Οι Μαχητές Του Έρωτα (Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 84

Λυδία

"Κορίτσι μου, θες να σε βοηθήσω;" Ακούω την εκνευριστικη φωνή της να με ρωτά. Είμαι στην κουζίνα και φτιάχνω κάτι να φάω γιατί με έχει πιάσει μία πείνα... Δεν βλέπω μπροστά μου. Βασικά, νομίζω πως είναι η ιδέα μου. Εννοώ αυτή η πείνα. Από χθες το βράδυ τρώω συνέχεια. Το πρωί μαζί με το φρέσκο γάλα, ναι γάλα με βάζει να πίνω τώρα ο Ιάσονας, έφαγα τρεις φρυγανιές με βούτυρο και μέλι και δύο φέτες από το κέικ που τελικά έφτιαξα. Ήταν και αυτό μία εκτόνωση. Από την ώρα που μου μίλησε για τη σκύλα τη Μυρτώ, που άμα την πιάσω στα χέρια μου θα γίνει αγνώριστη, καθώς και για τον Μάνο, δεν μπορώ να ησυχασω. Από τη μία φοβάμαι για την ημέρα του Σαββάτου και από την άλλη τα νεύρα μου είναι σε άσχημη κατάσταση.

Κόβω με μανία το ψωμί για να φτιαξω σάντουιτς, πλένω μία ντομάτα και με τον ίδιο βαυσανο τρόπο την κόβω. Συγκεντρώνομαι στον ρυθμικό ήχο που κάνει το μαχαίρι όταν συναντά το ξυλο κοπής και αρμονιζω με αυτόν, τον χτύπο της καρδιάς μου.

"Λυδία μου, δεν ακουσες;" Την ακούω ξανά και γυρνάω απότομα προς την κατεύθυνση από όπου την ακούω με το μαχαίρι στο χέρι.

"Όχι. Έγινε κάτι, μαμά;" Απαντώ ρωτώντας. Αν είναι έξυπνη, θα καταλάβει την ειρωνεία και τον εκνευρισμό μου στη λέξη 'μαμά'. Αλλά και να μην καταλάβει, πολύ που με νοιάζει.

"Όχι, παιδί μου. Σε ρώτησα αν θες βοήθεια." Μου λέει με ήρεμη φωνή. Της γυρνάω πλάτη για να συνεχίσω την ασχολία μου.

"Δεν χρειάζομαι τίποτα." Της απαντώ πιο απότομα από ότι επιθυμούσα. Ωστόσο, δεν κάνω τον κόπο να δω την αντίδραση της. Εκείνη, η Ασημίνα και η Χλόη έχουν έρθει από το πρωί ώστε να μου κάνουν παρέα. Δεν αντιλεγω, μου αρέσει η παρέα τους, πλην μιας, αλλά ξέρω ότι γίνεται για τον ευνόητο λόγο να με προσέχουν. Ο Ιάσονας δεν με αφήνει να πάω πουθενά. Μου το είπε. Δεν του έφερα αντίρρηση επειδή αν το έκανα, θα ξεσπούσα για τα καλά. Και δεν ήθελα να του δείξω πόσο με πείραξε. Λογικό να με πειράξει. Εκεί μέσα μπορεί να κυκλοφορεί πόσες φορές τη μέρα για να την ελέγξει. Κι αν στη μία από αυτές πέσουν οι άμυνες του; Κι αν δεν του αφήσει περιθώριο; Κι αν θέλει να θυμηθεί ένα μικρό κομμάτι της ελευθερίας του;

"Τι συμβαίνει, κορίτσι μου; Τι έχεις και είσαι έτσι;" Ακόμα εδώ είναι; Με ακουμπάει στον ώμο και απομακρύνομαι. Αφήνω το μαχαίρι και σκουπίζω τα χέρια μου χωρίς να της απαντήσω.

"Άκουσε, Γεωργία. Αυτή τη στιγμή τα νεύρα μου δεν είναι και στα καλύτερά τους. Καλό θα ήταν να μην μιλάς και πολύ.." Της λέω αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να της μιλήσω κατά αυτόν τον τρόπο τώρα. Της φυλαγα το δικό της ξέχεσμα για άλλη φορά. Πόσα να αντεξω ο άνθρωπος; Η έκφραση της είναι ένα πιστό αντίγραφο της έκπληξης και της απορίας.