The Rewriter

Hoofdstuk 21; knock-out

"Diana?"

Gewoon negeren.

"Rose?"

Nijdig gooide ik nog een mes, die recht in het hoofd van de oefenpop terecht kwam. Toen ik een nieuwe wou pakken, werd ik met een stevige greep tegengehouden.

"Laat me los," gromde ik. "Ik snij je zo de keel door."

Met een bezorgde frons op zijn voorhoofd probeerde Jake mijn blik te vangen. Ik keek emotieloos terug, en pakte met mijn vrije hand een ander mes.

"Ik meen het."

"Rose.. Wat is er toch met je? Ik.. Jij.. Ik kan je helpen, ik-"

"Denk je dat jij me kan helpen?" ik lachte schamper. "Sure. Zoek het maar uit."

Er verscheen een gefrustreerde blik op zijn gezicht, en hij sloeg zijn armen over elkaar.

"Best. Wees maar boos. Als je maar weet dat dit niets oplost."

Vol frustratie gooide ik het volgende mes. Ik kon het gewoon niet verdagen. Hij begreep het gewoon  niet, maar ik kon het hem niet vertellen. Ik kon het niet over mijn lippen krijgen, hoe Talea... Ik zie het beeld nog elke keer voor me. Geschokt vliegt ze achterover, haar ogen wijd open gesperd. Ik zie hoe het zuur haar lichaam binnenstroomt...

Ik pakte het laatste mes en gooide het keihard weg. Het belandde helemaal aan de andere kant van de zaal, ver van de oefenpop. Met een boos gezicht loop ik weg om de messen te gaan halen.

"Rose.."

Ik voelde mijn ogen prikken, en ik rukte snel een mes uit de pop.

"Ik wil het niet horen." 

Mijn stem brak, en ik liep snel naar het mes dat misgegaan was. Helaas volgde Jake me. 

Ik had het hem niet vertelt. Ik had niks gezegd over- over de ontsnapping. Ik.. Elke keer als hij iets tegen me zegt, voel ik de pijn. Het voelt alsof dat zuur dat Talea heeft vermoord, elke seconde erger door mijn aderen stroomt. Ik wil er niet aan denken. Ik kan het niet. Het is te veel.

Ik wil het hem wel vertellen, maar ik denk dat ik het nooit uit zou kunnen spreken. Het zou alles alleen nog maar erger maken.

Jake legde zijn hand op mijn arm, en ik schudde hem weg.

"Rot op."

Ik zag de pijn in zijn ogen toen hij zijn hand terugtrok, maar ik negeerde het.

Ik had nog veel, veel meer pijn.

Langzaam liep hij weg, en ik keek keek niet om. Hij was weggegaan. Terwijl ik zijn steun  eigenlijk keihard nodig had.

Ik balde mijn vuisten. Hij zou het nooit kunnen begrijpen. Niemand begreep me. Niemand zou ooit mijn pijn kunnen begrijpen. Nooit.

Ik liep met grote passen naar het boksonderdeel. Ik was er nog nooit geweest, maar ik had wel zin om ergens op los te rammen. Ik keek rond, en zag dat de boksring vrij was. Er stond een jongen aan de kant, die zijn bescherming net aantrok.

Perfect.

Ik liep naar de jongen toe en tikte hem op zijn schouder. Hij keek verward op, en toen hij mij zag grijnsde hij gemeen.

"Jij."

Ik vroeg me af waar ik hem van kende. Die grote kop, gemilimeterde haar.. Ik zou hem wel onthouden.

Wacht.

Er schoot een herinnering door mijn hoofd. Een bebloed lijk op de grond, twee woedende jongens.