The Rewriter

Hoofdstuk 5; criminele soldaten

Ik stond er blijkbaar net op tijd; iedereen kwam opeens in beweging. Ik keek met open mond toe. Het waren echt een stuk of honderd mensen, allemaal in het zwart, wit of grijs, lopend en kijkend als robots. Met regelmatige stappen liepen ze twee aan twee door de gangen. Ik probeerde de rest bij te benen en struikelde onhandig tussen mensen door.

Ze zeiden er niks van.

Ik kwam naast een meisje terecht die iets ouder dan ik leek. Ze was langer dan ik, en ik moest een beetje omhoog kijken om haar te kunnen bestuderen. Ze had haar honingkleurige haar in een lange steile paardenstaart gebonden. Geen plukje zat verkeerd. Haar extreem lichtblauwe ogen keken strak voor zich uit.

"Weet jij waar we heen gaan?"

Ze reageerde niet, dus ik porde met mijn elleboog tegen haar arm.

"Hé, weet jij wat we gaan doen? Wat is dit? Worden we straks met z'n alleen vergast, ofzo?"

Ze keek even waarschuwend opzij, waarna ze weer straks voor zich uit te kijken. Ik probeerde contact te zoeken met iemand anders, en tikte de jongen voor mij op zijn schouder. Hij keek even om en schudde snel zijn hoofd. Verward keek ik hem aan.

"Kijk uit," mimede hij voorzichtig.

"Hoezo-"

Ik slaakte een kreetje toen ik bij mijn schouder vast werd gepakt en uit de rij getrokken werd. Ik keek recht in het woedende gezicht van de jongen die net nog zat te schreeuwen dat we op moesten staan.

"Waar denk jij mee bezig te zijn?"

Ik keek naar zijn kwade hoofd terwijl ik bedacht wat ik zou antwoorden. Ik kon óf heel gewillig meedoen, óf gewoon vragen wat ik wil vragen.

Zo verstandig als ik ben, koos ik voor de tweede optie. Ik vroeg me af waarom ik überhaupt uit mijn bed gekomen was. Omdat ik bang ben voor zulk soort mensen? Ha, laat me niet lachen.

"Wat is dit, een leger? Ik vraag hier toch niet om?" zei ik verontwaardigd, wat me een klap in mijn gezicht opleverde. Ik keek hem boos aan.

"Ik stel hier de vragen! Zeg op! Ben jij een nieuwe?"

Ik keek hem even niet-begrijpend aan, en toen begreep ik zijn vraag. Ik knikte.

"Oké, kom maar mee dan. We laten je wel even zien wat er gebeurt met mensen zoals jij."

En daar ging mijn overmoedige bui weer. Ik wist weer precies waar ik bang voor was geweest. Ontploffen, of vergiftigd worden misschien.

Ik hoop maar dat hij met 'mensen zoals jij' nieuwelingen bedoelde, geen opstandelingen.

Daar zal ik zo wel achter komen.

Ik werd meegesleurd door de gangen, weg van de stoet mensen. We belandden in een witte kamer, wat op een soort operatiekamer leek. Het rook er een beetje naar gebraden ki[p, ofzo. Een donkere vrouw in een witte jas stond met haar rug naar me toe. Mijn adem stokte toen ik zag wat er op de tafel lag.

Voor de dame in de witte jas lag een lijk. Op een smetteloos witte deken, vol vliegen, maden en andere wezens. Het vlees was hier en daar verkoold en de rotte geur drong mijn neus binnen, waardoor ik bijna moest klokhalzen. Ik zette een stap achteruit, terwijl er allerlei beangstigende gedachten door mijn hoofd raasden. Wie was dit? Wat was er gebeurd? Ontploft? Verbrand? Gingen ze mij ook vermoorden? Levend verbranden? Wat zijn dit voor gestoorde gekken?

"U moet miss Maison zijn. Ik zie dat u al kennis gemaakt heeft met Steven hier?"

