The Rewriter

Hoofdstuk 25; de geteste

Ach, wie hou ik ook voor de gek.

Joyce keek me verwachtingsvol aan, en ik bedacht me dat ik moest liegen. Ik moest met een goed verhaal komen, en wel nu meteen, als ik nog wil blijven leven. Wil ik dat? Ja. Ik kom hier echt wel weg.

Ik zuchtte, en liet mijn schouders hangen, alsof ik alles ging vertellen.

"Ik.. Er was een schuld. Een feestje, drugs.."

Ik dacht even na, alsof ik de details probeerde op te halen. Alles was natuurlijk een beetje wazig.

Ik schudde bedroeft met mijn hoofd.

"Er was een jongen. Hij bood ze me aan, ik kon later betalen." Ik haalde mijn schouders op. "Maar ik heb helemaal geen geld." 

"Hoe hadden jullie contact?"

"Hij.. Ik dacht dat het allemaal voorbij was, maar hij had me gevonden. Toen ik naar de bus liep, na school." Ik kromp ineen, alsof ik het niet fijn vond om aan de gebeurtenis terug te denken. "Ik zou dood gaan als ik het niet deed. Het wapen zou al op het dak staan, ik kreeg een prepaid telefoon met instructies."

"Hoe zag hij eruit?"

"Donkerbruin haar, grijsblauwe ogen. Niet veel ouder dan ik."

Sorry, Jake. Ik had een beschrijving nodig.

"En waarom moest je juist dat meisje vermoorden?"

"Ik weet het niet. Misschien had zij ook schulden?"

Ik hoopte maar dat ik zo dom en onwetend mogelijk over zou komen. Ze zouden denken dat ze niet veel aan me zouden hebben.

"Heb je vaker drugs gebruikt?"

Ik schudde mijn hoofd. 

"Dit was mijn eerste keer."

Ze hield haar hoofd schuin, alsof ze probeerde te zien of ik loog of niet. Ik keek terug alsof ik me helemaal had overgegeven. Alsof er niets meer van mijn eerdere houding over was.

Ze moesten is weten. Vanbinnen vocht ik meer dan ooit.

"Oké. Bedankt, Diana. We zullen je later weer spreken voor een compositietekening."

De agenten liepen weg en lieten mij alleen achter. Ik wist dat ik niet echt alleen was, maar dit was misschien mijn enige kans.

Met zogenaamd trillende handen reikte ik naar het glas water dat voor me stond. Met mijn handpalm gooide ik hem om, en ik stond snel op om hem op te pakken.

Ik pakte mijn stoel en gooide hem met alle kracht die ik in me had door het raam.

Voordat mensen de tijd hadden om geschokt te reageren, sprong ik erachteraan. Het glas liet wonden achter over mijn hele lichaam. Het boeide me niet, ik begon keihard te rennen om hier weg te komen.

De blik op het gezicht van de vrouw bij de politiebalie was onbetaalbaar toen ik langs sprintte. 

Binnen een paar seconden stond ik buiten, en ik stapte gelijk in de auto die met piepende banden voor me tot stilstand kwam. Met een verbijsterde blik keek ik naar de persoon die achter het stuur zat, die ik net nog bewusteloos had willen slaan. 

"Hey, Rose. Ik dacht, misschien heb je wat hulp nodig."

"Jake! Hoe, wat-" Shit, het lukte me niet om uit mijn woorden te komen, "Hoe wist je dat je hier moest zijn?"

Hij lachte nerveus.

"Eerlijk gezegd was ik al bijna van plan geweest zelf naar binnen te gaan. Toen ik je naar buiten zag rennen.." hij schudde lacht zijn hoofd, en hij slaakte een trillerige zucht.