The Rewriter

Hoofdstuk 12; diepe wonden en oude littekens

Synne haalde opgelucht adem.

"Diana. Daar ben je. Je moet meekomen, nu."

Ik wierp een wanhopige blik op Talea. Ik wou haar niet laten gaan, niet nog een keer. 

"Ga maar," zei ze, met een triest glimlachje. Ik maakte me langzaam los uit haar armen en liep naar de deur. De jongen ging achter mij en Synne lopen toen ik de kamer achter me had gelaten. Ik keek nog een keer achterom naar de deur, die nu weer gesloten was.

Dit keer zal ik de route onthouden.

"Wat was er gebeurd? Waarom viel de stroom uit?"

Synne zuchtte.

"Er had iemand met het systeem geknoeid, diegene heeft een ontsnappingspoging gedaan. Als je Persoonlijke Trainer moet ik kijken of jij niet verdwenen was, maar toen kwam Jake aanrennen om me te vertellen dat je kamer leeg was. Ik was heel even bang.."

Ze schudde haar hoofd.

"Gelukkig ben jij niet degene die probeerde te ontsnappen."

Ik negeerde het feit dat Jake eerder bij mijn kamer was geweest dan ik. Daar ga ik het wel met hem zelf over hebben, want ik heb absoluut geen behoefte aan een Persoonlijke Stalker.

"Waarom zou je het zo erg vinden als ik een ontsnappingspoging zou doen?" vroeg ik nieuwsgierig. Zou ze me echt hier willen houden?

Als antwoord trok ze haar shirt omhoog. Langs haar zij liep een lang rood litteken, dat heel diep moest zijn geweest. Ik slaakte een geschrokken kreetje.

"Bijna iedereen probeert het wel eens." ze grijnsde grimmig en liet haar shirt weer zakken.

"Het heeft geen zin."

Ik zei er niks over. Ik had geen idee hoe ik hier op zou moeten reageren. In plaats daarvan schakelde ik over naar een ander onderwerp.

"Weet jij wie er dan is ontsnapt?"

Synne knikte. 

"Als jij het niet was, moest het Milan wel zijn. Hij had zich vrijwillig bij ons aangesloten, een paar jaar geleden. Hij was een van de mensen die het systeem werkende hield, dus dat van die stroomstoring was absoluut geen toeval. Hij zal wel alleen dienst gehad hebben."

Ze was even stil.

"Het was hier  niet zo fantastisch als hij had gedacht, blijkbaar. We gaan ons nu verzamelen, hij zal daar ook zijn."

"Is hij dan alweer opgepakt?"

Ze keek even verbaast opzij.

"Natuurlijk. Het is onmogelijk om hier weg te komen."

Het was weer even stil. Synne liep stevig door, met haar kaken op elkaar geklemd. Ze zag er niet uit alsof ze nog een zou willen beantwoorden, maar ik moest het proberen.

"Synne?" vroeg ik voorzichtig. Ze keek niet op of om, maar volgens mij luisterde ze wel.

"Hoelang zit jij hier al?"

Ze zuchtte diep. Met een dichtgeknepen keel gaf ze antwoord.

"Bijna drie jaar."

Ik slikte en mijn mond vormde zich in een 'O.'

Dat had ik niet verwacht.

We kwamen uit bij een van de trainingszalen,waar een grote groep mensen zich ergens omheen had verzameld.

"Wat zou er met hem gebeurd zijn?"

"Ik denk dat het automatische geweren waren."

"Of veldmijnen, in het gras."

"Zou er gras in de buurt zijn?"

"Nee joh, geen veldmijnen. Dat past niet bij deze wonden."

"Hij zal zo wel doodbloeden."

Ik probeerde me door de menigte te dringen, achter Synne aan. Uiteindelijk stonde we vooraan, en ik wierp een blik op wat op de grond lag. 

Ik had er onmiddellijk spijt van. 

Op een zeil dat ooit wit was, maar nu donker van het bloed, lag een jongen. Hij zag er uit als iemand van ongeveer 20 jaar. In zijn blonde haren zat bloed, op zijn kleren zat bloed, hij was een schoen verloren. En de wonden. Hij had er minstens tien, en ze bloedden allemaal hevig. Zijn ogen zaten stijf dicht. 

Er kwam een misselijkmakende golf opzetten en ik zette een stap achteruit. Ik dacht dat hij dat was, maar hij kreunde even, probeerde zijn hoofd op te tillen, en liet hem weer neerknallen op de grond. Hij opende zijn blauwe ogen en staarde verdwaasd voor zich uit.

Dat moest Milan zijn.

Naast het zeil stonden twee jongens van Milans leeftijd met een smerige grijns toe te kijken. De rechter drukte zijn vinger tegen zijn oor een luisterde aandachtig. Daarna richtte hij zijn ogen op mij en liep naar me toe.

Ik moest erg mijn best doen om niet nog een stap achteruit te zetten. Waar was Synne nou opeens gebleven?

"Jij bent... Diana, toch?" 

Ik knikte aarzelend. 

Hij knikte even bedachtzaam, en greep toen naar zijn riem. Hij beval me mijn handen uit te steken en legde zijn zwarte, glimmende pistool erin. Mijn ogen werden groot.

"W-wat moet ik hiermee?"

Nee, Rose. Niet gaan stotteren.

De jongen wees met zijn belachelijk gespierde arm naar de jongen op het zeil.

"Dat lijkt me simpel. Schiet."

------------------

Whaha dit vond ik leuk

Sorry dat het een beetje kort is, maar dit was zo'n mooi moment om te stoppen.

Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden! Reacties zijn zeer welkom! Ook voor fouten enzo.

Tot het volgende hoofdstuk!