The Rewriter

Hoofdstuk 6; Ryan

De trainingen gingen maar door en door. Soms in een groep, meestal alleen. Ik leerde technische dingen, sluipen, oog hebben voor details zelfs in het donker, gewone lessen zoals taal, maar ook vechten op twintig verschillende manieren, tientallen wapens gebruiken, omgaan met levensgevaarlijke situaties, noem maar op. Laatst moesten we bijvoorbeeld een nagebouwd huis in. Wie als eerste het verstopte doel kapot had geschoten won. Overal was rook, en af en toe hoorde ik mensen schreeuwen. Toen er een knal klonk moesten we allemaal weer weg. De oefening was gehaald. Toen we uit het blok liepen, werd er een klein meisje van ongeveer twaalf jaar  weggevoerd op een brancard. Ik kon niet zien of ze dood was, maar ze zat overal onder het bloed. 

Toen ik later op mijn kamer kreunend op mijn bed viel, met pijnlijke spieren en hoofdpijn van de rook, schoot er door mijn hoofd dat dat meisje wel eens het doelwit had kunnen zijn. Het zou me te veel zijn als dat waar was. Ik zou dat niet aankunnen.

Dus verbande ik de gedachte uit mijn hoofd.

Ik had geen idee waar alle trainingen voor waren, maar ik zoog alle informatie op als een spons. Misschien kon het me helpen om te ontsnappen, ooit. Dan kon ik terug naar huis. Naar huis, wat zou dat fijn zijn.

Bovendien nemen de wakers hier strenge maatregelen als het gaat om je inzet. Werk je tegen, dan wordt je weggevoerd. Sommige mensen zie ik nooit meer terug. Ik probeer niet te bedenken wat er met ze gebeurd. Ik was Steven nog steeds niet vergeten.

Vandaag kreeg ik weer les in wapens, gewoon van Synne. Hoewel ik haar heel aardig vond, had ik geen idee hoe ze in elkaar zat. Als een soort robot volgde ze alle orders op, ze trainde me zonder te vertellen waarom. 

Het kwam niet in me op dat ik misschien ook wel zo'n robot aan het worden was.

"Goed. De vorige keren hebben we messen en dolken behandelt, en de laatste les ook wat van een normaal handpistool." 

Ik knikte. Ik kon redelijk met messen gooien, en ik kon ze ook gebruiken in een gevecht. Een pistool gebruiken was misschien niet moeilijk, maar het feit dat ik een dodelijk wapen vast had dat in een klik af kon gaan, bezorgde me de rillingen.

Synne trok het doek van een stapel spullen weg, waar ik al een paar keer nerveus naar gekeken had. Er bleek een geweer onder te zitten, camouflage kleurig, op een standaard. Synne gaf me een stuk pof tien grote gouden hulzen, waar ongetwijfeld kruit in zat. Ik slikte.

"Dit is een geweer dat veel gebruikt wordt door sluipschutters,  gemaakt voor precisie en verre afstanden. Met dit .50 kaliber-geweer zou je nog van 1,5 kilometer afstand iets moeten kunnen raken. Je moet na elk schot herladen, dus het is niet om snel mee door te kunnen schieten. Daar gaan we later nog mee oefenen."  

Ze keek even of ik het begrepen had, en ik knikte. Ze wees naar de schietbaan die hier speciaal voor ontworpen was. Ja, dit ondergrondse stelsel leek wel oneindig.

"Begin maar."

Ik liep naar het geweer en ging liggen. De grond was koud en hard, en de rits van mijn zwarte vest prikte in mijn vel. Had ik maar een shirt aangedaan.

Met trillende vingers pakte ik een van de glimmende hulzen en stopte hem in het geweer. Ik wist hoe het moest. Ik had uitgebreide theorie gehad.

Het echt doen voelt alleen zo verschrikkelijk. 

Ik klikte met het geweer en de kogel zat op zijn plek. Ik keek door het vizier, en probeerde zo goed mogelijk op het doel te richten.

'BAM!'

