The Rewriter

hoofdstuk 7; Een onverwacht gesprek

Nerveus wipte ik heen en weer terwijl ik af en toe een blik op de deur wierp. Het was al bijna middernacht, en Jake was er nog steeds niet.

Jake. Ryan. Er kroop een glimlach over mijn gezicht. Ik was blij dat ik zijn echte naam wist. Het liet wel zien dat hij me vertrouwde. Dat ik niet tegen iemand aanleunde die me meteen in de steek zou laten. Jake voelde als de enige die me echt begreep. 

Mijn gedachten dwaalden af naar thuis. Hoe zou het nu met mijn moeder gaan? Zou ze me missen? Wat als ze zou weten, dat Talea en ik hier opgeleid werden als soldaten?

Wacht. Ik heb Talea nog helemaal niet gezien. Tijdens geen enkele training hier. Misschien zijn hier nog wel honderden groepen die werden getraind als een kinderleger.

Op een of andere manier maakte die gedachte me bang.

"Hoi."

Ik schrok op. Jake stond nonchalant tegen de deurpost aangeleund, met zijn handen in zijn zakken. Met een lachje schudde ik mijn hoofd.

"Waarom schrik ik altijd als jij in de buurt bent?"

"Ik ben dan ook een erg goede sluiper," zei hij. Er verscheen een frons in zijn voorhoofd. "Of jij let gewoon niet op. Ik denk dat je het nog niet zou merken als er een olifant onder je neus doorloopt."

Ik lachte met hem mee, maar voelde dat hij het zei om een luchtige sfeer te creëren. Ik ging op de grond zitten, en Jake zakte tegenover me neer. We keken elkaar een tijdje aan tot Jake zijn keel schraapte.

"Dus. Ehm.. Ik ben hier gewoon om even op te helderen wat er nou eigenlijk gebeurd is, sinds je hier beland bent. Ik denk dat ik je dat wel verschuldigd ben."

Ik knikte, en gebaarde dat hij door moest gaan.

"Nou, het zit dus zo. Onze opdrachtgever, the Rewriter, heeft dit alles opgericht om de wereld te verlossen van mensen waar de politie zich niet mee bezig houdt. De echte criminelen, die normaal niet opgemerkt worden. Hij zet ons in, omdat wij niet opvallen. Ik moest doorgeven dat hij zich laat verontschuldigen voor de manier waarop je hier terecht gekomen bent. Deze ruwe aanpak is alleen omdat het hoognodig is."

Ik keek hem ongelovig aan.

"Dus.. je bent hier alleen omdat hij je ervoor heeft gevraagd? Je hebt hem ontmoet?"

Hij opende zijn mond, maar ik ging fel verder. Mijn stem schoot steeds meer omhoog.

"Wil je hiermee goedpraten dat je me uit mijn leven hebt gerukt, net als mijn zus, en we mensen moeten vermoorden? Wat denk je wel niet? Geloof jij in deze onzin?!?"

Ik was gaan staan, en mijn benen trilden. Jake stak zijn hand op om mijn woordenstroom te stoppen.

"Het is echt niet zoals je denkt. Ik spreek hem niet in het echt. Bovendien, mensen gaan juist dood door zulk soort moordenaars. We moeten ze uitschakelen voordat er meer slachtoffers-"

"En de mensen die wilden ontsnappen en hier vermoord zijn? Dat meisje op die brancard, na die oefening? Hoe verklaar je dat?! Jullie zijn gek, Jake! Gestoord!"

"Ze begrepen het niet. Als je niet voor het goede doel wil vechten, gebeurt dat."

Hij bleef op een sussende toon praten, wat me nog bozer maakte. 

"Dus jij wil zeggen dat ze het verdienden?!?!"

Vol afschuw spuwde ik de woorden uit. Hij keek me zonder blikken of blozen aan.

"Daar kan ik niet over oordelen. Ik wil alleen zeggen dat je er nu bij hoort, Diana. Je bent nu een van ons. Wat wij doen is goed, geloof me. Echt waar."