The Rewriter

Hoofdstuk 3; een gloednieuw leven

Ik ben nu toch lekker bezig. ;p   Ik draag dit hoofdstuk op aan Ctje2142 omdat ze meteen reageerde en stemde op t vorige hoofdstuk. :) Speciaal voor jou nog een Cin                                                                                          

-----------------------------

Mijn keel voelde aan als schuurpapier, van al het janken en schreeuwen, en het duurde even voordat ik mijn stem weer teruggevonden had.

"Hè?"  O wauw. Is dat wat ik zeg? Waarom doe ik eigenlijk niks? Hoor ik zijn ogen niet uit te krabben?

Hij bleef in dezelfde houding staan, met zijn handen in zijn zakken, die hij af en toe door zijn donkerbruine haar haalde. Tenminste, ik denk dat zijn haar bruin is. Er komt maar weinig licht uit het luik. 

Af en toe schieten zijn ogen van het luik naar mij. Ik ben nog steeds niet van plan te gaan eten, ik wil eerst weten wat hij van me wil. 

"Ga je nog eten?" vraagt hij, en hij kijkt me voor het eerst echt aan. Ik schrik van de blik in zijn ogen. Zijn grijze ogen staren leeg de ruimte in, alsof.. Alsof.. Ik weet niet, het lijkt wel de blik die ik zag bij.. Al die mensen. Mijn ex-vriendjes, mijn ouders, mezelf... Maar dat was niet waar ik het meest van schrok. Het was dat kleine spoortje paniek, dat ik in zijn ogen las. Het deed een belletje bij me rinkelen.

"Jij bent mijn ontvoerder niet, hè?" zei ik. Zijn blik schoot even de ruimte door tot hij weer naar me keek. Hij schudde lichtjes zijn hoofd. 

"Hij noemt zichzelf de Rewriter."

ik keek hem verbluft aan. Hij had niet alleen antwoord gegeven, hij had ook nog eens het meest onduidelijke antwoord gegeven. Ik probeerde mijn lichte irritatie te verbergen.

"Waarom? Wie is dat?"

Hij schudde paniekerig zijn hoofd. 

"Niet zoveel vragen stellen. Eet je eten op."

Zijn angst was aanstekelijk, en ik besloot maar te doen wat hij zei. Het was wel een beetje raar om te eten terwijl er iemand nerveus bij stond te staan, maar goed. Veel keus had ik niet. Ik at de broodjes en dronk het flesje water leeg. Ik was blijkbaar best hongerig, anders had ik me wel druk gemaakt over het feit dat ik gedrogeerd kon  worden. Ach ja.

Toen ik klaar was met eten duwde hij me zowat de ladder op. Ik kneep mijn ogen dicht toen ik in de felle tl-buizen keek. Ik bleek in een soort gang te zijn, met witte muren, vloer en plafond. Allemaal van beton. Ik kon nog steeds nergens ramen ontdekken. 

De jongen ging dicht achter me staan. Ik had de neiging om een stap naar voren te zetten, maar dat deed ik niet. 

"Naar rechts." zei hij. Ik begon te lopen , en hij volgde me. We liepen een tijdje door het gangenstelsel, en hij gaf aan waar we heen moesten. Hij moest hier al wel lang zijn om het hier zo goed te kennen. 

Na een tijdje stopten we, en ik was inmiddels mijn richtingsgevoel alweer verloren. De jongen liep naar een witte deur en hield zijn pols tegen een scanner ernaast. De  deur ging langzaam open. Ik vroeg me af hoe hij dat met zijn pols kon doen. 

De ruimte was klein, en zwak verlicht. Er stond een tafel tegen de muur vol computers en dat soort dingen. De jongen gebood me om op een stoel te gaan zitten.

"Goed, ik ga je het een en ander uitleggen. Je zit hier ondergronds, met nog meer mensen van onze leeftijd. We worden allemaal opgeleid voor een taak. Ik weet niet wat die van jou is, nog niet. Maar als je af en toe naar buiten gaat-"

"Naar buiten? Worden we vrijgelaten?"

"Nee. Je krijgt een chip in je pols, en je krijgt een nieuwe naam enzo.