Οι Μαχητές Του Έρωτα (Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 61

Ιάσονας

"Ήταν...ήταν.." η Λυδία προσπαθεί να βρει την κατάλληλη λέξη.

"Συναρπαστικό..." συμπληρωνω βοηθώντας τη να περιγράψει εν μέρη αυτό που μόλις έγινε.

Είμαστε και οι δύο ξέπνοοι πάνω στο κρεβάτι. Οι ανάσες μας γρήγορες και κοφτές. Νιώθω τον ιδρώτα να κυλάει στον κρόταφο μου και τα μαλλιά της είναι μουσκεμα. Έχει ξαπλώσει δίπλα μου και έχει ακουμπήσει το κεφάλι της στο στήθος μου.

Ήταν ένα από τα καλύτερα πρωινά όλης μου της ζωής... Όταν την πήρε ο ύπνος το πρωί μετά αυτόν τον απαίσιο εφιάλτη, εγώ σηκώθηκα. Δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Σκεφτόμουν αυτό που μου είπε και έκανα βόλτες στο σπίτι. Πέρα δώθε όλη την ώρα να σκέφτομαι. Τελικά, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δυστυχώς αυτό δεν είναι απίθανο να συμβεί. Θα μπορούσα κάλλιστα να τραυματιστώ σε κάποια καταδίωξη εναντίον του Λύκου. Γιατί δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι. Θα προστατευσω τον εαυτό μου με κάθε κόστος για χάρη της οικογένειας μου. Πολλές φορές στο παρελθόν είχα κινδυνέψει τη ζωή μου αλλά δεν με ένοιαζε. Εγώ έκανα αυτό που ήθελα και το πάθος μου για τη δουλειά μου ήταν το μόνο που κυριαρχούσε μέσα μου. Όμως, τώρα δεν είμαι μόνος μου..

Σηκώνεται και μου λέει πως θα πάει να κάνει ένα μπανακι. Ξέρω πως θέλει να τη συνοδευσω αλλά θα είναι κουραστικό για εκείνη και το παιδί και δεν θέλω. Οπότε της απαντώ πως εγώ θα πάω στο σαλόνι να τηλεφωνησω στον Γερασιμο. Έτσι και κάνω. Βάζω στα βιαστικά ένα μποξεράκι και μία βαμβακερή βερμούδα. Έπειτα, κατευθύνομαι προς το σαλόνι όπου έχω αφήσει το κινητό μου. Το σηκώνω από το τραπέζι και το ξεκλειδωνω. Η ώρα έχει πάει 12 το μεσημέρι και δεν έχω ετοιμάσει τίποτα για τη μικρή μου και το μωρακι μας... Δεν θέλω να κουράζεται. Εξάλλου, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να την ευχαριστήσω για το υπέροχο αυτό δώρο που θα μου κάνει σε λίγους μήνες... Πλέον δεν έχουμε θέμα στο φύλο του παιδιού. Ας είναι ο,τι είναι. Δεν μας πειράζει...

Ανοίγω το φάκελο με τις επαφές στο κινητό μου και βρίσκω τον αριθμό του Γεράσιμου. Τον καλώ και στο δεύτερο κιόλας χτύπημα το σηκώνει.

"Καλημέρα Γερασιμε." Του λέω. Τέτοια ώρα θα βρίσκεται στο γραφείο του.

"Καλημέρα Ιάσονα. Πως πάνε τα πράγματα; Το είπες στη Λυδία;" Με ρωτάει απευθείας. Τη νοιάζεται τη μικρή μου. Ως φίλος φυσικά γιατί αλλιώς θα του είχα κόψει και τα πόδια και τα χέρια...