Οι Μαχητές Του Έρωτα (Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 49

Ιάσονας

"ΙΑΣΟΝΑΑΑΑ!!!!!" Ακούω την μελωδική φωνή της να με καλεί από μακριά. Κρατάει δύο μεγάλες βαλίτσες. Τις αφήνει επιτόπου και τρέχει προς το μέρος μου. Ανοίγω τα χέρια μου και την κλείνω στην αγκαλιά μου. Τη σηκώνω ψηλά και τη στριφογυρίζω στον αέρα. Γελαμε με τη ψυχή μας και την αφήνω κάτω ενώ την έχω στην αγκαλιά μου.

"Πως και αποφάσισες να μας έρθεις ρε τρελοκομείο;" Τη ρωτάω καθώς παίρνω τις βαλίτσες της. Πάντα έτσι την αποκαλούσα. Τρελοκομείο. Και νεράιδα, και τρελοκαμπέρω.

"Σκέφτηκα πόσο θα σας έχω λείψει και μου λειπατε κι εσείς, και να 'μαι!" Λέει χαρούμενα και στο τέλος της πρότασης της ανοίγει τα χέρια της λες και παρουσιάζει τον εαυτό της. Είναι μία πολύ γλυκιά παρουσία. Δεν είναι πολύ ψηλή αλλά μικρή και πολύ κομψή. Τα μαλλιά της έχουν μία ολοισια μορφή πάνω από τους ώμους. Σε ένα ατημέλητο μεν καρέ. Έχουν κάστανο χρώμα όπως και τα μάτια της. Τα μάτια της είναι στρογγυλά και μεγάλα. Σε μαγνητιζουν και φυσικά σε τουμπαρουν κάθε φορά. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφυγεις όταν η Ασημίνα ζητάει κάτι και σε κοιτάει με αυτά τα μάτια... παραδινεσαι στο έλεος τους. Δεν έχει έντονες καμπύλες αλλά έχει ωραίο σώμα. Είμαστε ομορφοσογο...τι να κάνουμε.

"Το βλαμμένο ο αδερφός μου τι κάνει;" Με ρωτάει την ώρα που βάζω μπρος το αυτοκίνητο.

"Καλά είναι. Πολύ καλά για να πω την αλήθεια." Της απαντώ. Δεν ξέρω αν γνωρίζει για τη Χλόη αφού η κυρία από εδώ είχε εξαφανιστεί και αλωνιζε στο Βελγιο...

"Ωχ...δεν μου αρέσει αυτό το πολύ καλά..." σχολιάζει και με κοιτάζει. Εγώ κοιτάζω το δρόμο. "Βγήκαν πάλι τα ξαδέρφια Μακρίδη και δεν αφήνουν ούτε θηλυκιά γάτα;" Συνεχίζει και γελαω.

"Όχι. Αυτή τη φορά και να θέλει δεν μπορεί.." της λέω. Θα τον κάνει η Χλόη τέσσερις παρά πέντε.

"Μην μου πεις..." αναφωνεί και μένει το στόμα ανοιχτό. Τα μάτια της έχουν γουρλώσει και σιγά σιγά σχηματίζεται ένα πονηρό και λαμπερό χαμόγελο.

"Να σου πω.." της λέω ειρωνικά.

"Ερωτεύτηκε;;;;!!!" Φωνάζει και μου σπάει το τύμπανο. Γνεφω καταφατικά.

"Δεν το πιστεύω...ανυπομονω να γνωρίσω την κοπέλα αυτή που του έβαλε τα δυό πόδια σε ένα παπούτσι.." λέει και γελάει. Μωρέ και που να δεις την κολλητή της.. στη σκέψη της Λυδίας αφηνομαι και ένα χαζοχαρουμενο χαμόγελο απλώνεται στα χείλη μου. Το οποίο δεν κρατάει για πολύ. Θυμάμαι τον μαλάκα τον Άρη και μου κόβεται το γέλιο δια παντός. Σφίγγω τα χέρια μου στο τιμόνι...