Uğurböcüğüm

31.Bölüm

             12 Şubat 1996

    Zehra kardeşimle uğraşırdım. Mektup yazılır günlükte neymiş. Oda bana içinden geçenleri yaz. Mektup olsa ne olur, günlük olsa ne? Önemli olan duyguların onları arada bir azat etmelisin dedi. Bende bu satırları kaybettiğim oğluma yazıyorum. Canım oğlum şimdi yaşıyor olsan 6 yaşını doldurmuş olacaktın. Aslı kızımla birlikte oyunlar oynayarak birlikte büyüyecektiniz. Seni hiç göremedim fakat çok özledim.  Karnımdayken kıpır kıpırdın şimdi etrafımda da kıpır kıpır dolaşacaktın. Bir kaç gün önce babanın yurtdışından döndüğünü öğrendim. Onu görmeye gittim spor salonunun önünde bekledim. Hiç değişmemişti hâlâ benim yakışıklı Mehmet'im aynı duruyordu. Onu o kadar çok özlemişim ki koşup boynuna sarılmak istedim. Fakat kıyafetlerim düzgün değildi. Ertesi gün tekrar giderim diye döndüm o beni görmedi. Ertesi gün hazırlandım ve babanı görmeye gittim. Yanında bir çocuk gördüm. Gidip gitmemekte kararsız kaldım.  Ben ne yapmalıyım diye düşünürken yanıma bir kadın geldi. Baba Nermin senmisin? diye sordu evet dedim. Mehmet'imin annesiymiş benim daha önce resimlerimi görmüş oradan tanımış. Bana sakın Mehmet'in karşısına çıkma o evlendi. Birde oğlu oldu karşısına çıkıp onu mutsuz ve huzursuz etme dedi. Ben çok sevindim onun adına oğlunun hasretini diğer oğlu ile unutur belki dedim. Annesi gittikten sonra biraz bekledim. Oğlu dışarı çıktı bende yanına gittim. Mehmet'imin oğlunu sevmek banada iyi gelir diye düşündüm.  Etrafa bakındım kimse yoktu. Yanına vardım biraz konuştum sarılıp öptüm.  Dünya tatlısı bir çocuktu. Üstelim benim oğlumun kardeşi benimde oğlum sayılır dedim. Bana kızmadın demi oğlum. Ben Aslı'yı da kızım diye seviyorum fakat senin yerin başka. Kimse senin yerini dolduramaz. Seni çok seviyorum Demir'im canım oğlum...

"Aslı okudun değil mi? Annem benim yanıma gelmiş. Babannem nasıl böyle bir yalanla beni annesiz bırakır. Biz yıllar önce kavuşacakmıştık inanamıyorum."

"Olanlara bende inanamıyorum aşkım. Senin babannen benim dedem ikiside kötülük yapmış."

"Evet ama neden bizim hayatımızı maffetmişler  ellerine ne geçmiş?"

"Bunu ne sen nede ben anlayamayız. Devam edelim mi?"

"Edelim."

              21 Haziran 2001
  Oğlum Zehra kardeşimi yanına gönderdim. Hayatımda yalnızca Aslı kızım var oda olmasa yaşayamazdım. Babanı görmeyeli 5 yıl oldu . Babannenle konuştuktan sonra bir kaç defa daha babanı ve kardeşini görmeye gittim . Babannen yine karşı çıktı.  Ben onlara görünmeden uzaktan seyrediyorum dedim. Fakat bir türlü ikna olmadı. Bana para verdi almadım. Mehmet'i mutsuz etmek istiyorsun diye benimle tartışmaya başladı. Ben bir anneyim senin oğlun bu hale düşse ne yaparsın deyince hak verdim. Bir daha ne kardeşini nede babanı görmeye gitmedim. Aslı kızımla birlikte bir ev tuttum. Hakan oturduğumuz evi 5 yıllığına kiralamış. Bizim bundan haberimiz yoktu. Zehra teyzenin ölümünden bir kaç gün sonra haberimiz oldu. Aslı kızımla birlikte yaşıyorum.  Aslı benim herşeyim oldu. Bu dünyadaki yaşama sebebim.

