Siyah Kuğu

15. BÖLÜM "Benim Sahnem"

Önceki bölümden...

İçeriye dalan bir kaç doktor kollarımdan tutuyordu. "Sakinleştiriciyi hazırlayın!"

"Ben yanındayım güzelim." Cenker kulağıma fısıldadı.

Bir yoğun bakım odasıydı. Alışık olduklarımdandı. Kafamı cama çevirdim. Emir endişeli gözlerle bana bakıyordu. Elleri camın üzerindeydi. Ona baktığımda bana gülümsedi. Ben ise başımı diğer tarafa çevirdim. Onun beni ağlatmasını hala unutmamıştım. O kızla olan görüntüsü hala gözlerimin önündeydi.

Gözlerimi bir kaç kere kırpıştırdım. Sol tarafa baktığımda ise... Gülce vardı.

Benim bir tanecik arkadaşım.

''Beni görmek istemişsin kızım.'' kızım.

Kızım!

Benim kızım.

Onun kızı.

''Doğu?'' cevap vermedi bana. Elimden tutup beni odadan çıkardı. ''Babam, Cenker, diğerleri nerede?''

''Beni takip et.''

''Sen... çok güçlüsün.'' tekrar fısıldadı. ''Ve çok masum...'' hafifçe sallanıyorduk. ''çok asil...'' İstanbul'un önünde dans ediyorduk. Doğu ve ben, birlikteydik. ''Seni herkes hak etmiyor. Farklısın.''

''Beni tanımıyorsun.''

''Görebilene çok güzelsin Miraç.'' Eli hala elimdeydi. ''Gözlerinin içine bakamıyor olsam da, elini tutarak söylediklerimi bir gün karşına çıkıp da söyleyeceğim.''

Gözlerimi açtım. Duvara dönük olan yüzümü sessizce kapıya çevirdim. Baş ucumda oturan Doğu'ya baktım. Tek eli saçlarının arasında, yüzü yere eğikti.

Diğer eli ise benim elimde...

İyi okumalar...

"Yavaş, dikkat et. Nasıl hissediyorsun? Bir yerin ağrıyor mu?"

"İyiyim Gülce. Başım dönüyor sadece." geçen dört günün üzerinden doktorum beni taburcu etmeye karar vermişti. Dört gün önceki gördüğüm rüyadan sonra, gözlerimi tekrar kapatıp Doğu'nun yanımdan gitmesini beklemiştim. Kulağıma "Kendine dikkat et." diyip odadan çıkmıştı. Ve o günden sonra onu hastanede görememiştim.

Sonra ki gün Gülce'yle konuşmuştum. Babası onu yatılı okula kayıt ettirmişti. Anlattığına göre onu benim telefonumdan Emir aramış, haber vermiş. O da hemen hastaneye gelmişti. Ama sonuç olarak Gülce artık buradaydı. Benim yanımdaydı. Eskisi gibi.

Emirle ise neredeyse hiç konuşmamıştım. Konuşsak bile ona ters cevaplar vermiştim. O birkaç kez neler olduğunu sorsa da cevaplamamıştım.

Cenker ve babam hastane de olduğum süre içinde sürekli yanımda, sürekli benimleydiler. Neye ihtiyacım olursa yapmışlardı. Cenker beni çok önemsiyordu. Kardeşi olduğunu öğrendikten sonra bir ağabey olmayı öğrenmeye çalışıyor gibiydi.

Önceki gün Babam Dilan'ın üzerine yürümüştü. Onun yüzünden olduğunu söyleyip, ona bağırmıştı. Dilan hiçbir cevap vermemişti. Ardından Emir onu buradan götürmüştü.

Ben ise... İyi olmalıydım. Başım iyileşmişti. Onun dışında iyi miydim? Sanırım...

"Hazır mısınız kızlar?" Cenker içeriye girdi. Gülce yüzünü ona çevirip, gülümsedi.