Een hard schot klonk, maar het was niet mijn geweer. Ik keek verschrikt opzij, en zag dat het Jake was, die geconcentreerd aan het schieten was. Zijn ene oog was dichtgeknepen, en hij keek met een strakke blik voor zich uit. Hij laadde het geweer en schoot opnieuw. 

Elke kogel was raak.

Het was vreemd om hem weer te zien, Hij was diegene die ik als eerste had gezien toen ik uit dat hok kwam, en tegenwoordig werden we een soort van uit elkaar gehaald. Het liefst zou ik nu met hem willen praten, maar ik zou niet weten hoe.

"Diana, komt er nog wat van?" vroeg Synne, met een scherp randje aan haar stem. Ik keek snel weer door mijn vizier en schoot de eerste kogel af. 

Het was raar om Diana genoemd te worden, maar het wende vanzelf. Toch had ik graag dat iemand me nog Rose noemde, Dat zou zo vertrouwd voelen...

De kogel was net niet in de roos.

"Dat was een mooie, voor de eerste keer. Als je kogels op zijn mag je stoppen. daarna kijken we hoe je het er precies van af hebt gebracht."

Ik pakte een nieuwe kogel en stopte hem in het geweer.

Hij was raak.

                                                                                                     *

Ik legde het handpistooltje terug en ruimde de overige kogels op.  Synne knikte goedkeurend en liep weg om mijn zoveelste schietschijf op te halen. Met een zucht zakte ik tegen de muur.

"Hoi." 

Ik schrok op toen ik Jake naast me zag staan. Zijn donkerbruine haar zat flink door de war, en zijn grijsblauwe ogen keken vermoeid. Hij hield losjes een mega high-tech geweer vast, met allemaal extra opties en dodelijke prulletjes. Hij keek me met een glimlachje aan.

"Hoi." zei ik terug.

Mijn stem klonk niet als mijn stem. koud, afstandelijk.

Ik wees naar het ding in zijn handen.

"Ik heb je zien schieten. Je was echt goed."

Hij haalde lichtjes zijn schouders op.

"Valt best mee, hoor." 

We keken elkaar ongemakkelijk aan. Ik had geen idee wat ik moest zeggen. Het waren dan ook niet bepaalt leuke situaties waarin we zaten. De laatste keer dat we elkaar écht gesproken hadden was toen ik mijn zus weer had gezien.

Ik vroeg me af hoe het met haar ging. had e ook al deze trainingen gehad? Dat moest wel. Waarom? Zou zij dat weten?

"Ehm, ik vroeg me af.. Ik kan vanavond langskomen als je wilt. Gewoon, op je kamer. Dan kunnen we even bijpraten. Ik ben je wel wat uitleg verschuldigd."

Ik beet op mijn lip om mijn lach tegen te houden. Het klonk echt absurd. Ik wou graag antwoorden, maar waarom van hem?

"En dat mag zomaar?"

Hij knikte.

"Ik moet wat extra dingetjes doen. Daardoor kan ik wat langer rondhangen."

"Oké." zei ik. 

Hij knikte even en haalde zijn hand door zijn haar. 

Jongens, wat een gesprek was dit. 

"Tot vanavond, dan." 

Hij liep al weg, maar tot mijn eigen verbazing hield ik hem tegen. Vragend keek hij me aan.

Verzin iets, Rose. Nu.

"Ehm.. Mag ik je naam weten?"

"Ik heet Jake." Zei hij met een waarschuwende blik. Ik schudde mijn hoofd.

"Je weet wat ik bedoel." zei ik zachtjes.

Jake zuchtte en keek even nerveus rond.

"Ryan." fluisterde hij, zo zacht dat ik het nauwelijks verstond.

Ik was verrast. het was een mooie naam, die eigenlijk heel goed bij hem paste.

Het volgende moment was hij verdwenen.

Ryan.

Het is een mooie naam.

-----------

Daar is ie dan! Jakes echte naam! Woohooo! 

Sorry voor de late update, trouwens. Ik denk dat ik een vaste update dag nodig heb. Hoe klinkt vrijdag?

Ik had even wat foutjes verbeterd, vandaar "hoofdstuk bijgewerkt":)