His Mortal Enemy

23

Finally, after a few minutes of suffocating silence between them, nagkalakas nang loob din siyang lumapit dito and sit beside her. He cleared his throat upang alisin ang bara doon na sanhi nang kanyang nerbyos. They need to talk. Kahit na bugbugin siya nito ay hinding-hindi siya aalis. Kailangan nilang dalawa na magusap. Kailangan niyang makasama ang kanyang mga anak. Ang kanyang magina. 

''I'm sorry..'' was all he could say. Wala siyang maisip na magandang paliwanag kung bakit siya naging duwag. Kung bakit siya umalis at ewan itong magisa sa oras na kinailangan siya nito. 

''Bakit ka bumalik?'' maya-maya ay tanong nito sa kanya. Her voice is not as cold as before at hindi na rin ito nakasigaw. He somehoe feel a little hope.

''I was scared. I was afraid. I didn't know what to do. Hindi pa ako handa noon. Hindi ko alam paano maging ama. Kaya umalis ako and left you alone sa halip na dapat samahan ka. I was a selfish bastard who only thinks of himself. Amanda, i'm sorry.'' sa halip ay sagot niya dito. Hindi rin niya nagawang itago ang panginginig nang boses dahil sa emosyon. Nahihiya siya sa ginawa nya. If only he could bring the past, hinding-hindi niya iiwan ito.

''Bakit ka bumalik? Bakit ngayon kung kailan maayos na ako.. kung kailan maayos na ang lahat. Kung kailan handa na ako at tanggap ko nang maging dalagang ina, bakit ka nagpakita? Bakit ka nanggugulo uli?'' may diin ang pagkabigkas nito sa bawat salita. 

''Bumalik ako because i am a father. I want to be a father to my kids. Dahil gusto kong itama ang maling ginawa ko.'' He understand her anger towards him but it will not stop him from pursuing what he wants. It will not stop him from giving  his children a family that they deserve.

''Hindi na kailangan. Kaya namin nang mga anak mo na wala ka.'' 

''Kaya mo nga siguro na ikaw lang pero hindi ko hahayaan at hindi ko ipapahintulot.'' he said firmly that earn him a look that could kill him in an instant. Pero hindi siya nagpasindak sa tingin nito. Maduling na ito nang kakatapon nito nang nakakamatay na tingin sa kanya pero hindi niya hahayaang lumaki nang walang ama ang mga anak niya.

''Bakit ba ang kulit mo?! May sayad ka ba sa utak at di ka nakakaintindi?'' 

Kanina pa siya talagang naiinis sa lalaking ito, eh. Noon namang sinabi nitong ayaw nitong maging tatay sa mga anak nya, hindi naman siya namilit ah. Hinayaan niya ito. Bakit ngayon ayaw siya nitong tantanan? Ano bang problema nito sa buhay?

''Tawagin mo na ako nang kung ano-ano, hindi mo pa rin ako mapapasunod sa gusto mo. Magiging parte ako nang buhay mo at nang mga anak ko sa ayaw at gusto mo.'' determinado nitong wika. Ilang segundo muna niya itong tinitigan bago siya nagsalita uli habang nakatingin sa mga mata nito nang deretso.

''Hanggang kailan ka magiging parte nang buhay namin? Hanggang saan yang tapang na naipon mo dyan sa dibdib mo na harapin ang responsibilidad nang pagiging ama? Isang buwan? Lima? Isang taon? Kung wala pang nakakapagsabi sa'yo, habang buhay ang pagiging magulang sa anak at hindi kung kailan ka lang nagkalakas loob. Paano kung magkaproblema? Aalis ka uli? Wag ka nalang magsayang nang oras. Naglolokohan lang tayo. Wag kang magalala, ipapakilala kita sa mga anak ko.'' tuloy-tuloy na wika nito.

''Magiging tatay ako nang mga anak ko hanggang sa mamatay ako. Gagampanan ko ang responsibilidad na iyon sa kanila habang-buhay at wala akong balik umalis uli. Come high tide or low tide, i will be there. I will never make the same mistake again. Oo, inaamin ko, hanggang ngayon natatakot ako. Natatakot pa rin ako dahil hindi ko alam kung mapapalaki ko ba sila nang maayos. Kung maibibigay ko ba sa kanila ang lahat nang mga pangangailangan nila. Kung magiging mabuting ama ba ako sa kanila. I still have doubt kung kakayanin ko ba. Kung handa na ba ako. But to hell with worries, doubt and fear. I am a father and that i will be to my children. To our children. I have a lifetime to learn to be a good father to them. Kakayanin ko kahit gaano pa kahirap.'' wika niya dito. He saw how her face changes from different emotions from all his confession. Wala naman sigurong masama kung aminin niya ditong natatakot pa rin siya. That his still in doubt about himself kung kya na ba nya.

''Sa tingin mo ba, ako hindi natatakot? Sa tingin mo ba wala din akong doubts na baka di ko kayanin? Na baka hindi ako maging mabuting ina sa kanila? Hindi lang ikaw ang natakot, Ernest.'' saad nito habang pinapalis ang luhang pumatak sa pisngi nito. And before he could think, kusang kumilos ang katawan niya at niyakap ito. 

He heard her sob on his chest habang siya naman ay hinagod-hagod ang likod nito while trying so hard not conceal his flood of emotions.

''Alam mo bang ilang buwan akong pinagchismisan sa buong hacienda? Kung ilang buwan akong hindi kinausap ni tatay sa sama nang loob niya sa akin? Kung ilang beses na kahit mas gusto kung matulog ay pipilitin ko pa ring bumangon dahil kailangan ko kumita nang pera pambili nang mga gamit nang mga anak mo? Alam mo ba kung ilang beses kong hiniling na sana pinanindigan mo ako. Na sana kasama kita sa tuwing pumupunta ako sa clinic sa bayan? Na may humahagod sa likod ko sa tuwing nasusuka ako. Pero wala ka. Wala ka noong mga panahong gusto kung maglaho sa kahihiyang dinala ko sa pamilya ko. Wala ka eh.. wala ka noong tinanong ako kung nasaan ang tatay nang mga anak ko. Wala ka no--'' 

He couldn't bear it anymore. It tears him apart hearing everything. Iniangat niya ang mukha upang magtagpo ang kanilang mga mata. He didn't bother hiding his tears.

''Hinding-hindi na mangyayari uli 'yon. Tahan na.. nandito na ako. Sasamahan na kita mula ngayon. Wag ka nang umiyak.'' wika niya as he planted feather light kisses to her lips.