Er kwam een piepend geluidje uit mijn keel toen de vrouw naar het lijk wees, Ik kon niet meer helder denken. Maison, dat was ik toch? Mijn nieuwe naam? Ik probeerde met alle macht niet naar het lijk te kijken. Wat ging er met me gebeuren? Was de naam van dat lijk serieus Steven?

"Weet u wat er gebeurd is met Steven, miss Maison?" vroeg de vrouw, totaal niet onder de indruk.

Ik schudde mijn hoofd.

Nu gaat het gebeuren. Nu gaat ze me vermoorden.

"Steven hier is geëlektrocuteerd door het hek rondom dit gebouw tijdens een ontsnappingspoging. Hij vond het leuk om.. Hoe zal ik het zeggen.. Opstandig te zijn. U wilt toch niet zo eindigen, miss Maison?"

Ik schudde mijn hoofd. Nee, nee. Absoluut niet.

"Pardon?"

"Nee, dat wil ik liever niet."

"Dat dacht ik al."

Hoe kan een vrouw die nog dertig moet worden zo wreed zijn?

"Je kan gaan."

De jongen leidde me mee de gangen door, met een zelfvoldane grijns op zijn lippen.

Ik had geen zin om er tegenin te gaan.

We gingen een verdieping lager, en kwamen terecht in een enorme zaal. Overal waar ik keek zag ik mensen die aan het trainen waren. Vechttechnieken, renoefeningen, klimwanden.. Noem het en iemand was er mee bezig. Aan de andere kant van de zaal stond een fragiel chinees meisje in te boksen op een boksbal. Hoe hard ze ook haar best deed, de bal bewoog nauwelijks. Haar kleren waren door het zweet aan haar lichaam vastgeplakt. Er stond een ouder meisje naast, commentaar te geven ofzo. Ik kreeg enorm medelijden met het meisje.

Zou ze zo hevig boksen omdat ze weet van de lijken? Ik wed dat Steven niet de enige was. Werd iedereen hier opgejut door angst?

"Ik breng je naar je persoonlijke trainer."

Ik trok een grimas. Persoonlijke trainer, ammehoela. Dit zag er wel wat heftiger uit dan een fitnessprogramma.

Mijn hart maakte een sprongetje toen ik zag dat we naar Jake liepen. Ik wil hem net aantikken als de jongen zijn hoofd schud. Hij wijst naar het meisje met het honingblonde haar, waar ik eerder naast had gelopen. Ze is druk bezig met gewichtheffen. Ik knik teleurgesteld.

"Hallo, Diana. Ik ben Synne, je persoonlijke trainer. Ik ga je leren hoe we een echte soldaat van je maken."

Ze kneep me bemoedigend in mijn arm.

"Hier kunnen we namelijk niet zo veel mee."

"Hoezo dan? Wat is dit dan allemaal?"

Ze schud haar hoofd.

"Later."

Terwijl ze de oefening uitlegt, draait Jake zich onopvallend naar me om.

"Hé, gaat het? Je ziet lijkbleek."

Lijkbleek.

Ik slikte en trok mijn mondhoeken omhoog.

"Alles oké," zei ik. Hij keek me even ongelovig aan, en draaide zich weer om. Ik concentreerde me op de oefening.

Ik werkte me helemaal in het zweet, met het beeld van Steven op mijn netvlies. Ik kon nog steeds niet geloven dat ze daar toe in staat waren. Ze doen zich hier voor als een leger, maar het zijn eerder criminelen.

Criminele soldaten.

Hijgend laat ik me op de grond zakken, terwijl ik het beeld van Steven uit mijn hoofd probeer te krijgen.

---------------------------------------------

Ik was zo blij toen ik de nieuwe votes zag, echt ontzettend bedankt! Ik kon jullie niet laten zitten met die vier hoofdstukjes, dus hier een nieuwe:)