Blood's Magic

« Μακάρι να έχεις δίκιο.»

Κατεβήκαμε και καθίσαμε στο σαλόνι. Ο Άντριαν έμεινε όρθιος δίπλα στην μαμά μου.

- Άντριαν: «Ίσως είναι καλύτερα να φύγω.» είπε και έκανε να φύγει...

- Σελίνα: « Μείνε. Ίσως χρειαστώ την βοήθειά σου.»

Εκείνος ήρθε και έκατσε δίπλα μου. Η μητέρα μου τον κοίταξε παραξενεμένη, αλλά δεν μίλησε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε.

- Σελίνα: « Λοιπόν, από ότι έχω καταλάβει ο Άντριαν σου μίλησε για την ιστορία της σελήνης, σωστά;» ρώτησε.

- Άντριαν: « Ναι.» απάντησε για μένα κοιτώντας το πάτωμα.

- Σελίνα: « Άρα μέχρι πιο σημείο ξέρεις;»

Κοίταξα τον Άντριαν και του έκανα νόημα να απαντήσει.

- Άντριαν: « Η ιστορία είναι ελλειπτική. Κανένας δεν ξέρει τι συνέβη το βράδυ που εξαφανίστηκε το κορίτσι.»

- Σελίνα: «Οπότε μάλλον γνωρίζεις για την συνάντηση, τον έρωτα και την εγκυμοσύνη... Όλοι ξέρουν μέχρι εκεί και μετά απλά υποθέτουν. Κανείς δεν υπέθεσε όμως ποτέ σωστά.»

- Βαλεντίνα: «Υποθέτουν; ...Δηλαδή κανείς δεν γνωρίζει τι τους συνέβη;»

- Σελίνα: « Όχι. Βασικά πολλά κομμάτια της ιστορίας έχουν αλλοιωθεί και τροποποιηθεί.»

- Βαλεντίνα: « Μαμά... Έχω ακούσει πολλά για την ιστορία αυτή και έχω βγάλει κάποια συμπεράσματα. Να υποθέσω πως όλα αυτά τα χρόνια δεν ήθελες να μου πεις ποια είμαι, ποια ήσουν εσύ, για δικούς σου λόγους. Όμως γιατί με άφηνες να θρηνώ για έναν πατέρα που ποτέ δεν είχα; Νόμιζα πως μας εγκατέλειψε, ενώ εκείνος δεν ήταν τίποτα για μένα, ποιος ήταν;»

- Σελίνα: « Είναι αλήθεια πως η ιστορία μιλάει για εμάς. Για όλους μας..» είπε με νόημα κοιτάζοντας μας

- Άντριαν: « Όλους μας; Μα εγώ δεν ανήκω στην ιστορία.»

- Σελίνα: « Κάνε υπομονή και θα καταλάβεις.»

- Βαλεντίνα: « Στάσου! Η ιστορία ξεκινάει πριν 63 χρόνια. Άρα εσύ είσαι...»

- Σελίνα: « Μην το πεις! Δεν είμαι γριά. Για τους λύκους ο χρόνος περνάει διαφορετικά. Θα μπορούσαμε να θεωρηθούμε αθάνατοι.»

- Βαλεντίνα: « Μάλιστα... Δηλαδή έχω αδελφάκι; Δεν γίνεται να ήμουν εγώ το παιδί...»