Adım hudut.İsmim gibi nefes alışım bile farklı çünkü ben bi vampirim,kalbi olmayan.Ama taki onu görene kadar , kalbim bi an da elinde olmadan sanki heran atacakmış gibi oluyor onu görünce.
Ve o kız bi insan nefes almayı iyi beceren ve bi atan kalbe...
"O sıra da bir ses duydum " pat " diye.Üzerine durduğu dalın kırıldığını anladım. Ağaça doğru baktım ve kızın düşeceği noktaya geldim , durdum.Kollarımı açtım.
Hayal benim adım.Hayalleri bile sınırlıdır. Önüme ne koyulsa onunla yetinmesini bilirim. Kaybedenlerdenim hayat boyu.Çılgın değil. Övünmekle yetinmem.Ben daha çok başkalarını düşünürüm.Peki mutlu olmak için ne yaparsın diye sorarsanız , anılarla yetinmeyi bilirim. Çünkü ben hiç mutluluğu yaşayanlardan değilim sonuna kadar. Hayal derler bana . Hayali bile belli olmayan. Hiçlik ile varlık arasında bir yerdeyim genelde. Duygularıma her zaman önem vermişimdir. Sevgi gelir başta bende . Fazla değil tek isteğim bir gram mutluluktur. Tek umudum ise bir tutam hayal... Dalıp giderim gün ışığına öylece,dalıp giderim hayallere . Bir ses duyarım. Uyanırım ve derim kendi kendime. Hayal;hayal kurmak senin ne haddine.
Uyandığımda sabah olmuş neredeyse öğle oluyordu.Öyle kalktım.Perde çekmeden.Elimi yüzümü yıkadım. Sonra köşkte bir tur attım ne var ne yok diye ve Zeyd'le Teo' nun hala daha uyuyor olduğunu anladım. Ya da beni uyandırmadan çıkmışlardı köşkten. Dolabın kapağını açtım kan dolu şişeyi aldım. Küçük fıncana iki yudumluk döktüm. İçip odama çıktım. Yatağa uzandım uyumak için ama uykum bi kere yok olmuştu. Böyle uzansam saatlere uyuyamazdım da. Zeyd'le Teo'yu bulmalıydım. Üzerimi değiştirdim ve perdeyi çektim. Beyin yoluyla onlara ulaşmaya çalıştım ama olmadı. Köşk'ten çıktım. Kalbim aşağıya doğru ilerleme mi söylüyordu. Ben ise kalbimi dinlemedim. Bir tersini yaptım ve yukarıya doğru ilerledim. Az ilerledikten sonra çoçuk sesleri duymaya başladım. Bağırıp duruyorlardı "bana at bana at hayal apla " diye .
Az ilerledim.Ve yine o kız karşındaydı.Bu sefer ağaça çıkmış,çoçuklara elma alıp atıyordu. Peki ben neden hep bu kızla karşılaşmak zorundaydım. Ve neden bu denle kalbim acıyor bu kızı görünce.
Güney:hudut abi sende gelsene .
Bana sesleniyordu veletlerden biri.Görmüş olmalıydı beni ve ben çok geç kalmıştım kaçabilmek için. Mecburen ben de elmanın altına doğru yaklaştım fazla değil ama. Durdum. Sadece önüme bakıyordum. Kendi kendime " dün gece bu kız değil miydi gördüğüm ? " Ya o odun taşıyan yaralı ayakla. Yanlışda görmüş olamazdım. O sıra da bir ses duydum "pat" diye . Üzerine durduğu dalın kırıldığını anladım. Ve ağaça doğru baktım. Kızın düşüşünü gördüm. Hızlıca ağacın altına yaklaştım. Tam onun düşeçeği noktaya geldim ve durdum. Kollarımı açtım. İstem dışı olarak. Eğer görmezlikten gelseydim bana yakışmazdı. Kollarımın arasına düştü. Ve elleriyle boynuma sarıldı. Bense öylece duruyordum .
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Destek ve yorum yapan herkese çok ama çok teşekkürler.......
Yorum yapın bol bol********* Seviliyorsunuz canlar😍^_^
