Ga je nog eten?" vroeg hij, en hij keek me voor het eerst echt aan. Ik schrok van de blik in zijn ogen. Zijn grijze ogen staren leeg de ruimte in, alsof.. Alsof.. Ik weet niet, het lijkt wel de blik die ik zag bij.. Al die mensen. Mijn ex-vriendjes...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
^new look^
"Dat is onmogelijk. je kan de paus niet vermoorden."
De woorden hadden mijn mond verlaten voordat ik ze in kon slikken, en Jake kneep nerveus in mijn hand.
The Rewriter lachte.
"Je zou ondertussen toch moeten weten dat niets onmogelijk is. Als ik denk dat het kan, is dat zo."
Hij zie het op een luchtige toon, maar zijn woorden waren alles behalve luchtig. Het was een stille hint. dat ik niet te ver moest gaan. Ik voelde het.
En ik negeerde het.
"Hoezo kunnen we in het paleis blijven?"
Als antwoord floepte er weer een scherm aan. De paus kwam in beeld, en zo te zien hield hij een toespraak.
"...En om de jongeren in ons land een warm hart toe te dragen, heb ik besloten om vijftien willekeurige jongeren tussen de achttien en veertien twee maanden in mijn paleis te laten verblijven, waar ik zelf dan ook zal zijn."
De mensen juichten, en het scherm ging weer uit. Jake keek me geschrokken aan.
"Dit is de ideale kans." zei hij geschokt.
"Waarom?" vroeg ik. "Waarom moet hij dood?"
"O, daar heb ik zo mijn redenen voor."
Ik schudde verbijsterd mijn hoofd.
"Wel toevallig dat hij zo opeens op dat idee kwam." Jakes stem sneed door de ruimte, en ik keek hem verbaasd aan. Daar had ik zelf nog helemaal niet aan gedacht.
"Ja, inderdaad. Heel toevallig, hè, Jake? Ga nu maar zorgen dat jullie een make-over krijgen. Jullie moeten er onherkenbaar uitzien. Vooral Diana."
Jake draaide zich om en trok me mee. Ergens in een gang stopte hij en pakte mijn schouders vast.
"Dit is het."
"Hè? Wat bedoel je?" Ik was verward door zijn directheid, en kon hem niet helemaal volgen. Zijn grijsblauwe ogen keken mij doordringend aan.
"Heb je je nooit afgevraagd waarom hij mensen zoals wij ontvoerde, jarenlang, om te trainen als moordenaars? Dit is het, Rose. Dit is waar hij al die tijd all op heeft gewacht. Hij moet het idee zelf hebben voorgesteld aan de paus. Dit is geen toeval, Rose. Toeval bestaat niet. The Rewriter wacht al jaren op een dode paus, en ik kan maar één reden bedenken."
Mijn ogen werden groot toen ik me besefte waar hij aan dacht.
Macht.
"Je bedoelt toch niet-"
"Jawel. Dat is precies wat ik bedoel." Hij zuchtte, en liet me los. "Ik heb het me jaren afgevraagd, Rose. Dit moet het zijn."
Ik keek naar zijn ogen, die ik altijd al had kunnen lezen.
Ik zag angst.
"Je bent bang."
"We hebben heel veel geluk gehad. Ik weet niet of we zoiets overleven. Besef je wel..." zijn adem stokte. "Ik wil jou niet verliezen."
Voordat hij verder zou praten, of zou breken, drukte ik mijn lippen op de zijne.
Een explosie van emoties barstte los vanbinnen toen Jake me dichter tegen zich aan trok. Ik voelde zijn angst, zijn verdriet en zijn liefde. Ik besefte me hoeveel geluk ik met hem had, en besloot dat ik hem nooit meer mocht laten gaan.
Ik hou van hem.
Pas na een hele tijd lieten we elkaar los.
"Alles komt goed," zei ik ademloos. "Dat beloof ik je."
Jake lachte naar me, en ik voelde de vlinders in mijn buik weer opstuiven.
"Weet ik. Laten we ons nu maar gaan optutten."
Het viel me zwaar om naar de kamer te gaan waar ik mijn mak-over kreeg. Vroeger zat Talea daar, maar nu is haar plaats vervangen door een meisje van haar leeftijd. Ze zag er uit als een zware gothic, maar ik heb geen idee of ze in het echt ook zo was. In de hele tijd dat ik er was zei ze geen woord tegen me.
De ruimte voelde vreemd leeg zonder Talea.
"Zo. Klaar."
Het was het eerste wat ze tegen me had gezegd. Ze had een schorre stem, alsof ze had gerookt. Ze draaide mijn stoel om en ik keek in de spiegel.
Ik kon mezelf nier meer terug herkennen.
Ik had groene kleurlenzen in, en mijn haar was lichtbruin gekleurd. Eerst had het puntig alle kanten op gestaan, en nu waren het golvende laagjes. Blijkbaar was mijn haar niet zo kort geweest als dat het eruit had gezien. Mijn zilveren knopje was gelukkig uit mijn oor. Ik had echt een hekel aan dat ding.
Mijn haar en ogen, dat is één ding. Maar dat was dan ook niet enige.
Mijn wenkbrauwen waren zo bijgewerkt dat er bijna niets meer van over was, en ergens leek mijn gezichtsvorm ook wel veranderd. Ik had geen idee hoe ze dat had gedaan.
Ik moest in een pasfotohokje gaan staan, en er werd een foto gemaakt. Daarna mocht ik terug naar mijn kamer, en ik ging Jake zoeken.
Toen ik hem zak, was ik letterlijk in shock.
"Wow, je lijkt echt stukken jonger!"
Hij knikte bedroefd.
"Dat is ook de bedoeling."
Zijn ogen waren bruin, en ze zagen er heel vriendelijk en betrouwbaar uit. Zijn haar was donkerblond, net geen bruin, zoals ze eerst waren. Hij was opeens een stuk.. jongensachtiger.
"Ongelooflijk dat ze dit met mensen kunnen doen."
"Hm-hm."
"Ga je mee naar mijn kamer? Wachten tot we onze nieuwe paspoorten hebben?"
"Hm."
Wauw, hij was echt niet meer spraakzaam. Ik haalde mijn schouders op en sleurde hem mee naar mijn kamer.
"Oké, ga op mijn bed zitten."
Gehoorzaam ging hij zitten, en ik ging tegenover hem staan.
"We hebben een plan van aanpak nodig."
"Dat krijgen we heus wel."
"Nee, ik bedoel, ons plan van aanpak. Ik weet dat hij ons nu kan horen, maar die man geeft geen zier om ons. We zouden zo dood kunnen gaan. We zijn straks twee maanden in de echte wereld, en misschien komt er wel een kans om-"
"Je vergeet deze dingen," onderbrak Jake me, en hij tikte op zijn pols.
Ik zuchtte, en ging naast hem zitten.
"Nou, je denkt in ieder geval al mee. Dat is al iets."
"Hé," Jake sloeg zijn arm om me heen. "We verzinnen wel wat."
Ik zuchtte.
"Oké. Zullen we nu maar gaan kijken of die paspoorten klaar zijn? Ik wil wel weten wie ik nu ben."
------------------
Ik heb eindelijk dit hoofdstuk af.
Ik heb een beetje veel aan mijn hoofd momenteel, maar goed. Hier is ie dan, laatste hoofdstuk van dit weekend. Ik hoop dat ie leuk was!
