The Rewriter

Hoofdstuk 8; verandering

Ik stond voor de spiegel in mijn kleine badkamer. Mijn rode neus en gezwollen ogen lieten duidelijk zien hoe ik de nacht had doorgebracht. Sinds een stortvloed aan nachtmerries had ik niet meer kunnen slapen. Hoewel ik dat eerst ook had gehad, leken ze nu veel heftiger aan te komen. Ik had geluk dat ik vandaag niet hoefde te trainen; ik moest me vanmiddag pas melden. Ik had net zo goed kunnen uitslapen. 

Maar dat kon ik niet.

Mijn spiegelbeeld staarde me treurig aan. Mijn zwarte haar-dat eerst mooi goudblond was geweest- zat verwilderd op mijn hoofd, en mijn lichaam was magerder maar toch sterker dan eerst. Ik leek helemaal niet meer op mezelf. Niet dat een kapsel en een veranderde lichaamsbouw zo veel verschil maakte. Nee. Ík was veranderd. Dat zorgeloze meisje, dat nog kon zeuren om een snee in haar vinger, was verdwenen. Mijn training had ervoor gezorgd dat ik rechter op stond, maar nog nooit eerder hadden mijn schouders zo gehangen. De huid onder mijn ogen was blauw, en mijn nagels waren nog steeds niet helemaal genezen van mijn eerste dagen hier. Ik schoof mijn hemdje opzij. Er verscheen en grote blauwe plek. Ik denk dat ik die heb opgelopen tijdens de één op één gevechten.

Je kon precies aan me zien hoe ik me vanbinnen voelde.

Een wrak.

En ik was mijn enige steun hier zojuist kwijtgeraakt.

Er schoot een pijnstoot door mijn lijf toen ik aan Jake dacht. Ik kon me niet voorstellen dat hij echt alleen maar zo tegen me had gedaan omdat het moest. Ik had me nog nooit zó verraden gevoeld. Ook al was de band die we als vrienden hadden broos, ik had me radeloos gevoeld toen ik hier kwam. Ik dacht dat hij me steun gaf.

Mijn hand ging naar mijn lippen. Gister had hij daar een voorzichtige kus op gedrukt. Alsof ik breekbaar was. Alsof.. hij om me gaf.

Ik stelde me voor hoe hij als Ryan moest zijn. Lief, beschermend en met een ironisch gevoel voor humor. Ja, hij was leuk. En als het een echte kus was geweest, had ik er absoluut geen problemen mee gehad. Misschien had ik hem dan wel geaccepteerd als meer dan vrienden. Zo eenvoudig zou het op school wel zijn gegaan, in mijn situatie. Maar hier is niks eenvoudig. Misschien moest hij het wel doen om me uit balans te brengen. Te zorgen dat ik een slaafje bleef, opgesloten in een ondergronds stelsel, waar ik volledig onderworpen was aan de machthebber.

Zodat ik de missie van the Rewriter niet zou laten mislukken. 

Hoe hij zichzelf had genoemd, was eigenlijk best toepasselijk. Ik was totaal afgesneden van mijn vroegere wereld, en had een nieuw leven moeten beginnen. Onder een nieuwe naam. Een nieuw uiterlijk.

Hij had me zelfs vanbinnen veranderd.

En dat zinde me helemaal niet.

Ik wil niet naar iemand anders pijpen dansen. Ik wil mijn eigen wil niet opgeven. Ik voel me ontzettend gebruikt, en daar kon ik absoluut niet tegen. 

Ik wou niet veranderd worden. Ik wou mezelf zijn, met mijn eigen keuzes. Nog nooit had ik me beseft hoeveel mijn vrijheid altijd voor me had betekend. Waarom zou ik ook?

Ik balde mijn vuisten. Ik pikte dit niet meer. Dat Ryan was veranderd in Jake, betekende niet dat Rose moest veranderen in Diana. Ik blijf ik. Ik ga ontsnappen aan dit leven, en weer terug naar hoe het was. Koste wat het kost.

