The Rewriter

Hoofdstuk 11; een tweede, fijnere ontmoeting

We gaan gewoon weer verder vanuit Rose:) Er zullen waarschijnlijk wel af en toe nog wat Rewriter-stukjes komen, zodat jullie dingen weten die Rose niet weet. Extra gemeen whoehaha

-----

Vandaag zou een rustige, redelijk normale dag worden.

Tenminste, dat had ik mezelf beloofd.

De dag begon normaal. Nou ja, niet helemaal. Ik had namelijk een plan. Ik had vandaag geen training; ik was gisteren immers op missie geweest. Ik kon die vrije tijd goed gebruiken.

Ik had maar een paar uur geslapen, maar ik voelde me niet moe. Ik had geen tijd om me zorgen te maken over wat er tijdens de missie gebeurd was, of over Jake. Mijn gevoelens waren net belangrijk nu. Ik had namelijk een eigen missie, eentje die niet langer kon wachten.

Dit was het ideale moment.

Ik gleed voorzichtig mijn bed uit. Ik weet zeker dat er overal camera's hangen, maar daar had ik een oplossing voor. Ik zou doen alsof ik naar Jake op zoek was, en dat ik niet wist in welke kamer hij sliep. Dat weet ik ook niet. Ik vraag me af  hoe hij wist welke kamer van mij was.

Ik had mijn kleren van gister nog aan, dus ik kon zo doorlopen. Op mijn kamer waren de lampen misschien wel uit, maar op de gangen brandden ze nog volop. Ik vroeg me af wat er zou gebeurde als ze uitvielen.

Daar wil ik eigenlijk liever niet over na denken.

De deur was gewoon open gegaan. Ik denk dat hij alleen mijn eerste dagen op slot werd gehouden, want ik kon er steeds vaker uit. Hij gaat wel dicht als The Rewriter het wil.

Er kwam een brok in mijn keel opzetten. Hoelang was ik hier eigenlijk al?  Sowieso twee weken, dat weet ik zeker. Ik miste thuis, ik miste zelfs school, ik miste mijn vrienden en familie.

Ik rechtte mijn schouders. Ik hoefde mijn familie niet te missen. Ik ging nu een stukje familie opzoeken.

Talea.

Zo snel mogelijk liep ik door de gangen, en ik bedacht me hoe stom dit plan eigenlijk was. Elke deur zat potdicht, en ik had geen idee hoe ik Talea zou kunnen vinden. geen enkele aanwijzing, niks. 

Ik stopte met lopen en keek in het rond.

Wat nu?

Ik kon moeilijk bij elke deur aankloppen om te kijken of ik Talea zag.

Toen ik kreeg ik een idee.

Ik moest gewoon die stylingskamer terugvinden! als ik daar was, kon ik zo lang als ik wou op haar wachten. 

En ach, ik moet toch ook ergens beginnen. (A/N #THG who recognized it?:))

Ik dwaalde rond door de gangen, op zoek naar de juiste kamer. Waarom moesten alle deuren nou zo erg op elkaar lijken?

Wacht. Die kamer lag in de buurt van de plek waar ik was vastgehouden. Ik moest gewoon die luiken weer terugvinden.

Goh, dat was mijn tweede goeie idee vandaag. Ik ben geniaal.

Na een tijdje had ik de luiken gevonden. Ik keek naar de smetteloos witte metalen luiken, en rilde.

Wat ben ik blij dat ik daar niet meer zit.

Ik ging op het luik staan en keek rond. Ik moest nu weer een gang kiezen. Waar waren we ook alweer heen gelopen? Had ik nou maar beter opgelet. Dat zou nu echt enorm veel tijd gescheeld hebben.

Ik besloot maar gewoon op mijn gevoel af te gaan en koos een gang.

Wonder boven wonder stond ik even later voor de deur waarvan ik zeker wist dat het de goeie was. Tenminste, dat hoopte ik. Ik had al meerdere deuren geprobeerd, maar sommigen zaten op slot en in anderen zaten mensen die boos werden omdat ik zomaar binnenkwam. Ze waren vast geschrokken. Ik zou ook schrikken. Toch is het niet erg leuk om uitgefoeterd te worden.

Man, ik hoopte maar dat dit de goeie deur was.

Ik haalde diep adem en duwde de deur open.

Je gelooft dit nooit.

Het was de goeie deur.

Ik zuchtte opgelucht en keek rond. Ik herkende de spiegel, het bureau, de spullen, de kasten. Ik weet zeker dat dit de goeie kamer was.

Oké.

Waar is Talea?

Ik liep nieuwsgierig naar het bureau. Alles lag keurig opgeruimd, er stond niets wat was omgevallen of niet goed was afgesloten. ik glimlachte. Typisch Talea.

Naast een paar flesjes haarkleurmiddel stond een bekertje koffie. Ik fronste. Sinds wanneer dronk Talea koffie? Ik stak mijn vinger in de zwarte drank. Hij was nog lauw. Zou Talea nog terugkomen?

Opeens viel alle stroom uit. Mijn harte bonsde wild tegen mijn ribbenkast, en ik bleef maar wensen dat het licht weer aanging. Het licht moest weer aangaan. Ik kan niet in het donker blijven.

Zou the Rewriter dit hebben gedaan, omdat ik word vermist?

Wacht. Nou doen de camera's het natuurlijk ook niet.

Dat was een fijne gedachte.

De deur vloog open, en ik dook snel tegen de muur. Koud zweet van angst liep langs mijn rug. 

Laat het alsjeblieft niet iemand zijn de me komt straffen.

Mijn ogen vlogen vol verbazing open toen ik Talea herkende, die rusteloos om zich heen keek.

"Talea!" riep ik opgewonden. Verrast keek ze naar me, en er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ik stortte me in haar armen terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Ik had veel gehuild hier, ,maar deze tranen zaten vol blijdschap en opluchting.

Na een tijdje stapten we wat uit elkaar, maar Talea liet me niet los. Tegelijkertijd begonnen we te praten. Ik wou graag weten hoe ze hier kwam, hoelang ze hier al was, en nog zo veel meer, maar blijkbaar had Talea het zelfde idee. We stopten met praten en lachten.

"Ga jij maar eerst.' zei ze. Haar stem klonk schor, en ouder dan ik me herinnerde. 

"Oké. Hoe-"

Ik werd ruw onderbroken door de deur die keihard openvloog.Geschrokken keek ik op. Twee mensen stonden in de deuropening, Synne en een agressief uitziende jongen. 

Volgens mij zat ik in de problemen.