K.A.O.S Projesi

16

Bir karşımda ki çocuğa, bir de bana uzattığı ele bakıyordum. Ona güvenmeli miydim? Yoksa onlardan uzaklaşmalı mıydım?

Arkasında, alevler içinde yanan ve içinden çığlıklar yükselen trene döndüğümde Caleb hızla "Ben hallederim." dedi ve koşmaya başladı. Koşarken yavaşça yere eğildi ve ellerini yere yakın tuttu. Bir anda etrafında dönerek yükseğe sıçradığında, etrafında dönerken, ellerinden bir sis tabakası yükselmeye başladı.

Trenden yükselen alev azalırken, beyaz bir buz tabakası sarıyordu treni. Bir anda kapıların açılmasıyla trende ki yüzlerce kişi, kapılardan bir balık sürüsü gibi çıkmaya başladı. Yolcular trenden uzaklaşırken karşımda ki çocuklara baktım.

Çocuk hâlâ elini bana uzatmış bir şekilde bekliyordu. Hemen onları yanımıza almak istemiyordum ama onlar güçlüydüler. Ve şu anda ihtiyacımız sayı üstünlüğü ve güç. Elimi çocuğa uzatmak yerine "Yardımınız için teşekkür ederiz." dediğim sırada çakma meleğin arkamdan "Ama yardımınıza ihtiyacımız yoktu. Biz halledebiliyorduk pekâlâ." dedi imâlı bir ses tonuyla. Yardıma ihtiyacımız yok muydu? Ah kesinlikle üç dakika önceye kadar yardıma çok ihtiyacımız vardı. Eğer öyle olmasaydı rahatlıkla çocukları alt ederdik.

•••

Nereye gittiğimizi bilmiyordum. Bize yardım eden çocuklar bizi, yol boyunca götürmeye başlamış, ama nereye götürdüklerini söylememişlerdi. Sadece ufukta güneş hafif doğmaya yaklaşmıştı ve biz tüm gece ilerlemiştik. Luke ve Lena kol kola girmişlerdi ve yorgun görünüyorlardı. Caleb ve Gena da birbirlerine yaslanmış bir şekilde ilerliyorlardı. Şu anda istifini hiç bozmamış olan Tucker halinden hiç şikayetçi görünmüyordu. Evet çakma meleğin adı buydu. Tucker. Bu çocuklarla tanışırken adının Tucker olduğunu öğrenmiştim. Near ise tren yangınından sonra, sırf Joong ona havadan giderek, gelecek bir tehlikenin olup olmadığını görmesi için zorla bir hayvanın formuna sokmuştu. Peki kabul, bu iyiydi. Ama son beş saattir aralıksız uçuyordu ve yalnızca iki kez mola vermişti.

Tucker bana doğru yavaşça yaklaştıktan sonra gözlerini gözlerime kenetledi. Bir anda kafamın içinde tüm sesleri bastırarak konuşan Tucker'ın sesini duymuştum. Hayır o konuşmamıştı. Dudaklarının hareket ettiğini görmemiştim. "Hah!" diye bir anda dudaklarımdan şaşkın bir ses çıktığında Tucker hızla ileri bir adım atarak kolumdan tuttu ve "Sessiz ol. O çocuklar anlamasın." dedi. O bunu kafamın içinde dedikten sonra içlerinden diğer çocuk Jongdae, "Bir şey mi oldu?" dedi. Tucker'dan bakışlarımı zar zor ayırarak ona döndüm ve "Hayır. Sadece..." ben uyduracak bir bahane ararken Tucker "Taşa ayağı takıldı ve bende tuttum. Bir şey yok." dedi sert bir şekilde ve çocuğa delici olan bir bakış attı. Bakış bana yönlendirilmemiş olsa da ben bile bakıştan rahatsız olmuştum. Sanırım Jongdae' de benim gibi rahatsız olmuş olacak ki Tucker'ın yüzüne bir süre baktıktan sonra önüne döndü ve en önden ilerleyen, şuan ki rehberimize ilerledi.

Tucker yeniden kafamın içinden hâlâ nasıl konuştuğunu anlamasamda benimle konuşmaya başladı.

"Kafandan herhangi bir şey geçirebilirsin. Benimle bu şekilde konuşabilirsin. Sadece düşün. Seni duyarım." dediğinde kafamdan onlarca soru geçmeye başlamıştı bile. Tucker yüzünü buruşturarak "Sakin ol. Çok fazla düşünce var. Başımı ağrıtıyorsun!" diye asabi bir şekilde konuştuğunda kaşlarımı çatarak hâlâ kolumda olan elinden kolumu kurtardım ve "Çek elini kolumdan. Şimdi. Söyle hadi. Bunu nasıl yaptın?" diye kafamın içinde düşündüm. Sırıtarak "Sadece elimi koluna dokundurup sıkıca tuttum." dediğinde ister istemez gözlerimi devirdim. "Seni gerizekalı. Onu değil. Demek istediğim nasıl-" kafamın içinde bile konuşurken sözümü kesmişti "Kafanda seninle konuşuyorum mu? Çok basit. Telepati. Zihinler arası bağ kurarak istediğim kişinin zihnine konuşabilir, onun zihniden geçenleri duyabilirim." dediğimde katı bir kahkaha atmak istemiştim ama yapamazdım.