"Babannemi asla affetmeyeceğim. Bana anneni neden arıyorsun o hem seni hemde babanı mutsuz eder diyordu. Bana bunu nasıl yapar.  Ben anne hasretiyle yanıp kavrulurken. Annemi bulmak için bu kadar çabalarken beni ondan nasıl mahrum eder. Babannem bu yaptıklarının hesabını verecek. Bakalım babam ve ben karşısına çıkıp nedenini sorduğumuzda ne yapacak? Aslı benim canım çok yanıyor. Annem bizi bulmuş mutlu olabilirmiştik. Neden böyle bir şey yaptı. Buna ne hakkı vardı. Babannemin yanına birlikte gidebilirmiyiz?"

"Gideriz aşkım."

Ona yaptıklarının hesabını soracağım. Beni mutsuz eden kendisi, onun yüzünden annem beni tanımadı. Sırf oğlunun kardeşi olduğumu düşündüğü için sevdi. Babannem hayatının hatasını yaptı.  Bundan sonra onunla görüşeceğimi sanmıyorum. "

"Ne söylesen haklısın aşkım. Şimdi çok yoruldun hadi biraz dinlen. Bunları sonra kouşuruz."

  Demir ağlayarak bana sarıldı. Omzuma başını koyup biraz rahatlamaya çalışıyordu. Nermin annemin yatağında, onun kokusu ile baba sarılarak uykuya daldı. Ben bu gün yaşadıklarımın şokunu atmaya çalıştım. Aşkım benim omuzumda uyuduğu için kıpırdamadan onun kokusunu içime çektim. Birlikte bununda üstesinden geleceğimizden eminim.

Aşkımla birlikte güzel bir uyku uyumuşuz. Uyandığımda Demir hâlâ uyuyordu. Ona saha sıkı sarıldım. Acıları biraz hafiflemiştir umarım.  Bir süre böyle bekledim. Demir uyandı oda benimle birlikte uyumanın mutluluğu ile bana sarılıp.  Yanağımdan öptü. 

"Aşkım iyiki sen varsın.  Seni çok seviyorum.  Annem seni kendi eliyle büyütmüş. Beni mutlu etmen için."

"Bu gün nasılsın?"

"Çok iyiyim annemi rüyamda gördüm. Biz burada bu şekilde yatarken gelip bizi öpüp, koklayıp, sevdi. Canım annem benim bundan sonra seni sık sık ziyaret edeceğim."

"Birlikte gideriz annemlerin yanına. Fakat şimdi babalarımızın yanına gitmemiz gerekli. Ben kahvaltıyı hazırlayım, sende hemen toparlan geç kalmayalım."

"Aslı ben kahvaltı yerine seni yesem olmazmı? "

"Olmaz bırak kalkmam lazım. Geç kalıyoruz."

"Beş dakika saha böyle duralım lütfen.  Kahvaltıyı babamlarda yapmamıştır birlikte yaparız. Böylelikle  biraz daha seninle yatabiliriz."

"Hadi ama aşkım bak beş dakika doldu. Dedemi çok merak ediyorum."

"Tamam aşkım hadi hazırlanıp çıkalım."

     Hastaneye geldiğimizde babamların çok iyi olduklarını gördük. Yanlarına geldiğimizde onlarda kahvaltı için bizi bekliyorlarmıştı.

Aslı: Günaydın babacığım dedem nasıl oldu?"

Hakan:Günaydın uğurböcüğüm.  Deden çok iyi tehlikeyi atlattı.  Dün siz gittikten sonra dedeni ameliyat ettiler. Şu anda durumu gayet iyi merak edilecek bir şey yok.

Mehmet:hadi bakalım ben çok acıktım.

Demir:bizde acıktık madem herşey yolunda, güzel bir kahvaltı yapabiliriz.

   Hep birlikte kahvaltı yapmaya gittik. Mehmet babama gerçekleri  söylememiz gerekli. Onunda gerçekleri öğrenmesinin zamanı geldi.  Hakan babam çok muylu. Mehmet babam gerçekleri duyunca yıkılacak.  Demir bu gün çok daha iyi görünüyor.  Bsbannesiyle yüzleşince ne olur bilmiyorum. Bu onu rahatlatacakmı? Yoksa onu  daha fazlamı üzecek? Onların mutlu olması için elimden geleni yapacağım.  Onlar benim ailem bu çok güzel bir duygu. Yeniden kocaman bir ailem var. Başkalarına üç dört kişi kocaman bir aile olamaz belki. Fakat hayatı boyunca hep üç kişi ailesi olan birisi için bu kocaman bir aile demektir. Benim kocaman bir ailem var.