Οι Μαχητές Του Έρωτα (Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 62

Λυδία

Από τη στιγμή που μου είπε ότι με θέλει γυμνή, στην αιωρα που υπάρχει στην πίσω αυλή κάτω από το υπόστεγο και να με κάνει δικιά του, δεν μπορώ να συγκεντρωθω... Παρόλο που πεινούσα απίστευτα και περίμενα πως και πως να έρθει η γαριδομακαρονάδα, το μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς σε αυτή τη σκέψη. Ευτυχώς υπήρχε γρήγορη εξυπηρέτηση και το φαγητό βρισκόταν μετά από λίγα λεπτά μπροστά μας.. Περιττό να αναφέρω ότι έπεσα με τα μούτρα στο πιάτο! Μερικές φορές νιώθω άσχημα που τρώω τόσο αλλά το επόμενο λεπτό το ξεχναω διότι οι λαχταριστες μυρωδιές κατακλύζουν την αίσθηση της όσφρησης μου και αμέσως αισθάνομαι τη γεύση των φαγητών στον ουρανίσκο μου.

Ξέρω..θα παχυνω με αυτόν το ρυθμό αλλά μόλις γεννήσω με το καλό, θα πέσω ξανά στη γυμναστική... Μου έχει λείψει να κλείνομαι στο γυμναστήριο μου και να αθλούμαι με τις ώρες. Είχα και τα μαθήματα στη σχολή και άφηνα λίγη από την ενέργεια μου.. Ωστόσο, ο Ιάσονας δεν ήθελε να συνεχίσω να δουλεύω, πόσο μάλλον όταν έμαθα ότι ο Παναγιωτης είναι βιολογικός αδερφός μου και όλο ήταν στημένο. Για αυτό το λόγο δεν έφερα καμία αντίρρηση και έφυγα οικειοθελώς. Δεν του μιλάω και δεν δέχτηκα να τον ακούσω...

"Θα μας φερετε το λογαριασμό;" Η φωνή του Ιάσονα με βγάζει από τις σκέψεις μου. Ανοιγοκλείνω τα μάτια και συγκεντρώνομαι στο παρόν. Τον κοιτάζω και μου χαμογελάει περίεργα, γλυκά αλλά και πονηρά...

Ο σερβιτόρος έρχεται και αφήνει το λογαριασμό. Εγώ έχω το βλέμμα μου στον Ιάσονα που τα χαρακτηριστικά του σκληραίνουν. Ταυτόχρονα καταλαβαίνω ένα βλέμμα να με καρφώνει από το πλάι. Γυρίζω διακριτικά το κεφάλι μου και βλέπω τον σερβιτόρο, ο οποίος δεν θα είναι και πολύ μεγαλύτερος από εμένα, να με κοιτάζει έντονα. Μωρε... Μπελάδες δεν είχαμε και μπελάδες θα αποκτήσουμε με εσένα; Χαϊδεύω την κοιλιά μου και για να ηρεμησω γιατί αρχίζει να με εκνευρίζει η επίμονη συμπεριφορά του αλλά και για να του δείξω ότι δεν ενδιαφέρομαι για τα καλά.

Γυρνάω το βλέμμα μου στον Ιάσονα για να τον καθησυχασω. Αφού δεν έχει σηκωθεί να τον πιάσει από τον γιακά..κρατιέται με τα χίλια ζόρια. Του δίνει τα χρήματα και τον κοιτάζει δολοφονικά.

"Εε..ορίστε τα ρέστα σας.." λέει αμήχανα ο σερβιτόρος.

"Ευχαριστούμε!" Πεταγομαι εγώ εκνευρισμένη και βιαστικά σηκώνομαι και παίρνω μαζί μου και τον Ιάσονα. Τον κραταω από το χέρι και τον τραβάω μέχρι το αυτοκίνητο. Ξαφνικά, με τραβαει προς το μέρος του και με κολλάει απότομα πάνω στο αυτοκίνητο. Ένας αναστεναγμός έκπληξης ξεφεύγει από τα χείλη μου. Για δευτερόλεπτα τον κοιτάζω σαστισμένη. Μετά όμως, φέρνει τα χείλη του κοντά στο αυτί μου και ένα ρεύμα με διαπερνά όταν μου ψιθυρίζει.