωραία ό,τι και αν είναι το ακυρώνεις. Η μικρή ζει.»

- « Μα αυτό είναι αδύνατο!» είπε και ένιωσε πως τα πόδια της δεν ήταν πλέον ικανά να αντέξουν το βάρος της.