Θα Σ' αγαπω Για Παντα

Κεφαλαιο 4 ( Μιχαλη pov)

Μιχαλης
Μολις τελειωσε το σχολειο πηγα σπιτι μου και οπως παντα οι γονεις μου ειναι δεν ειναι σπιτι λογο της δουλειας τους. Κανονικα εχω και μια μικρη αδελφη αλλα την απηγαγαν. Σιγουρα την εχουν σκοτωσει. Μου λειπει ναι αλλα πρεπει να προχοραμε στην ζωη. Τελος παντων αυτο το νεο κοριτσι η Ειρηνη. Δεν ξερω τι αλλα κατι βλεπω σε αυτη. Δεν γινεται να μην με πειραξει οταν με λεει γοριλα και οχι Μιχαλη. Και δεν γιμεται να μην με πειραξει οταν με ειρονευεται, με ταπωνει, μου τι λεει και με αφηνει αφωνο. Τι ειναι αυτο το συναισθημα;;; Τι ειναι αυτο το συνεσθημα που οταν ειναι μακρια μου την θελω κοντα μου;; Που μου λειπει καθε λιγο και λιγακι;;; Και η φωνη της;;; Θεικη!! Ο χορος της;; Wow!! Αλλα γιατ νιωθω ετσι;;; Τι εχω;;; Δεν εχω ξανανιωσει ποτε ετσι. Ποτε ομως. Πρεπει να μιλησω στον Λεον και τον Φεντε. Τους πηρσ τηλεφωνο και μετα απο 10 λεπτα ηταν εδω.
Μιχαλης: Γεια παιδια.
Λεον: Τι εγινε;; Πηρε φωτια το σπιτι;;; Το εκανες με καμια και παιθανε στο κρεβατι;;;
Φεντε: Μημ μου πεις οτι ετσι εγινε. Αμααν!!! Που ειναι;;;; Ειπαν ολο πανικο.
Μιχαλης: Ηρεμηστε ρε. Τιποτα τετοιο.
Λεον: Σοβαρα ρε;; Τοσο μαλακας εισαι;;
Φεντε: Οταν εσυ λες πως ειναι κατι σοβαρο εμεις τετοια σλευτομαστε και εχουμε δικιο.
Μιχαλης: Θα μπειτε να σας εξηγησω τι εγινε η θα κατσετε εκει;;
Μπηκαν και εκατσαν στον καναπε.
Μιχαλης: Λοιπον. Πρωτα μια ερωτηση. Το καινουριο κοριτσι η Ειρηνη εχει αγορι;;
Λεον: Οχι.
Φεντε: Οχι γιατι;;
Μιχαλης: Ετσι ρωταω. Αμα ειχε θα του εσπαγα τα μουτρα. Εε αφου την εχεις δαγκωσει την λαμαρινα φιλε μου πως να το κανουμε. Ειπε η συνηδιση μου. Δεν της απαντησα. Δεν ηξερα τι να της απαντησω.
Μιχαλης: Τελος παντων. Απο τοτε που την ειδα εχω ενα περιεργο συνεσθημα. Οταν δεν ειναι εδω μου λειπει, οταν ειναι μακρια μου την θελω κοντα μου, με πειραζει παρα πολυ οταν με λεει γοριλα κσι οχι Μιχαλη, με πειραζει οταν με ειρωνευευται, με ταπωνει και μου τι λεει συνεχεια, με πειραζει που με μισει. Η φωνη της ειναι θεικη και ο χορος της wow. Τι εχω;;
Λεον: Δυο λεξεις.
Φεντε: Εισαι ερωτευμενος. Γουρλωσα τα ματια μου. Αποκλειετε. Σκεφτηκα. Κιωμος. Απαντησε η συνηδηση μου. Σκασε εσυ. Της ειπα.
Μιχαλης: Αποκλειετε.
Λεον: Κιομως την εχεις δαγκωσει την λαμαρινα φιλε μου. Και ασχημα μαλιστα.
Μιχαλης: Αποκλειετε.
Φεντε: Αυτα νιωθουμε κι εμεις. Ο Λεον για την Βιολετα και εγω για την Οτομν. Οποτε φιλε μου. Την δαγκωσες την λαμαρινσ κι ας μην θες να το πσραδεχτεις. Λες οντως να την εχω ερωτευτει;;; Σκεφτηκα. Εσυ τι νομιζεις ρε;; Μου ειπε η συνηδηση μου. Παλι δεν της απαντησα.
Μιχαλης: Νομιζω πως οντως εχω δαγκωσει την λαμαρινα μαζι της.
Φεντε: Επιτελους!
Λεον: Του ηρθε η φωτιση.
Μιχαλης: Καλα τωρα τελος παντων θελετε να κατσετε εδω το βραδυ;;
Φεντε: Ναι.
Λεον: Ου το σι αλλος μας το χρωστας. Ειπε και γελασα λιγο. Η ωρα περασε και ηρθε το βραδυ. Φαγαμε πιτσα και σουβλακια και κοκα κολες κσι βλεπαμε ταινιες μεχρι που μας πηρε ο υπνος.