Οι Μαχητές Του Έρωτα (Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 40

Ιάσονας

Σαββατο πρωί κι εγώ είμαι στο τρέξιμο. Ο Μαρκος σήμερα φεύγει και πρέπει να τον φέρει ο Νίκος, να μαζέψει τα πράγματα του και να τον πάω στο αεροδρόμιο. Έχει κλείσει εισιτήριο για την μεσημεριανή πτήση για Αλεξανδρουπολη.

Τελειώνω το μπάνιο μου και ντυνομαι. Βάζω ένα ξεθωριασμένο τζιν και μία μαύρη μπλούζα. Εψαχνα αρκετή ώρα για μία πιο φαρδια που έχω αλλά δεν την βρήκα. Έτσι έβαλα μία όμοιά που έχω. Βάζω και τα μποτάκια μου και χτενιζω τα μαλλιά μου προς τα πίσω.

Ακούω το κινητό μου να χτυπάει και πάω στο σαλόνι να το πάρω. Βλέπω ποιος με καλεί και είναι ο Λίο. Το σηκώνω.

"Καλημέρα. Έγινε κάτι;" Τον ρωταω αμέσως. Συνήθως η Λυδία δεν ξυπνάει τόσο νωρίς το σαββατοκύριακο.

"Καλημέρα. Όχι. Απλά σε πήρα να σου πω ότι μόλις βγήκε από το σπίτι." Που πάει;

"Εντάξει. Εσύ ξέρεις. Από πίσω της." Του υπενθυμιζω και συμφωνεί. Κάτι με ωθεί να τον ρωτησω για την εμφάνιση της.

"Φίλε τι να σου πω.. Φοράει ένα τζιν καυτό σορτσάκι, μία αρκετά κοντή μπλούζα με λουλούδια που θα μπορούσε να είναι και εσώρουχο και μία μαύρη ζακέτα μέχρι λίγο πιο πάνω απο το γονατο." Όχι ρε πουστη μου.. Πάλι καλά φοράει και μία ζακέτα.

"Και πως σου φαίνεται;" Τι ρωτάς ρε μαλάκα; Σε τρώει ο κωλος σου κι εσένα.

"Εε.. τι λες ρε Ιάσονα;" Ρωτάει αμήχανα. Κατάλαβα.. γαμωτο! Είναι προκλητική. Μου έρχεται να πάω να την πιάσω και να την πάρω σηκωτη να αλλάξει.

"Καλά. Για κάθε νεότερο πάρε με. Δες που πάει και πες μου." Του λέω τελικά και κλείνουμε.

Βάζω καφέ και περιμένω τον Νίκο και τον Μάρκο. Όση ώρα κάθομαι, σκέφτομαι τη Λυδία. Για να έχει ντυθεί τόσο ελεύθερα και να έχει τέτοια όρεξη, πάει να πει πως περνάει μία χαρά χωρίς εμένα. Την θέλω τόσο πολύ. Την ονειρεύομαι και ξυπναω με μία τεράστια αναστάτωση στο παντελόνι μου. Θα πρέπει να επικεντρωθω στη δουλειά. Έτσι, δεν θα την σκέφτομαι πολύ. Θα έχω το μυαλό μου απασχολημένο.

Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το αρχικό σχέδιο. Ο Φώτης θα προχωρήσει στους αγώνες και μόλις βρούμε την κατάλληλη ευκαιρία, θα εισβαλλουμε και θα τον πιάσω τον Λύκο.

Λίγη ώρα αργότερα, νιώθω το κινητό μου να δονειται στη τσέπη μου. Το βγάζω και έχω μύνημα. "Κάνει βόλτα στην Πλάκα." Είναι από τον Λίο. Ώστε κάνει βόλτες. Μία χαρά του μωρό μου απολαμβάνει την ημέρα. Δεν την βλέπω να αγχωνεται και πολύ που δεν είμαστε μαζί.