Οι Μαχητές Του Έρωτα (Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 54

Λυδία

"ΕΛΑ ΕΔΩ ΑΝ ΣΟΥ ΒΑΣΤΑΕΙ ΡΕΕΕ!!! ΜΑΛΑΚΑ! ΠΟΥΣΤΗ! ΓΥΝΑΙΚΟΥΛΑ!!!" Φωνάζω και η φωνή μου έχει ήδη βραχνιασει.. αφού ο ΜΑΛΑΚΑΣ έκανε τη δουλειά του την άφησε αναίσθητη εκεί. Στην αρχή, νόμιζα πως πέθανε. Αλλά επικεντρωθηκα τόσο πολύ στο σώμα της που είδα ότι ανεπνεε και ησυχασα. Απλά λιποθύμησε. Αυτό που συνέβη ακόμα δεν το χωράει το μυαλό μου...αυτό που της έκανε αυτός ο.. ο άθλιος.. δεν έχω λόγια να τον χαρακτηρίσω. Ένα τέρας είναι.

Η πόρτα ανοίγει διάπλατα και όπως την πρώτη φορά που μπήκε εδώ χτυπάει στον τοίχο προκαλώντας έναν σπαστικο ήχο. Έρχεται κοντά μου με θυμωμένα βήματα και το πρόσωπο του είναι ελάχιστα εκατοστά μακριά από το δικό μου. Με κοιτάζει με το απόλυτο μίσος. Τα μάτια του είναι μαύρα.. Η αλήθεια είναι πως η μορφή του με αγριευει...

Ωστόσο, δεν το βάζω κάτω. Αυτός ο αντρας με αηδιάζει. Τον φτυνω στο πρόσωπο με αποδοκιμασία και κλείνει τα μάτια. Κάνει λίγο πίσω και σκουπίζει το πρόσωπο του με την αναστροφή του χεριού του. Το βλέμμα του με σκοτώνει χίλιες φορές.

"Κάτσε καλά γιατί δεν το έχω σε τιποτα να σε πάρω και εσένα όπως και τη φίλη σου.." λέει με ένα μαλακισμενο χαμόγελο και μία μπολικη δόση ειρωνείας. "Μμμ..και ήταν τόσο γλυκιά..λαώ να το ξανακανω.." ΤΙ ΕΙΠΕ;;;;

"ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ!!!" Ουρλιάζω και χτυπιέμαι με αποτέλεσμα οι αλυσίδες να με τραβούν προς τον τοίχο και τα χέρια μου να πληγώνονται περισσότερο. Τουλάχιστον, ο ήχος δείχνει να τον ενοχλεί. Σε ενοχλεί έτσι; Κάνω κι άλλο θόρυβο και έρχεται σε απόσταση αναπνοής. Του ρίχνω μία κουτουλιά με όλη μου τη δύναμη και μπορώ να πω πως ζαλίστηκα λίγο. Εκείνος πάντως ζαλίστηκε για τα καλά. Πήγε προς τα πίσω κρατώντας το κεφάλι του και βρίζοντας θεούς και δαίμονες.

"Η επόμενη θα είναι πιο δυνατή!" Τον προειδοποιώ και χαμογελάω αυταρεσκα. Έρχεται πάλι κατά πάνω μου αλλά αυτή τη φορά φοβήθηκα. Τον εκνευρισα πραγματικά...μάλλον πρέπει να το βουλωσω λίγο προς το παρόν.. χτυπάει τη μπουνιά του δίπλα ακριβώς από το κεφάλι μου και καταλήγει στο τοίχο. Η καυτή, θυμωμένη του ανάσα πέφτει πάνω στο πρόσωπό μου και με νευριαζει.

"Φύγε από μπροστά μου.." του λέω.

"Γιατί τι θα κάνεις εε;" Με ρωτάει με ένα πονηρό χαμόγελο και με τα δυο του χέρια κλείνει πιο σφιχτά τις αλυσίδες στους καρπούς μου.

"Ααααααααα!!!" Βγάζω μία κραυγή πόνου και τον κοιτάζω επίμονα και όσο πιο βλοσυρα μπορώ. Τον μαλάκα...σηκώνω το κεφάλι μου στο πλάι για να δω τα χέρια μου που έχουν ματωσει ξανά. Γαμώτο...