Οι Μαχητές Του Έρωτα (Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 29

Λυδία

Πως μπόρεσα να πω πάλι ψέματα; Πως!; Αυτή είμαι; Μία ψευτρα; Τόσο αξιζω; Να λέω ψέματα και να κρυβομαι; Να κοροϊδεύω τον Ιάσονα μπροστά στα μάτια του; Τον αγαπάω και φοβάμαι τόσο πολύ να του μιλήσω... Νομίζω πως θα τον χάσω. Και δεν θέλω. Τον χρειάζομαι στη ζωή μου. Με επηρεάζει. Είναι ο ήλιος μου τη μέρα να με φωτίζει και το φεγγάρι μου τη νύχτα να με καθοδηγεί μέσα στο σκοτάδι. Σπαραζω στη σκέψη ότι θα φύγει μακριά.. Τον πόνο τον ένιωσα... Είδε τη δαγκωνια και θύμωσε. Κατάλαβε ότι του είπα ψέματα.. Φυσιολογικό να θυμώσει.. Κι εγώ στη θέση του αυτό θα έκανα..

Με κλείδωσε στο αυτοκίνητο και απαίτησε την αλήθεια.. Κι εγώ είπα πάλι ψέματα! ΠΑΛΙ! Τι θα κάνω θεέ μου; Σκατά τα έχω κάνει.. Από το κακό στο χειρότερο.. Τον χάνω. Με τα ψέματα μου τον χάνω. Πρέπει να το πάρω απόφαση και να του μιλήσω.. Μόλις κάνω το θέλημά του Λύκου, θα φύγω. Χωρίς καμία εξήγηση. Και θα μιλήσω στον Ιάσονα. Και μετά ας κάνει αυτό που πιστεύει καλό για εκείνον. Δεν θα τον εμποδισω.. Θέλω μόνο να είναι ευτυχισμένος και υγιής..

Ο Λύκος είναι άλλο κεφάλαιο.. Με έβαλε να διαλεξω ανάμεσα σε μένα και τον Μιχαλη.. Χρειάζεται κάποιον φύλακα σε μία πώληση ναρκωτικών. Όσο και να θέλω να το αποφυγω, δεν γίνεται. Δεν γίνεται να αφήσω τον Μιχαλη να ξανακυλησει. Με τις προπονήσεις τα πάει περίφημα και σε λίγο καιρό θα κατεβεί στους πανευρωπαϊκούς. Αν ασχοληθεί πάλι με τον υπόκοσμο, θα είναι δύσκολο να βγει. Ήμουν πολύ τυχερή που κατάφερα να τον κρατήσω έξω από όλα αυτά στο τέλος. Έτσι λοιπόν, δέχτηκα με δυσκολία να το κάνω εγώ. Μετά από δύο αγώνες, θα πραγματοποιούνταν η πώληση. Ήξερα ότι ο Λύκος διακινούσε εμπόριο ναρκωτικών αλλά δεν πίστευα πως θα το ρίσκαρε να παραδώσει τόσα κιλά κοκαΐνη.. Είκοσι τρία κιλά.. Όταν μου το είπε έμεινα.. Μία στραβη να γίνει και να μας πιάσουν, μπήκα μέσα... Είναι πολύ επικίνδυνο.. Αυτή τη φορά δεν θα το πω ούτε στον Εκτορα.. Θα πάει να βρει τον Λύκο και θα τα κάνει χειρότερα.

Περιμένω τη Χλόη στην είσοδο της αίθουσας που δίνουμε το μάθημα και σκέφτομαι πόσο μπουρδέλο έχω κάνει τη ζωή μου.. Στέκομαι όρθια με το κεφαλι σκυφτό και τα πόδια μπλεγμενα μεταξύ τους. Παίζω με την μπλούζα μου.

"Καλημέρα!" με χαιρετάει  εύθυμη η φίλη μου. Σηκώνω κουρασμένα τα μάτια μου και βλεπω το χαρούμενο πρόσωπο της να χαλάει.

"Καλημέρα.." λέω με κόπο. Ο κόμπος είναι μονίμως στο λαιμό μου και δεν μου επιτρέπει να αναπνευσω.. Έχει κολλήσει εκεί και δεν λέει να φύγει. Μου έρχεται να ξεσπασω σε κλάματα. Η Χλόη με παρατηρεί, βλέπει τη γάζα στο φρύδι μου, κλείνει το στόμα της με τα δυο χέρια της και με αγκαλιάζει σφιχτά.