Οι Μαχητές Του Έρωτα (Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 17

Λυδία

Μέσα στον ύπνο μου έχω την υπόνοια ότι κάποιος χτυπάει το κουδούνι. Σαλευω και τεντώνομαι. Ανοίγω βαριεστημενα τα μάτια μου και κοιτάζω γύρω. Επικρατεί σκοτάδι. Επομένως, δεν έχει ξημερώσει ακόμη. Προς στιγμήν δεν ακούγεται κάτι. Μάλλον η ιδέα μου θα ήταν τελικά. Ρίχνω μία ματιά στο ρολόι, στο οποίο αναγράφεται πως η ώρα έχει πάει μία και μισή σχεδόν. Αυτό σημαίνει ότι κοιμάμαι περίπου μία ώρα μόνο.

Ο ήχος του κουδουνιου φτάνει στα αυτιά μου για άλλη μία φορά και σιγουρευομαι. Ξεσκεπαζομαι και συνειδητοποιώ πως είμαι γυμνή.. Φτου! Τώρα μέχρι να ντυθω θα ξημερώσει, έτσι όπως κλείνουν τα μάτια μου τώρα. Συν ότι όποιος κι αν είναι θα φύγει τόση ώρα που χτυπάει το κουδούνι. Βλέπω τη σατέν ρόμπα μου να κρέμεται από την πλάτη της καρέκλας και σηκωνομαι να την πάρω. Τη φοραω και τη δενω σφιχτά. Φτάνει λίγο πιο κάτω από τον πισινό μου. Πάλι καλά. Θα δω ποιος είναι στα γρήγορα και θα του πω πως κοιμομουν. Να φύγει. Βγαινω από το δωμάτιο και η ματιά μου πέφτει στον καθρέφτη του διαδρόμου. Έχω ένα είδωλο αυτή τη στιγμή στον καθρέφτη..μουρλια.. Που πας έτσι ρεεεε!!;;; Τα μαλλιά μου πέφτουν ανεμελα στη μέση μου και είμαι με τη τσίμπλα στο μάτι. Κατεβαινω τα σκαλοπάτια τρίβοντας τα μάτια μου.

Φτανω στην πόρτα και την ανοίγω. Η υπνηλία φεύγει διά μαγείας.. Η αναπνοή μου κόβεται και στη συνέχεια βγαίνει με δυσκολία. Οι παλμοί μου αυξάνονται και νιώθω γυμνή μπροστά του. Έχω να τον δω μία εβδομάδα. Μου λείπει τόσο πολύ.. Είναι πανέμορφος. Τα μάτια του, τα θανάσιμα χείλη του, τα δυνατά του χέρια, το γυμνασμενο κορμί του... Με κοιτάζει έντονα και διακρινω τον πόθο στα μάτια του. Χάνομαι και φαντάζομαι να μου κάνει διάφορα... Να με φιλάει, να με χαϊδεύει, να με κάνει δική του και να μπαίνει μέσα μου βαθιά.. Δεν αντεχω άλλο... Πόση υπομονή να κάνω.. Η σιωπή που υπάρχει μεταξύ μας με τρελαινει.
"Γεια.." λέει με φωνή βραχνή και βαθιά. Και μόνο η φωνή του με ταξιδεύει.. Στέλνει στο κορμί μου μία γλυκιά ανατριχιλα.

"Γεια.." λέω κι εγώ. Τόση αμηχανία για το τίποτα.

"Δεν θα με αφήσεις να περάσω μέσα;" ρωτάει και το στόμα μου ξεραίνεται.. Συνεχίζει να με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια και απορω πως δεν τον έχω τραβήξει μέσα σαν τους ανθρώπους των σπηλαίων. Ξυπναω λίγο και κάνω στην άκρη για να περάσει. Περνάει από μπροστά μου και αγγίζει ελαφρά το στήθος μου με το μπράτσο του. Αισθάνομαι να καίγομαι και ρίχνω το βλέμμα μου από εκεί που έρχεται η αναστάτωση.. Όχι ρε γαμωτο! Σουτιεν δε φοραω, μπλούζα δε φοραω. Θα φαίνεται! Καλυπτω κάπως με τα χέρια το στήθος μου χαλαρά. Ελπίζω να μην το καταλάβει.