The Rewriter

Hoofdstuk 20; het ontsnappingsplan deel 2

Ik keek op mijn in de stad gejatte horloge en schoot uit mijn bed. Het was vijf voor twaalf, en ik had geen oog dicht gedaan. Ik had mijn kleren nog aan en kon zo de gang op sluipen.

Op naar de kelders.

Ik kende de route nu wel uit mijn hoofd, dus ik was er zo. Ik gooide het luik open en ging de ladder af. Ik sloot het luik weer, met een hemd er tussen, en liet me op de grond zakken. Ik zag twee zaklampen met mensen eraan vast, en concludeerde dat dat Cindy en Talea moesten zijn.

"Hi" zei ik zacht.

Talea draaide zich om, en glimlachte breed toen ze me zag.

"Je bent gekomen!"

Ze gaf me een korte knuffel, en ik keek nieuwsgierig naar wat Cindy aan het doen was.

"Ik had hier geen uitgang gevonden," zei ik. Ze keek niet op, en bromde wat.

"Er zit hier een put onder, maar er is een cementblok overheen gelegd. Om die weg te halen moet ze laseren."

"Hoe komt ze aan een laser?"

Ze haalde haar schouders op.

"Geen idee."

We wachtten tot Cindy klaar was, en na een tijdje hoorde we gekraak. Geschrokken keek ik op, en ik zag Cindy onschuldig terugkijken.

"Wat heb je gedaan?"

"Gewoon. Het beton stukgemaakt. Nu kunnen we erdoor."

Ik schudde verbijsterd mijn hoofd.

"Ik hoop maar dat ze dat niet gehoord hebben."

Talea wierp me een grimmige lach toe, en daalde af in het zwarte gat. Na een korte aarzeling volgde ik haar.

"Wow, dit doet me zo denken aan Star Wars," zei Cindy. Ik keek om mee heen. Veel gedeeltes waren donker, maar op de plekken waar de zaklampen van Talea en Cindy op schenen zag je kleine stukjes van de omgeving. Er borrelde stinkend spul in de gracht naast ons, dat een bruinige kleur had. Ik deed mijn best om niet over te geven.

"Hoe gaan we onze chips eigenlijk verwijderen?" vroeg ik.

Cindy grinnikte.

"We snijden gewoon onze polsen eraf."

Ik kon er niet om lachen, en Talea gelukkig ook niet.

"We moeten ze deactiveren. Dat kunnen we bijna doen, als we op de grens van het stelsel boven ons zijn."

We liepen nog een stukje verder, waarna Talea en Cindy stil bleven staan. Ik volgde hun voorbeeld. Cindy haalde een apparaatje uit haar zak en scande haar pols ermee. Ze deed ook die van Talea, en uiteindelijk die van mij.

"Ik heb veel onderzoek gedaan naar deze dingen, en een manier gevonden om ze uit te schakelen. Als het goed is kunnen we nu gewoon doorlopen."

Zonder te aarzelen liep ze verder, en na een paar meter draaide ze zich triomfantelijk om.

"Het werkt!" zei ze blij.

Het volgende moment slaakte ze een pijnlijke kreet, en zakte door haar knieën.

Geschrokken deinsde ik terug toen ik Cindy op de grond zag kronkelen, gillend van de pijn. 

"Vermoord me!" krijste ze. "Vermoord me!"

Talea pakte haar voeten vast en sleepte haar een stukje terug. Ze probeerde haar te kalmeren, maar het had geen zin. Cindy werd steeds hysterischer en verging van de pijn. 

"Cindy, rustig. Ik kan-"

"NEE!" gilde ze. Talea probeerde haar rustig te krijgen, maar Cindy's lichaam schokte en haar voet raakte Talea recht in haar maag.

Er kwam een vreemd gekrijs uit mijn keel, en ik dook voorover. Alles leek in slow motion te gaan toen Talea's lichaam naar achteren viel, over de rand. Haar ogen waren wijd open gesperd, en haar gil ging door merg en been. Ze probeerde zich aan de reling vast te grijpen, maar het was al te laat. Zodra ze het bijtende zuur raakte, begon ook haar lichaam te kronkelen, en langzaam brandde haar huid weg. 

Ik keek vol afgrijzen in de ogen van mijn dode zus, die levenloos terug staarde. Haar lichaam dreef weg, richting het donker, om nooit meer daglicht te zien.

Ik had verwacht, dat als ik haar zou zien sterven, ik in zou storten. Ik zou depressief worden, me in mijn kamer opsluiten en huilen tot ik er zelf dood aan zou gaan.

In plaats daarvan voelde ik alleen maar haat. Het voelde alsof mijn hart langzaam bevroor; mijn ogen werden hard, en ik balde mijn vuisten.

Die Cindy had mijn zus vermoord.

Met een kreet van woede draaide ik me om, en sprong bovenop haar kronkelende lichaam. Haar kreten van pijn klonken als overwinningskreten, en ik pakte mijn verstopte dolk uit mijn laars.

Zonder te aarzelen stak ik haar recht door haar hart.

Dankjewel, vormde ze met haar lippen. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle ter krijgen en stond op. 

Zonder om te kijken liep ik weg.

Het 'wat heb ik gedaan'bleef uit. Ik voelde geen spijt, of berouw, niets. Ik voelde alleen die kille leegte in mijn hart, die me tot alles in staat maakte. Het besef dat Talea dood was, was een te harde klap geweest. Ik had al mijn emoties buiten gesloten, en voelde me niets anders dan een moordmachine.

Nu Talea dood is, maakt het toch allemaal niks meer uit.

Ik liep terug naar mijn kamer en ging in mijn bed liggen. Pas tegen de ochtend viel ik in slaap,  omdat ik voortdurend gekweld werd met het beeld van Talea's dood. Hoe ze die schop in haar maag kreeg, hoe ze viel, hoe ze... hoe ze verbrandde. Verdronk. Ik wist niet wat het was geweest.

Ik wist alleen dat ze nu dood was.

Mijn ogen waren nu geopend. Het is waardeloos om hier tegen te vechten. De enige manier om geen pijn te lijden, was om jezelf gewoon volledig uit te schakelen. De echte bevrijding was van je emoties. Niemand zou mij nu ooit nog pijn kunnen doen. Ik zal zo blijven tot ik zelf doodging, en niemand zal me ooit nog kunnen ontdooien. Ik ben ijs. Ik ben koud en bevroren. Niets of niemand kan me nog, raken.

En tot de dag dat ik sterf, zal iedereen die in mijn weg staat boeten voor wat ze Talea hebben aangedaan.

De kans om te ontsnappen was er nooit geweest.

De man grijnsde toen hij op zijn scherm keek. Alles ging precies zoals hij had gehoopt. De dood van haar zus was het laatste duwtje wat ze nodig had gehad om compleet te veranderen. Al haar hoop was nu de grond in geboord, en haar hart was nu zo hard als steen.

Eindelijk had hij de soldaat waar hij op had gewacht.

-------------------

Arme, arme, arme Rose! Ik vind dit stukje echt ontzettend zielig. Ze is veranderd in een gevoelloze moordmachine!

Maar het moest gebeuren. Het hoort in de verhaallijn mensen, het spijt me.

Ik beloof jullie in ieder geval een happy ending.

Dat was het voor vandaag, seeya next chapter!:)