Οι Μαχητές Του Έρωτα (Υπό Διόρθωση)

Κεφάλαιο 89

Ιάσονας

Πηγαίνω πάνω κάτω τρελαμενος από την αγωνία. Πριν λίγο οι γιατροί την ναρκωσαν παρά την αντίσταση της και την πήραν στο χειρουργείο. Μου είπαν ότι η επέμβαση ευτυχώς είναι εύκολη λόγω του σημείου στο οποίο βρίσκεται η σφαίρα. Αυτό με καθησύχασε κάπως αλλά το γεγονός ότι είναι έγκυος και στο χειρουργείο με κάνει να τρεμω! Πόσο χαζή είναι; Γιατί δεν με ακούει ποτέ;

Όταν ο Άρης την χαστούκισε, ήθελα να του πω να αγιασει το χέρι του. Ήμουν έτοιμος να το κάνω. Με πρόλαβε όμως. Αν η σφαίρα την πετύχαινε δέκα εκατοστά πιο ψηλά, θα χάναμε τα παιδιά μας. Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Δεν θα την συγχωρούσα μετά από αυτή την απερισκεψία της. Επειδή τα συναισθήματα της την πνίγουν και δεν σκέφτεται καθαρά. Παθιάζεται εύκολα όταν κάποιος από τα αγαπημένα της πρόσωπα κινδυνεύει και τα ποντάρει όλα για όλα...

"Ιάσονα με ακούς;" Ακούω τη φωνή του Γιωργου και ξαφνιάζομαι. Θυμάμαι πως έχω ακομα το ακουστικό πάνω μου.

"Ναι! Ήρθαν;" Τον ρωτάω. Μερικά βλέμματα πέφτουν πάνω μου αφού μοιάζει να μιλάω στον αέρα. Ο Γιωργος μου λέει πως τους έχουν κάτω για ανάκριση. Με ρωτάει σε ποιο νοσοκομείο βρισκόμαστε και τι γίνεται με τη Λυδία. Του απαντώ και ύστερα κλείνει την επικοινωνία.

Η αναμονή με σκοτώνει αλλά ευτυχώς η πόρτα του χειρουργείου ανοίγει και βγαίνει ένας γιατρός. Μία σπίθα καίει μέσα μου με την ελπίδα ότι θα έχει βγει για να με ενημερώσει σχετικά με την κατάσταση της. Ωστόσο, δεν σταματάει και απλώς προχωράει στο διάδρομο. Κανένας άσχετος θα ήταν, γαμώτο! Κάνω βόλτες στο διάδρομο με ταχύ βήμα, όταν βλέπω τον Άρη με την Ασημίνα να έρχονται βιαστικά. Η Ασημίνα πέφτει στην αγκαλιά μου και κλαίει. Γιατί κλαίει; Δεν κάνει να κλαίει! Η Λυδία μου θα βγει σε λίγο... Την σφίγγω σε μένα και κοιτάζω τον Άρη πάνω από τον ώμο της. Το βλέμμα του μοιάζει σκοτεινό και τρελαμενο. Πρόλαβαν να μάθουν την αλήθεια; Ομολογησαν αμέσως; Λογικά τον Μάνο τον βλέπει ο γιατρός στο τμήμα. Μέσα στην τρέλα μου, δεν σκέφτηκα να πάω εκεί τη Λυδία. Έχουμε όλα τα απαραίτητα.

"Συγγνώμη που δεν την σταμάτησα.. Συγγνώμη!" Απολογείται δακρυβρεχτη η Ασημίνα και απομακρύνω το πρόσωπο της για να την κοιτάξω στα μάτια. Τοποθετώ τα χέρια μου στα μάγουλα της και της τραβάω την προσοχή.

"Η Λυδία δεν ελέγχεται, νεράιδα μου. Μην στεναχωριεσαι. Δεν φταις εσύ. Θα μπορούσε να το σκάσει χωρίς να το καταλάβεις, αρκεί να έκανε αυτό που είχε στο νου της." Την καθησυχαζω και με σφίγγει ξανά πάνω της. Δεν φταίει εκείνη. Το ξεροκεφαλο που έχω για γυναίκα φταίει. Που της χρειάζεται ένα γερό χέρι ξύλο να στρώσει. Άμα τα παιδιά μας μοιάσουν σε εκείνη, θα τρελαθω! Να το ξέρω από τώρα για να κλειστω στο Δαφνι.