The Rewriter

Hoofdstuk 30; even wennen

"Jake!"

Ik keek om me heen, en zag hem nog net om de hoek lopen. Snel rende ik er achteraan.

"J.." Ik sloeg verschrikt mijn hand voor mijn mond toen ik me besefte dat ik die naam helemaal niet meer mocht gebruiken. Met alle macht probeerde ik me te herinneren hoe hij ook al weer heette. Iets met een R, toch? O nee... 

Ik voelde mijn benen trillen. Wat als ik hem nou zojuist had verraden? Wat als ik ons net had verraden? Wat als iemand het heeft gehoord? 

Ik rende naar zijn kamer en gooide de deur open. Hij zat daar, op zijn bed, met zijn mobiel aan zijn oor. Hij legde zijn vinger op zijn lippen en ik knikte.

Oké, paspoort. Waar is dat ding? 

Ik rommelde tussen zijn spullen, en kwam dingen tegen zoals kogels in zijn sokken, een tandenborstelmes en allerlei rare dingetjes. Triomfantelijk griste ik zijn paspoort uit een broekzak en bladerde naar zijn foto.

Raoul Rossini. 

Raoul Rossini.

Raoul Rossini,

"Oké, begrepen. Felice, wat ben je aan het doen?"

Licht geschrokken draaide ik me om.

"Ik, eh.. Ik was je naam vergeten."

Ik liet het paspoort zien, en Jake bromde even afkeurend. Ik bedoel, Raoul.

"Wacht eens, geloof je me soms niet?"

Hij schudde zijn hoofd en trok me op schoot. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en ademde zijn geur in. Ik hou van zijn geur. Het doet me denken aan thuis.

'Ik mis je.' fluisterde hij schor.

Ik snapte meteen wat hij bedoelde. Ik werd deze rolverdeling ook spuugzat. Ik had geen idee hoe de beveiliging hier was-hij waarschijnlijk wel- maar ze zijn vast slim genoeg om in ieder geval in de gangen camera's op te hangen. Hoe dan ook, onszelf zijn zat er voorlopig nog niet in. En zeker niet als stelletje. Geen normale namen, geen normale omgang. Let op elke woord dat je zegt, let op elke beweging die je maakt. 

Ik werd er zo moe van.

Ik voelde Jakes aanwezigheid van alle kanten. Het omarmde me, als een grote Jake-deken. En toch zo ver weg. Niet wij. We spelen een rol, een rol waarbij we heel andere mensen moeten zijn. 

Ik wil mij weer zijn.

Jake drukte een kus op mijn voorhoofd en liet me los. Ik stond snel op en scande de kamer. 

Julie stond in de deuropening, met een grijns op haar gezicht.

"Zo zit het dus."

Achter mijn rug balde ik mijn vuisten, en Jake pakte ze snel vast om me te ontspannen. Ik kon mijn woede nog steeds niet helemaal onder controle houden.

Want ik kon mezelf niet voor de gek houden. Talea's dood stond nog vers in mijn geheugen. In mijn slaap. In.. Jake.

Alles wat me aan die plek herinnert, herinnert me aan haar. 

Ook Jake. Maar Jakes steun had ik nodig. Ik kan niet zonder Jake. Ik wil geen rol meer spelen, ik wil weer ons zijn. Met de Jake zoals ik hem kende.

Ik bleef strak Julie aanstaren. Ik wil dat ze weggaat, en ons alleen laat. Dit gaat haar niks aan.

"Wat is er, Julie?"

Ze grijnsde en ging op het bed tegenover ons zitten. Evans bed.

"Oh, even wat instructies. We moeten over een kwartier naar de leefruimte, waar de paus ons zal ontmoeten. Het is de bedoeling om niks te laten merken," ze keek me even aan als een strenge kleuterjuf, en ik klemde mijn kaken op elkaar. "Dus we schieten géén verdovingspijltje in zijn schouder terwijl hij je een hand geeft."