Dat betekende dat ik eerst zou moeten doen alsof ik helemaal lam geworden was. Ja, dat was de oplossing. Ik zou me voordoen als een gebroken meisje, dat klakkeloos alle orders opvolgde. En als er een moment zal komen om te ontsnappen, zal ik er klaar voor zijn. 

Als ik straks deze deuren uitstap, ga ik die missie zo goed mogelijk uitvoeren. Ik ga doen alsof Jake me helemaal had overgehaald. Alsof ik alle hoop opgegeven had.

Opeens flitste de gedachte aan Talea door mijn hoofd. Wat als zij de moed al wel had opgegeven?

Of.. Dat het moment om te ontsnappen nooit gekomen was?

Nee. Hoe klein de mogelijkheid ook zal zijn, ik zal hem met beide handen aangrijpen. En Talea gaat met me mee. Ik ga uitzoeken in welke cel ze zit, en ik ga haar overhalen. We gaan hier samen weg.

Ik liep naar de deur en scande mijn pols. Gelukkig ging de deur open. Ik had toestemming om hier weg te gaan.

Toen ik door de gangen liep, keek ik in zoveel mogelijk kamers om te kijken of ik mijn zus ergens zag. Natuurlijk niet. maar ach, het was te proberen.

Ik zag Synne wel rondlopen, en ik ging haar achterna. Zij zou vast wel weten waar ik heen moest. Toen ik bijna bij haar was, voelde ik een tikje op mijn schouder.

"Diana."

Mijn hele lichaam bevroor, en ik voelde mijn gekwetste gevoelens naar boven komen. Nee, ik zou niet hoeven doen alsof ik gebroken was. Het verraad van deze jongen was genoeg om me eraan te herinneren hoe harteloos iedereen hier kon zijn.

Ik draaide me langzaam om, en keek recht in de ogen van Jake.

"Wat?" snauwde ik. Hij kromp niet in elkaar of zoiets, hij bleef me gewoon aankijken.

Klootzak.

"Ik moet je voorbereiden op je missie. Kom maar mee."

Hij draaide zich om en ik liep achter hem aan. Fijn. Ik weet niet of the Rewriter zich met iedereen bemoeit, maar dit heeft hij vast expres gedaan. Hij houdt de nieuwelingen vast extra goed in de gaten.

We liepen naar een wapenkamer, waar een soldaat-achtig mannetje op ons zat te wachten. Ik wist wat voor types dat waren. Het was er net zo eentje als die ene die ons altijd wakker schreeuwt. Ze waren hier al lang en geheel vrijwillig. Ze waren er heilig van overtuigd dat ze streden voor het goede doel.

Ongelooflijk dat je daar in kon trappen.

"Hé, Jake. Goed om je te zien, man."

Hij hief zijn hand op, maar Jake sloeg er niet tegen aan. Dat integreerde me wel een beetje. Het voelde goed om te weten dat Jake niet vrolijk was. Misschien voelde hij zich wel schuldig.

Wacht. Wat? Dat klonk wel heel.. moordlustig.

Ach ja, dat had hij verdient.

De man had door dat Jake zijn high-five niet zou beantwoorden, dus maakte hij maar een soort zwaai-gebaar van, die eindigde met ongemakkelijk krabben in zijn nek. Snel richtte hij zijn aandacht op iets anders.

En dat 'iets anders,' dat was ik natuurlijk.

Fijn.

"Ah, jij moet Diana zijn. Ik ben Kaj. Ik zal met een oortje je missie volgen, vannacht."

Wacht. 

Vannacht?

--------------------------------

Oehh, Rose wordt opstandig. Heerlijk, dit. En ze gaat op missie! Wat zou ze moeten doen? Ik ben benieuwd! 

O, nee, wacht. Dat ben ik niet. Ik weet het namelijk al. :p

Waar ik wel benieuwd naar ben, is naar wat jullie er van vinden. Ik ben wel trots op deze lap tekst. Eigenlijk had ik helemaal niet gepland om nog een hoofdstuk te schrijven, maar ik had even niks te doen. Nou ja, geluk voor jullie. Doeiii!!!